‘VERVELING HEEFT ZO ZIJN VOORDELEN’

Het Canadese elektronicaduo Purity Ring is net niet murw gehypet, hun muziek klinkt gelukkig nog als de splendid isolation waarin ze ontstond.

‘Magisch’, ‘sprookjesachtig’, ‘onwerelds’; de woorden waarmee Corin Roddick van Purity Ring hun muziek omschrijft, zeggen alles. Samen met zangeres Megan James leeft de producer op zijn eigen planeet, waar slome, versnipperde hiphopbeats in sweet harmony leven met dromerige sfeerschepperij. Komt ervan wanneer je opgroeit in het industriële niemandsland van Edmonton, Canada.

CORIN RODDICK: Edmonton is een erg geïsoleerde stad, qua bevolking de vijfde grootste van Canada, maar helemaal niet zo bruisend als Québec of Montréal. Alles draait er om de olie-industrie, en de status-quo regeert – no one ever comes or leaves.

Kan het zijn dat die isolatie doorschemert in het geluid van Purity Ring?

RODDICK: Zeer zeker, het is zelfs de motor van onze muziek. Compleet geïsoleerd, bij temperaturen van min 14 graden, is er niet veel anders te doen dan in een kelder samen te hokken en jezelf creatief bezig te houden. Elektronische muziek is de ideale manier om te ontsnappen aan isolatie: je hebt niet veel plaats of spullen nodig, een laptop en een microfoon kunnen volstaan.

Je doet het niet meteen opwindend klinken. De grens tussen isolatie en verveling lijkt me flinterdun.

RODDICK: We zijn te laat geboren, dat is het probleem. (lacht) In de jaren negentig was Edmonton een van de trekpleisters van Canada: we hadden de grootste shoppingmall ter wereld, het beste hockeyteam ter wereld… en Michael J. Fox, onze beroemdste afstammeling. (lacht) Ik ben pas 20, en heb die gouden jaren dus niet zo bewust meegemaakt. Maar verveling heeft ook zijn voordelen, vind ik. Het dwingt je om zélf je entertainment uit te vinden, in plaats van platgetreden paden te bewandelen.

Valt moeilijke woorden als songtitels bedenken ook onder zelfbedacht entertainment? Wat betekent Amenamy of Lofticries in godsnaam?

RODDICK: Niks, het zijn puur fictieve woorden. Best grappig, telkens we een Europees interview geven, moeten we de journalist geruststellen: er is niks mis met je kennis van het Engels. (lacht) We voegen gewoon goed klinkende lettergrepen samen, alsof het een soort geheimtaal is.

Bij titels als Bellispeak en Fineshrine moest ik denken aan het sprookjesjargon uit Harry Potter of The Lord of the Rings.

RODDICK: Dat zou goed kunnen, want ik was ooit een grote fan van The Lord of the Rings. Mijn moeder heeft me vroeger alle boeken van Tolkien voorgelezen voor het slapengaan. En nu probeer ik met muziek en woorden zelf een eigen, magische wereld te creëren. Laat het een les zijn voor alle ouders: lees voor aan je kinderen, het is bevorderlijk voor de fantasie en ze zullen later samenhokken in kelders om onwereldse beats te fabriceren. (lacht)

Of om instrumenten te maken, want jij bouwt je muziekmachinerie zelf.

RODDICK: Wie onwereldse muziek wil maken kan dat alleen op onwereldse instrumenten, althans volgens mijn logica. Er staan op onze hele plaat misschien twee voorgeprogrammeerde geluiden, al de rest zijn zelfontworpen klanken. Om die live te reproduceren heb ik dus een soort midi-controller annex sampler gebouwd, met lichtgevende lampionnen die beats en andere melodieën triggeren. Hun kleur verandert naargelang de sfeer van de geluiden – dat zorgt meteen voor een visueel element in onze liveshow.

En dat allemaal om koste wat het kost platgetreden paden te vermijden?

RODDICK: Ik begrijp niet goed waarom sommige producers per se met een liveband willen toeren; ik zou het mezelf en mijn muziek niet kunnen aandoen. Samen met een drummer, een keyboardspeler en een bassist op een podium? Neen, bah! Daarvoor besteed ik te veel tijd aan de productie, ik wil zelf de controle behouden. Zie je Kraftwerk al met een liveband in de rug spelen? Wie elektronische muziek maakt, moet consequent durven te zijn.

Vindt je ‘echte’ instrumenten een beperking?

RODDICK: Zo zou je het kunnen zeggen, ja. In de elektronica beschik je over een eindeloos palet klanken. Met een piano kun je ook veel kanten uit, maar het eindresultaat zal steeds als een piano klinken. Ik wil geluiden maken die met niks anders vergeleken kunnen worden.

Word je dan boos wanneer ik zeg dat Purity Ring me aan de soms even sprookjesachtige Grimes doet denken?

RODDICK: Ik zie de parallellen wel: ze is een zangeres met een eigen geluid, maakt elektronische muziek, is net als wij uit Canada en getekend op het 4AD-label. Maar Grimes is meer ‘pop’, er zit een clubelement in. Je kunt erop springen en dansen, bij ons ligt dat ietsje moeilijker. (lacht) Je kunt hoogstens grooven of wegdromen bij onze songs.

Purity Ring werd van bij het begin gefêteerd door de Amerikaanse muziekblog Pitchfork. Hoe belangrijk is zijn invloed daarvan voor een groep zoals jullie?

RODDICK: ‘Is zijn invloed niet té groot?’, dat wil je eigenlijk weten, niet? (glimlacht) Veel mensen vinden de macht van Pitchfork te groot, en ze hebben inderdaad een monopolie opgebouwd voor een bepaald soort muziek. Maar mij hoor je niet klagen, in Noord-Amerika is een goede review op Pitchfork de beste pers die je kunt krijgen. Al moet ik soms ook lachen om hun recensies, ze ontleden muziek haast op moleculair niveau. Typisch stuff voor nerds.

Hoe meer blogs, hoe meer er op karretjes gesprongen wordt, heb ik de indruk.

RODDICK: De druk om na één internethit onmiddellijk te scoren met een tweede is groter dan ooit, dat is waar. Maar dat is het internet: een trein met alsmaar meer karretjes om snel op en af te springen. Doorgaans hoor je enkel diegenen klagen die van de trein donderen, ik zie er voorlopig vooral de positieve aspecten van in. Leve de nerds! (lacht)

SHRINES VAN PURITY RING

Verschijnt 27/8, op 4AD.

DOOR JONAS BOEL

‘Een les voor alle ouders: lees voor aan je kinderen, zodat ze later samenhokken in kelders om onwereldse beats te fabriceren.’

Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier

Partner Content