TUREN DOOR EEN RAAM DAT ER NIET IS

Wie is Bill Callahan? Zijn vele platen zijn nooit genereus geweest met aanwijzingen, maar daar malen wij niet om: ook Dream River is muzikale fictie van de bovenste plank.

Callahan kijkt. Hij onderscheidt desolate landschappen, zeemeeuwen die op het land aan vliegen, de wind die de wolken een zetje geeft. Mensen in kamers, strevend naar liefde, of kwijnend omdat die hen zopas is ontglipt. Vervolgens ademt hij traag en bedachtzaam uit. Zo worden zijn songs geboren.

Neen, voor hoogstpersoonlijke ontboezemingen is men bij Callahan aan het verkeerde adres. Dat was al zo toen hij zich achter de veelzeggende naam Smog verborg, en dat bleef het geval op de vier platen die hij sinds 2007 onder eigen naam heeft uitgebracht. En toch kaapt vooral zijn recente werk telkenmale weer je volle aandacht weg. Wellicht omdat Callahan niet zomaar lyrics schrijft, maar veeleer mild sarcastische poëzie met prozaïsche en metafysische ankerpunten. Tot leven gebracht dankzij die serene, haast onbewogen bariton.

En zo onderneemt de Texaan op Dream River andermaal pogingen om grip te krijgen op het ondermaanse: ‘Is life a ride to ride / Or a story to shape and confide / Or chaos neatly denied?‘ In binnenkomer The Sing schetst hij een eenzaam individu in een hotelbar, ‘looking out a window that isn’t there’, bier in de knuist en dan nog een en nog een, tot één enkel besef kristalliseert: ‘We’re all looking for a body / Or a means to make one sing.’ Maar er gebeurt niets. Ook in het haast in de ether oplossende Seagull loopt iemand in kringetjes. En Summer Painter is een parabel over de onontkoombaarheid der dingen – het bindende contract met het lot is toch al lang getekend.

Op Dream River bezingt Callahan vaak een gelatenheid om wat het leven maar voorstelt. Maar die kan ook mooi zijn. ‘I really am a lucky man’, schenkt hij een stem aan een man diezijn dierbaarste naast hem ziet slapen, terwijl de neus van zijn vliegtuigje huiswaarts wijst. En aldoor spint de muziek donker goud, met de afgemetenheid van het beste werk van Lambchop. De sierlijke fluit die op Apocalypse (2011) nog een figurantenrolletje vertolkte, krijgt hier vrij spel. Een perfect tegengewicht voor het sobere, flakkerende samenspel van gitaren. En een gedroomde escorte voor de exotisch getinte, jazzy grooves die hier en daar het klankbeeld in jakkeren.

Dream River is weer zo’n plaat om laag per laag af te pellen. Nog één citaat en ik rust mijn kaas: ‘I have learned when things are beautiful / To just keep on / Just keep on.’

BILL CALLAHAN ****

Dream River

indiefolk

Drag City

DOWNLOADS

Javelin Unlanding

Spring

Summer Painter

KURT BLONDEEL

Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier

Partner Content