MARK OLIVER EVERETT ofte eels heeft een dubbelalbum nodig om zijn levensfilosofie uit te tekenen, maar er staat geen song te veel op.

BLINKING LIGHTS

AND OTHER REVELATIONS

Vagrant In concert: 27/5 Koninklijk Circus, Brussel.

eels ****

Ligt het aan ons, oude rotten? Hebben we heimwee naar het vinyllen tijdperk, toen een plaatje nog twee kanten had en de forward-toets nog niet bestond? Midlife of niet, feit is dat er bitter weinig cd’s zijn die wij van start tot finish uitzitten zonder door te spoelen. Met een dubbelaar doe je ons dan ook geen cadeau meer: iemand die je twéé cd’s lang – 33 songs in totaal – denkt te kunnen boeien, is een pretentieuze kwast. Of toch een genie? Mark Oliver Everett, de man achter eels, behoort tot de tweede categorie. Zeven jaar heeft hij op zijn nieuwe album gebroed, en op de twee schijfjes staat geen song te veel.

eels waande zich duidelijk in een Ingmar Bergman-film: alsof hij een lange autorit door de Zweedse natuur uitzat en intussen zijn hele leven voor z’n ogen zag passeren. Dat Everett in de tweede helft van de jaren ’90 zijn zus (zelfmoord) en zijn moeder (kanker) kwijtspeelde, wisten we al langer, nu blijkt hij ook een nichtje verloren te hebben in de aanslag van 9/11 op het Pentagon. Iedereen die zich in zijn buurt ophoudt, lijkt gedoemd om vroegtijdig te verdwijnen. ‘Ik begin te begrijpen waarom mensen bang zijn om met mij de straat over te steken’, zegt hij daarover op zijn typerende toon. Hoe diep hij ook in de shit mag zitten, het lachen zal hij niet verleren. Nooit heb je de indruk dat hier een treurwilg aan het woord is.

Het resultaat van een monnikenwerk, is Blinking Lights And Other Revelations een ouderwets traag opus dat door de geprogrammeerde beats en loops, de spookachtige soundeffecten, de ongewone instrumentatie en de inventiviteit toch krakend vers klinkt. Trouble With Dreams is een xylofooncompositie op de maat van een tikkende klok, terwijl Mother Mary op het fundament van een piepende machine is gebouwd. Met kleine likjes verf zet pointillist Everett zijn canvas in pasteltinten. Hij speelde haast alles zelf in, maar liet waar nodig een koor, een saxofoonsextet of een strijkersorkest aanrukken. Of een fan: Tom Waits mocht in Going Fetal wat komen brullen. Ondanks de maffe trekjes gaat de dubbel-cd terug naar het melodieuze, twinkelende geluid van de beginperiode – het is de beste eels-plaat sinds debuut Beautiful Freak. Tekstueel staat de mensenschuwe Everett weer scherp – een regel ter illustratie: ‘ Trouble with dreams is you don’t know when to hold on and when to let go‘. Het album schippert tussen vreugde en mistroostigheid, maar neemt uiteindelijk toch de gedaante van een liefdesbrief aan het leven aan. ‘ I do some stupid things but my heart is in the right place.’ Damn’ right! Een briljante elegie. Peter Van Dyck

Peter Van Dyck