Daar zat hij, met zijn grijze sokken in flitsende nieuwe sportschoenen op een namaaklederen stoel in het politiebureau. Hij was zenuwachtig. Wat wil je? Hij, een boerenzoon uit West-Vlaanderen, dacht dat hij de liefde van zijn leven had ontmoet. Via internet, dat wonderlijke relatiebureau. Hij had een Wit-Russische schoonheid in huis gehaald en nu kreeg hij hier vragen over hoe ze samen in een bed sliepen, wanneer ze voor het eerst hadden gekust, wat ze aantrokken om te slapen en hoe lang het geleden was dat ze seks hadden gehad. Natuurlijk haperde en stotterde hij als hij moest antwoorden. ‘Twee weken geleden’, zei hij eerder om er vanaf te zijn dan naar waarheid.
In een hoekje van het politiekantoor zat Annemie Struyf, die het tafereel met bezorgde blik aanschouwde. ‘Ik heb met hem te doen’, fluisterde ze. Hij was een blozende man die volledig uit naïviteit was opgebouwd. ‘Een gemakkelijk slachtoffer’, oordeelde politiecommissaris Kathleen ferm. Haar blik op de wereld is glashelder. Of men volgt de wet en dan is het goed, of men volgt de wet niet en dan staat zij voor de deur. Simpel en efficiënt. Illegalen ontmaskeren en dringend verzoeken het grondgebied te verlaten. De echtheid van een snel gesloten huwelijk achterhalen. Het zijn de schurende randjes van het leven waarmee Kathleen haar dagen vult. Struyf volgde haar met ogen als schoteltjes. Haar verbazing was bij momenten zo groot dat ze gewoon haar mond hield. En kijk, het was die zwijgzame, observerende aanwezigheid van Struyf die het programma ten goede kwam. De vragen die ze stelde, waren de vragen die zo hevig op haar lippen brandden dat ze niet anders kon dan ze te formuleren. Aan het Braziliaanse meisje zonder geldige papieren dat een nacht in de cel doorbracht, vroeg ze met een gemoed dat overstroomde van medeleven of ze dat wel zag zitten, zo terugkeren naar haar land. ‘Natuurlijk niet’, antwoordde het meisje. ‘Ik kom terug.’
Ze komen allemaal terug, had Kathleen even daarvoor met nuchtere gelatenheid gezet. En wij pakken ze weer op. Dat is de job. ‘Of ze dat soms niet moeilijk vindt’, polste Struyf. ‘Natuurlijk wel. Maar voor gevoelens is hier geen plaats.’
Later vlogen Struyf en Kathleen als gescheiden vrouwen van middelbare leeftijd naar Djerba. Kathleen merkte dat er steeds meer van die vrouwen met verliefde jonge mannen van die vakanties thuiskwamen. Verliefde jonge mannen die na het krijgen van papieren een pak minder verliefd werden. Struyf werd uitgehangen als aas en haalde prompt een twintigjarige ober binnen. Hij had een coup de foudre, vertelde hij haar bij een koffie in een strandbar. Ze namen giechelend een selfie en daarna wees Struyf er met moederlijke strengheid op dat wat hij allemaal zei klinkklare onzin was. Voor gevoelens was ook hier geen plaats.
Struyf is wie ze is. Haar stem blijft raspen als een kraai in ademnood, maar als ze erin slaagt om de dingen om zich heen te laten gebeuren zonder zichzelf en haar korfje vol vragen in ieders gezicht te duwen, krijgen de mensen om wie het werkelijk draait de kans zich te tonen. Tijdens haar bezoek aan monnik Giel kon ze die neiging nauwelijks onderdrukken. Toen was het Annemie en een beetje Giel. Nu was het ‘Kathleen laat Annemie haar wereld zien en Annemie weet niet wat ze ziet’. Annemie is op haar best als ze oprecht verbaasd of verontwaardigd is. En niet als ze Annemie speelt.
***, elke donderdag, 20.40, één
DOOR TINE HENS
DE ZWIJGZAME AANWEZIGHEID VAN ANNEMIE KWAM HET PROGRAMMA TEN GOEDE.
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier
