ZE KOMEN ZELDEN KLAAR, MENEER. THEMATISCH GEKRUID, visueel doorbakken en op smaak gebracht met meisjes: het onzegbare in de kunst voor mensen die last hebben met zwijgen.

AEROPLASTICS CONTEMPORARY

BLANCHESTRAAT 32 IN BRUSSEL, TOT 5 MAART. tel. 02 537 22 02 en www.aeroplastics.net

Unspeakable

Kunstenaars mogen er dan wel zo gewoontjes bijlopen als u en ik, in hun werk kunnen ze dat maar beter laten. Gewoontjes is de norm niet en op tentoonstellingen zie je ze dan ook in gestrekte draf passeren: de ingeplante gezichtsknobbels, de man met het aardappelhoofd, het supermodel met de geamputeerde benen, het gekrompen lijk, de orgie-kerstman, de kunstenaar die uitleg geeft over niets, en zo kunnen we nog wel even doorgaan. Onverwachte wendingen en rare taferelen – maar niet té, anders is het weer niet goed – zijn alomtegenwoordig in de hedendaagse kunst en daar trekt ook Aeroplastics een blik van open. Op het gestoffeerde Unspeakable vind je video’s en vooral veel foto’s die moeilijk vast te pinnen zijn, maar dikwijls tegengestelde elementen verenigen. Ofwel is what you see niet what you get, zoals een naaktfoto van een slaperig meisje dat tot voor kort nog een jongen was ( Sunny, van Elizabeth Young), ofwel laten de kunstenaars de interpretatie met opzet aan de kijker over. De meisjes zijn ruimschoots in de meerderheid, hetzij door hun passieve uitstraling, hetzij door hun perzikachtige teint, maar daar is het verhaal zelden mee verteld. Op een foto van Sebastian Muniz zit een meisje op de grond naast een glas wijn en een pakje sigaretten. Ze ziet eruit alsof ze wekelijks dure winkels plundert en o ja – ze snuift ook lijm uit een zakje van Vuitton. Twee albinomeisjes van Ina Senftleben staan in witte onderhemdjes tegen een mistige achtergrond. Geen spoor van roze te bekennen, alsof ze van papier zijn gemaakt en er uitsluitend badwater door hun aderen stroomt. Alex McQuilkin filmde twee pubers die in een Madonna-achtige outfit ongemakkelijk staan te wezen. De hele video lang friemelen ze aan slechtzittende truitjes, trekken ze afzakkende slipjes omhoog en rammelen ze wat aan hun stoeremeisjeskettingen. Elders is hoorbaar een feest aan de gang, maar McQuilkin focust genadeloos op het onhandige ballet van de twee die zich in een benepen hok een houding trachten te geven. De Nederlandse Pépé Smit is op post met Pet, Pipi en Smurf: kinderlijke titels voor foto’s die van de muur branden door hun charmante nuchterheid. Een meisje met vlechtjes en een bolletjesbikini (Pet) kijkt zelfbewust als de Olympia van Manet, terwijl Smit je vanuit een zwembad een blik toewerpt alsof ze net op iets gênants werd betrapt. De jongensachtige input is minder uitgebreid maar steekt toch krachtig op, bijvoorbeeld met een foto waarop Skip Arnold aan een galeriemuur hangt als een reusachtige rollade. Maurizio Cattelan is present met een stopsel in zijn mond en Kerry Skarbakka vereeuwigde zichzelf terwijl hij achtereenvolgens van de trap, uit een bed, van een ladder en van een behoorlijk hoog balkon viel. Artistieke zelfkastijding, het blijft meegaan en maar goed ook, want het levert al eens een geestig kunstwerk op. Wat meezit aan Unspeakable: het mensbeeld dat wordt opgehangen komt complex, barok en geëmancipeerd uit de verf. Je hoeft je niet te verslikken in meligheid of benepen clichés, want die zijn zorgvuldig uit het plaatje verwijderd. Hedendaags met hier en daar een toef decadentie en kwistig besprenkeld met parfum d’artiste.

Els Fiers