OORVERDOVENDE STILTE – Fien Troch maakt de beloftes van haar debuut ‘Een ander zijn geluk’ meer dan waar met dit slepende drama vol onverwerkt verdriet.

Fien Troch met Emmanuelle Devos, Bruno Todeschini Unspoken opent met grote close-ups van Grace en Lucas. Hij wordt gevolgd wandelend op straat met de rug naar de camera. Zij zit thuis en houdt zich met huishoudelijke taken bezig. Hun introductie is niet alleen typerend voor hun verstoorde relatie, maar ook voor de verwerking van hun emoties. Beiden zijn immers nog altijd getekend door het verlies van hun 14-jarige dochter Lisa, die vier jaar geleden spoorloos verdween.

Werd ze ontvoerd? Volgde ze een vriendje? Of koos Lisa voor een zelfstandig leven zonder ouders? Aangezien ze geen afscheidsbrief naliet, leven Grace en Lucas voort met vele vragen in hun hoofd en een vochtplek op het plafond van hun woonkamer – een symbool voor de scheur die dan in hun huwelijk ontstond.

Troch vertelt niet het verhaal van de verdwijning, maar concentreert zich op de gevolgen: de pijn, de frustraties en het gemis bij zij die achterblijven. Zo hebben Grace en Lucas het allebei lastig om weer bij het dagelijkse leven aan te knopen. Elk doorlopen ze hun eigen verwerkingsproces: Grace compenseert het gemis met pietluttigheden en het volgen van een meisje dat haar aan Lisa doet denken, terwijl Lucas als een bezetene naar haar begint te zoeken om uiteindelijk zelf ook (eventjes) te verdwijnen.

De geraffineerde en koele beeldregie van Fien Trochs debuut Een ander zijn geluk (2005) maakt plaats voor een meer realistische, maar daarom niet minder smaakvolle mise-en-scène. Bovendien wordt het weidse scoopformaat van haar debuutfilm ingeruild voor het standaardbeeldformaat waardoor de vele close-ups een claustrofobisch karakter krijgen. De toeschouwer zit anderhalf uur lang met de hoofden van Grace en Lucas opgescheept. Zo wordt hij willens nillens meegesleept in hun emotionele impasse, die zich uit in een gebrek aan communicatie en totale vervreemding.

Troch benadrukt die onuitgesproken emoties door veelvuldige stiltes, af en toe doorbroken door omgevingsgeluiden als een rinkelende telefoon of het geruis van de straat. De voortreffelijke soundtrack van Peter Van Laerhoven komt bovendien pas halverwege opzetten en is passend sferisch. Zijn minimalistisch aandoende soundscapes zijn namelijk al even broos als de gevoelswereld van Grace en Lucas. En laat het nu net de herkenbaarheid van die broosheid zijn – mede dankzij de sterke acteerprestaties en de bedwelmende fotografie van Frank van den Eeden – die van Unspoken een aangrijpende trip maakt.

Piet Goethals

Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier

Partner Content