Het derde seizoen van Treme is iets meer gestructureerd en verhalend dan de vorige twee reeksen, en tilt zo de hele serie naar nieuwe hoogtes.

Hoe goed ik de eerste twee seizoenen van Treme ook vond – en ze behoren allebei tot het beste dat ik de afgelopen jaren gezien heb – toch werd ik er nooit op dezelfde manier door meegesleept als door The Wire, de vorige tv-serie van David Simon. Niet onlogisch: de politieserie had dan wel een hoge instapdrempel, eenmaal je daarover was, bleek het een zeer verslavende en leep geconstrueerde reeks, omdat ze in elk seizoen een centrale plot en een doel had. Treme daarentegen heeft nooit die heldere structuur gehad en was van bij het begin een serie vol door elkaar meanderende verhaallijnen, waarvan je nooit echt zeker wist hoe belangrijk ze zouden worden en waar ze heen gingen.

Omdat Simon en zijn medescenaristen perfect weten hoe ze sterke, levensechte personages neer moeten zetten en minutieus geobserveerde scènes kunnen schrijven, bleven die eerste twee seizoenen van Treme wel altijd boeien, moeiteloos zelfs. En toch waren er momenten waarop The Wire door mijn hoofd schoot en ik dacht dat de reeks misschien nog beter zou zijn mocht er net iets meer structuur in zitten. Als bijvoorbeeld de tobbende, integere politieagent Terry Colson (een van de mooiste personages die Simon en co. ooit hebben bedacht) eens een zaak toegewezen zou krijgen die hij een heel seizoen lang moet proberen te ontrafelen.

En kijk, onze gebeden zijn verhoord, want in dit derde seizoen bijt Colson zich vast in de dood van enkele inwoners tijdens de doortocht van Katrina, verdachte overlijdens waar mogelijk ook de politie van New Orleans bij betrokken was. Hij is niet alleen: Toni Bernette, de advocate die zich al van bij het begin het lot aantrekt van de naamloze slachtoffers van Katrina, probeert eveneens de waarheid naar boven te spitten, samen met een jonge journalist. Hun zoektocht vormt de belangrijkste rode draad in dit seizoen, maar ook de verhalen over de andere personages zijn iets meer gestoffeerd dan voordien: LaDonna die de gevolgen van haar aanranding moet verwerken bijvoorbeeld of big chief Albert die samen met zijn zoon adviseur wordt bij de bouw van een jazzcentrum in New Orleans en tegelijk met zijn gezondheid te kampen krijgt.

Op zich is dit seizoen nog altijd een lappendeken van grotere en kleinere verhaallijnen, afgewisseld met muzikale fragmenten uit optredens of studiosessies, maar omdat er iets meer focus is, wordt Treme meeslepender. Tegelijk merk je nu ook hoe belangrijk die eerste twee seizoenen zijn geweest, omdat door de langzame manier waarop de personages en hun achtergrond werden geschetst de emoties die ze nu voelen, de drama’s in hun leven, de toevallige ontmoetingen veel echter overkomen. Zo duidelijk sociologisch als The Wire is Treme niet, maar op menselijk vlak mogen de twee ondertussen naast elkaar staan, en voor sommige dingen uit de misdaadreeks die in je geheugen gegrift staan (het traject van Bubbles, de ondergang van Bodie, de kinderen uit seizoen 4…) bevat Treme een waardig equivalent.

Eigenlijk is het alsof Simon en co. besloten dat het in dit derde seizoen tijd werd om het kapitaal dat ze hadden opgebouwd te verzilveren, en ze doen dat zo goed dat je alleen maar kunt verlangen naar het vierde en laatste seizoen, en betreuren dat dat seizoen – vanwege de tegenvallende kijkcijfers – maar half zo lang mocht zijn.

Extra’s: docu’s over de muziek en de cuisine van New Orleans, audiocommentaren en een lang interview met Simon over Treme, The Wire en Generation Kill.

TREME *****

SEIZOEN 3

(Warner Home Video)

FOCUS TRAKTEERT

www.knackfocus.be

Win 3 dvd-boxen van Treme – seizoen 3. Zie pagina 97.

STEFAAN WERBROUCK