Nick McDonell, Grove Press, 256 blz., E 27

Amper achttien is hij. De eerste zes drukken van zijn sufgehypete Twelve vlogen in iets minder dan een maand van de rekken, hij verkocht op vier continenten en gaat vanaf dit schooljaar naar Harvard: Nick McDonell is tegenwoordig zo’n beetje de meest gefluisterde naam in het Noord-Amerikaanse literaire wereldje. De critici stoften hun superlatieven af en vergeleken hem met zowat alle andere literaire grootheden van betekenis. Als hij niet de Salinger of de Fitzgerald van zijn generatie zou zijn, dan misschien wel de nieuwe Easton Ellis, Caroll of Coupland. En alsof dat nog niet genoeg qua credibility was, verklaarde Hunter S. Thompson: ‘ Nick McDonell is the real thing. I’m afraid he will do for his generation what I did for mine.’ Nu ja, McDonell heeft dan ook alles in huis om de concurrentie groen van jaloezie te maken, want met een vader als hoofdredacteur bij Sports Illustrated, een moeder als societyfiguur annex scenariste en een uitgever als peetoom, wordt publiceren wellicht een fluitje van een cent. Maar nepotisme schrijft geen boeken natuurlijk. En het moet gezegd worden: zijn donkere debuut heeft z’n verdiensten.

We worden vijf dagen meegezogen in de kerstvakantie van een paar verveelde Upper East Side adolescenten. Door de ogen van White Mike, een achttienjarige, Nietzsche-lezende drugdealer, maken we kennis met meisjes die neuscorrecties als verjaardagscadeau krijgen en jongens met een zwaardenfixatie en te veel creditcards in hun parka’s. In hun desolaat bestaan hebben de meisjes vreugdeloze seks met alles wat beweegt en proberen de jongens even stoer te zijn als de gangsta-rappers uit de getto’s. En iedereen, behalve White Mike zelf, scoort coke, wiet en de fictieve drug ‘Twelve’; in deze geprivilegieerde wereld van de ultrarijken hebben ouders nu eenmaal geen tijd voor hun kinderen. Het verhaal meandert lekker door, maar krijgt met een apocalyptische climax een bijzonder pijnlijk einde. En dat is zonde, want er zitten hier en daar wel leuke narratieve vondsten en aardige beschrijvingen in het boek, maar die worden door de volstrekt onwaarschijnlijke finale naar een achterhoek van uw geheugen gekatapulteerd.

Is McDonell een nieuwe Salinger? Neen. Daarvoor heeft hij het vak nog niet goed genoeg onder de knie. Maar geef deze jonge schrijver nog een paar jaar en hij schrijft misschien de sterren van de hemel.

(Bram Van Moorhem)