Vele vreemde vormen

Eerste zin Tomás leunde met zijn rug tegen de muur van zijn kantoor.

‘Soms laat je een pen vallen’, zegt politie-inspecteur Franco in Tom Hoflands Vele vreemde vormen. ‘Je bukt om hem op te rapen, maar je vindt hem niet. Niet onder de tafel, niet tegen de plinten en ook niet in je broekspijp. Waar is die pen heen?’ ‘Geen idee’, antwoordt Tomás, het hoofdpersonage van de roman, wat de inspecteur een bevestiging van zijn pleidooi vindt. Die pen is gewoon weg, en dat moet je aanvaarden.

In Hoflands boek is er echter geen pen verdwenen, maar wel een vader, Peppino, de vader van Tomás. Toen die nog klein was, woonden ze samen op het fictieve eiland Paraqui, ergens ter hoogte van de evenaar. Peppino was een succesvol misdaadbestrijder tot hij er op zijn veertigste de brui aan gaf en besloot met zijn toen achttienjarige zoon Tomás naar Antwerpen te verhuizen, om er een privédetectivebureau te beginnen. Na korte tijd keerde Peppino echter terug naar Paraqui en bleef zijn zoon alleen achter, tot die een tiental jaar later het bericht krijgt dat zijn vader spoorloos verdwenen is. Dan reist hij samen met zijn nieuwe vriendin, kunstenares Camille, terug naar zijn heimat.

Twee jaar geleden debuteerde Hofland met Lyssa, een tijdloze ode aan de negentiende-eeuwse Russische, Franse en Engelse roman waarin een romantisch aangelegde officier de hoofdrol speelde. Eenzelfde levensingesteldheid stuwt zijn nieuwe boek voort, maar dan getransponeerd naar het exotisme. Centraal in Vele vreemde vormen staat immers de tegenstelling tussen de noordelijke, rationele en de zuidelijke, intuïtieve en aan de rationaliteit ontsnappende zienswijze op de realiteit. Een meisje verandert in een boek en de slachtoffers van een vliegtuigcrash in een school dolfijnen. De wereld is een wonderlijk oord als je ervoor open wilt staan en je niet angstvallig je geest opsluit in de enge ratio van oorzaak en gevolg.

Hofland schreef een vlot en origineel boek dat duidelijk maakt hoe onwennig het irrationele voor ons geworden is. Dat er misschien geen rationele verklaring is voor de verdwijning van Peppino, wil je als lezer immers niet aanvaarden. Waar Lyssa gelezen kon worden als een knipoog naar Tsjechovs De dame met het hondje, zou je in het nieuwe boek van Hofland een eerbetoon aan Louis Couperus’ De stille kracht kunnen zien.

Vele vreemde vormen ****

Tom Hofland, Querido, 285 blz., ? 20,99.

Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier

Partner Content