Tout s’est bien passé

Emmanuèle (Sophie Marceau) is altijd haar vaders favoriete dochter geweest. Wanneer die op zijn 85e een beroerte krijgt en deels verlamd raakt, krijgt ze van haar pa een wel heel lastig verzoek. De welgestelde ex-ondernemer wil zijn leven liefst beëindigen, al betekent dat dat Emmanuèle plots voor heel wat morele, familiale en juridische uitdagingen komt te staan. Met zijn euthanasiethema kun je François Ozons familiedrama, naar de memoires van Emmanuèle Bernheim, bezwaarlijk licht of luchtig noemen. Maar Ozon mijdt het goedkope sentiment en weet tederheid en humor in de film te smokkelen. Het levert een sereen en empathisch vader-dochterportret op dat alle complexiteiten rond het delicate topic belicht, maar een Ozon grand cru is Tout s’est bien passé niet. Daarvoor wordt alles iets te dossiermatig, neutraal en franjeloos verteld, alsof Ozon – net als in Grace à Dieu (2019), zijn ook al op feiten gebaseerde film over pedofilie in de Franse kerk – vooral niet in de weg van zijn onderwerp en zijn personages wil lopen. Een deugdelijke, volwassen film die uitnodigt tot een lach, een traan en een debat achteraf, maar dan wel één die zich (zelf)bewust de filmische flair en milde subversiviteit van 8 Femmes, Swimming Pool, 5×2 en andere Ozontoppers ontzegt.

Tout s’est bien passé ***

François Ozon met Sophie Marceau, André Dussollier, Charlotte Rampling

Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier

Partner Content