Op ‘Putcheros do Brasil’, een coveralbum vol bossa klassiekers, legt de Spaanse actrice Victoria Abril het accent vooral op de ‘eros’. Had u iets anders verwacht?

‘PUTCHEROS DO BRASIL’

Uit bij SonyBMG – In concert: donderdag 13/10, Kunstencentrum Vooruit (Gent).

Ze heeft in meer dan 80 Europese films een rol gespeeld, maar als er een scène is die we spontaan met Victoria Abril associëren, dan wel die in Átame! van Pedro Almodovar: een plastieken duikertje zwemt tergend langzaam door een badkuip, waar Abril hem met gespreide benen smachtend opwacht. Moeilijk om er niét aan te denken, als de diva zich naast ons nestelt voor een gesprek over haar debuutplaat Putcheros do Brasil, een coveralbum vol zwoele bossa standaards. Zesenveertig is de Spaanse actrice ondertussen, maar ze is nog lang niet vervreemd van haar sensuele imago uit haar jongere jaren.

U woont in Parijs. 2005 is het ‘Jaar van Brazilië’ in Frankrijk. De critici stonden daarom sceptisch tegenover het album: het was ‘een publiciteitsstunt’.

Abril:Pfff, nu ze het gehoord hebben, zijn ze daarvan teruggekomen. Bossa is de soundtrack van mijn jeugd. Terwijl anderen naar Led Zeppelin luisterden, draaide ik Antonio Carlos Jobin. Hij was mijn held. Ik vond mezelf terug in zijn liedjes – ze gaan dan ook over datgene wat iedereen bezighoudt: liefde en verdriet, amor y desamor, de essentie van het leven, quoi. En om ze te spelen, heb je alleen een gitaar nodig – of beter nog: een lief dat gitaar kan spelen.

Ik ben niet thuis in bossanova, maar verschillende nummers klonken me wel bekend in de oren.

Abril: Dat komt wellicht omdat de muziek in de jaren tachtig en negentig per lopende meter gemaakt werd als geluidsbehang voor liften en grootwarenhuizen. Zonde, maar goed. Ik had voor mijn keuze van de songs een graadmeter: krijg ik er kippenvel van of niet? De muziek heeft die kracht in zich – soms volstaat een noot om je te raken. Misschien dat je ze daarom ook herkende.

Vrouwen lijken me gevoeliger voor bossanova dan mannen. Hoe komt dat?

Abril: Bossa is nu eenmaal zeer vrouwelijk. Het zit boordevol melancholie, gaat over nieuwe liefdes, verdwenen liefdes, onmogelijke liefdes, tristesse – en zoals Caetano Veloso zegt: ‘ la tristessa es feminina‘! Een bossa nummer rakelt bij iedereen persoonlijke herinneringen op. Het geeft zuurstof aan verdoken emoties, zet de ramen van de ziel open en laat frisse lucht naar binnen waaien. Het is de perfecte psychotherapie.

Film blijft uw prioriteit, liet u al weten. Ziet u zichzelf ooit filmmuziek maken?

Abril: Ik denk het niet. Ik heb een ambigue relatie met filmmuziek. Ze kleedt de gespeelde emoties aan en versterkt ze. Als ik acteer, hoor ik er ook vaak de bijpassende muziek bij, al is die dan nog niet gemaakt. Treurende violen bij een trieste scène, bijvoorbeeld. Het gekke is: als ik achteraf vaststel dat er effectief violen over zo’n scène zijn geplakt, dan krijg ik het kwaad, want dat wil zeggen dat ik niet goed genoeg was.

Door Karel Degraeve