De ziekenhuisreeks Grey’s Anatomy is wereldwijd een succes. Nochtans was ze bijna niet eens op het scherm geraakt, zegt hoofdrolspeelster Ellen Pompeo. ‘Iedere dag kon er een telefoontje komen dat we mochten stoppen.’

Het verhaal van Ellen Pompeo leest als een sprookje. Ze groeide op in een, naar Amerikaanse maatstaven, onooglijk stadje aan de Oostkust. Haar moeder stierf toen ze vier was, waarna ze grotendeels door haar broers en zussen werd opgevoed. Later gaat ze werken in een bar, waar een talent scout haar opmerkt en haar een carrière in de reclame- en filmwereld belooft. Na een paar spotjes en bijrolletjes in films ( Moonlight Mile, Catch Me If You Can) krijgt ze van ABC de hoofdrol aangeboden in Grey’s Anatomy. Zonder noemenswaardige promotie wordt het ziekenhuisdrama in 2005 een wereldwijd succes. Sindsdien is Pompeo een ster én een dikke kluif voor de Amerikaanse roddelpers. Of beter gezegd een dunne kluif, want het is vooral haar anorexialook die haar in de boekjes doet belanden. De actrice wordt ook wel eens ‘Het Potlood’ genoemd, een bijnaam die pas zijn volle betekenis krijgt als ze tegenover je zit.

Op welk moment heb je beseft dat ‘Grey’s Anatomy’ gigantisch was?

Pompeo: Toen ik met Kerstmis naar Italië op vakantie ging. Ik kon mijn gezicht daar niet vertonen zonder dat iedereen begon te roepen en te wijzen.

Als vrouw heb je daar in Italië geen hitserie voor nodig.

Pompeo:(lacht) Klopt, alleen waren het bij mij vooral vrouwen die me aanstaarden. Toen wist ik: dit is een hit. En zeggen dat de reeks bijna niet was uitgezonden. Wij hebben vier maanden opnames gemaakt zonder dat iemand ons wou vertellen óf we het scherm zouden halen, laat staan wanneer. Iedere dag kon er een telefoontje komen dat we ermee mochten stoppen. Dat we op tv geráákt zijn, was voor mij al een grote verrassing, dat we ook nog kijkers hadden nog veel meer (lacht).

Durf je vandaag nog buiten komen?

Pompeo: Ik trek me niet veel aan van de aandacht. Ik ga nog altijd naar de supermarkt, zelfs als ik slecht in mijn vel zit. Ook al springen de paparazzi dan uit de bosjes tevoorschijn om een foto te nemen van ‘Ellen Pompeo met een puist’.

Zoveel last van paparazzi?

Pompeo: Het wordt steeds erger. Laatst reed ik op de snelweg en plotseling kwamen er twee fotografen op motorfietsen naast mij rijden, elk aan een kant, een beetje zoals Tom Cruise in Mission Impossible: III. Gewoon levensgevaarlijk! Ik dacht: jongens, je moet je leven niet riskeren voor mij, wacht liever op Brad en Angelina (lacht). Het probleem is natuurlijk dat je er zoveel geld mee kunt verdienen. Voor een ‘Joe nobody’ met weinig integriteit of creativiteit is het heel eenvoudig om een digitale camera te kopen en ergens vijf uur in de bosjes te staan wachten.

Was het eigenlijk een droom om actrice te worden? Je hebt bijvoorbeeld nooit lessen gevolgd.

Pompeo: Ik heb altijd willen acteren, alleen ben ik opgegroeid in een eenvoudig workingclassmilieu en daar word je niet meteen serieus genomen als je in de showbizz wilt. Je mocht erover fantaseren, zolang je er maar met niemand over sprak. Dus ben ik stilletjes vertrokken, met de gedachte: ik probeer het, en als ik ergens raak, dan zullen ze het wel te weten komen. En nu zit ik hier. Ik denk dat mijn vader nog altijd niet over de schok heen is (lacht). Alleen mijn vriendin van vroeger zegt dat ze het altijd geweten heeft. Volgens haar was ik er op mijn twaalfde al zeker van dat ik beroemd zou worden.

Was je altijd zo vastbesloten?

Pompeo: Ik heb mijn hele leven al een gigantische ‘drive’. Niet per se om beroemd te worden, want dat hangt toch van het toeval af. Maar ik heb gewoon van kleins af het gevoel gehad dat ik moet proberen alles uit mijn leven te halen, omdat mijn moeder daar nooit de kans toe gekregen heeft.

Door Stefaan Werbrouck

Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier

Partner Content