TWIXT ***

VAL KILMER en ELLE FANNING in 'TWIXT'. In het hoofd van Francis Ford Coppola.
Dave Mestdach
Dave Mestdach Chef film van Knack Focus

THE HORROR, THE HORROR… – Francis Ford Coppola spietst zichzelf door het hart met ‘Twixt’, een even persoonlijk, intrigerend als rommelig horrorfantasietje.

Francis Ford Coppola met Val Kilmer, Elle Fanning, Bruce Dern, Ben Chaplin

Toegegeven, Francis Ford Coppola is niet meer die bevlogen beeldenstormer die hij was ten tijde van The Godfather-trilogie, The Conversation en Apocalypse Now. Toch etaleert de New Hollywood-peetvader op zijn 73e nog altijd meer passie en ambitie dan de gemiddelde studiohuurling, ook al wordt hij in zijn lichtjes zelfgenoegzame filmfantasieën de jongste jaren weleens achternagezeten door het spook van zijn mythische jonge zelf.

Neem nu Twixt, zijn derde post-Hollywoodproject sinds zijn comeback in 2007 met het lauwtjes onthaalde Youth without Youth. Op het eerste gezicht is het weinig meer dan een goedkope en naïeve southern gothic-thriller, bevolkt door geesten, vampiers en derderangsauteurs. Met dit verschil dat er – voor wie nader kijkt en Coppola’s geschiedenis kent – een persoonlijke koortsdroom in schuilt waarin de maestro zijn demonen op het exhibitionistische af te lijf gaat.

Zo hoef je niet door de duivel bezeten te zijn om in het hoofdpersonage Hall Baltimore (Val Kilmer) een alter ego van Coppola te bespeuren: ooit een gevierd auteur, nu een doorzopen pulpschrijver die om geld moet smeken om zijn projecten van de grond te krijgen. Terwijl Baltimore een moordmysterie ontrafelt met Edgar Allan Poe als bovennatuurlijke gids, passeren ook allerlei knipogen naar Coppola’s verleden de revue – van zijn beginjaren in de exploitationfabriek van Roger Corman, over Rumble Fish, Apocalypse Now en Dracula tot zelfs het speedbootongeval dat in 1986 het leven kostte aan zijn zoon Gio.

In die zin presteert Coppola in Twixt precies hetzelfde als wat David Lynch hem voordeed in Inland Empire. Met name: met bescheiden digitale middelen, een speelse droomlogica en een mysteriethriller als rommelig raamverhaaltje door zijn filmische en persoonlijke geheugen zappen. Met die voorkennis als bagage én de bereidheid om Coppola in zijn metatrip te volgen, is Twixt daarom meer dan een groteske gruwelpastiche. De film geldt ook als een fascinerend exorcismeritueel dat onder zijn bizarre B-filmfaçade de nodige tragiek, zwarte humor en waanzin herbergt. Of: hoe Colonel Kurtz’ woorden ‘The horror, the horror’ nooit eerder zo dubbelzinnig klonken.

DAVE MESTDACH

Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier

Partner Content