Met haar theatermonoloog ‘Kijk mama, ik dans’ verovert de Gentse transseksueel Vanessa Van Durme – 58, né Raoul – Europa. Tussen het toeren door bewondert de actrice-schrijfster Ken Loach, Gandhi en de Dardennes.

* Wat ligt er op je nachttafeltje?

Ik ben nu bezig in Het derde huwelijk van Tom Lanoye en in Het huis van de moskee van Kader Abdolah, een prachtig boek over de islamitische samenleving in Iran. De sfeer wordt steeds grimmiger naarmate de ayatollahs de macht afnemen van de imams. Maar ik kom er nauwelijks nog toe om te lezen. Ik ben ook niet meer op de hoogte van de nieuwste boeken, toneelvoorstellingen of concerten. Puur tijdgebrek: ik heb maar net genoeg tijd om te leven.

* In de bioscoop zullen we je dan ook niet vinden?

Nee, al ben ik onlangs wel naar de nieuwe Bond, Casino Royale, gaan kijken. Geweldige actiescènes, spectaculaire taferelen op het Canal Grande in Venetië, fantastische special effects: van bij het begin zat ik op het puntje van mijn stoel, het was een overweldigende bioscoopervaring. Voor de rest bekijk ik films meestal op dvd.

* Zoals?

Volver van Pedro Almodóvar of Vera Drake van Mike Leigh. Ik hou van films met een simpel verhaal, met geloofwaardige acteurs en zonder veel tierlantijntjes. Het tegengestelde van James Bond dus. (lacht) Ik ben vooral een fan van Ken Loach: in Ae Fond Kiss, The Wind That Shakes the Barley en Bread & Roses brengt hij door improvisatie het beste in zijn acteurs naar boven. Ook de gebroeders Dardenne werken zo, en hun films zijn even indrukwekkend in hun puurheid. In mijn voorstelling Kijk mama, ik dans werk ik ook met een minimum aan decor en belichting. Die eenvoud en eerlijkheid is net de sterkte, overdaad schaadt.

* Wie zijn je helden?

Ik kan wel acteurs en actrices opnoemen die ik inspirerend vind, maar uiteindelijk blijft hun beroep ook maar ‘doen alsof’. Mensen als Gandhi, Nelson Mandela en de onlangs overleden Abbé Pierre raken mij meer: zij hebben de wereld een klein beetje veranderd door hun eenvoudige boodschap van vrede. Naar hen werd geluisterd zonder dat ze hun stem moesten verheffen.

* Wat is je lijflied?

Non, je ne regrette rien van Edith Piaf: ik heb al een woelig leven achter de rug, maar ik heb nergens spijt van. Het was een zoektocht om mijn bestaan door de juiste bril te bekijken, en mijn geslachtsverandering heeft daar zeker bij geholpen. Onder het motto ‘geen schoonheid zonder lijden’ passen de liedjes I will survive van Gloria Gaynor en I’m a big big girl van Emilia ook perfect bij mij. (begint te neuriën)

* Ben je thuis in de danswereld?

Mijn voorstelling heet dan wel Kijk mama, ik dans, maar eigenlijk volg ik de moderne-dansscène niet. Met choreograaf Alain Platel heb ik wel een heel goede band: we maakten ooit samen de succesvoorstelling Allemaal Indiaan. Misschien werken we wel een tweede keer samen. Al denk ik vaak: de magie van de eerste keer is weg. Een onenightstand kan oh zo mooi zijn.

* Waarmee dood je de tijd op tournee?

We doorkruisen Europa, dus we zitten urenlang in de auto. Lezen lukt niet zo goed, en scripts schrijven of teksten instuderen nog minder. Wat ik dan wel doe? Veel roken, een beetje naar muziek luisteren en regelmatig zagen of het nog ver is. (lacht)

‘Kijk mama, ik dans’, een monoloog van en door Vanessa Van Durme, op 2/3 in Capitole Gent (Graaf Van Vlaanderenplein 5). Kaarten via tel. 077 37 38 39 of www.musichall.be. Info: www.swanlake.be.

Thijs Demeulemeester