TOURNÉE ****

TOURNÉE naar het einde van de nacht, goed voor de prijs voor beste regie in Cannes.

Zaterdag 7/12, 00.15 – Ned 2. Mathieu Amalric, FR 2010

Zijn het cocktails? Renpaarden? Nee, bij Dirty Martini, Kitten on the Keys of Roky Roulette dient u zich tepelkwasten, pluimen, valse wimpers, pailletten en getatoeëerde lichamen in alle vormen en maten voor te stellen: de tourneeuit de titel is er eentje van Amerikaanse variétédanseressen en stripteaseuses langs de cabarets van Franse havensteden.

Mathieu Amalric is vooral bekend als acteur: u kent hem als Bondslechterik in Quantum of Solace, uit Spielbergs Munich of Cronenbergs Cosmopolis, en gerenommeerde Franse auteurs als Alain Resnais, Arnaud Desplechin en Roman Polanski werken even graag met hem. Maar dit is ook al de derde film die hij regisseerde.

Hij liet zich daarbij inspireren door Bob Fossy’s Lenny – over komiek Lenny Bruce – maar de echte trigger was de roman Gigi van Colette, over haar leven als variété-artieste. Vincenti Minnelli verfilmde die meer dan 50 jaar geleden al, maar zijn Hollywoodmusical valt niet met deze melancholische milieuschets te vergelijken.

De altijd fraai opgemaakte danseressen, échte nachtkoninginnen gespeeld door de groep New Burlesque, dromen ervan om iets meer te zien van la douce France dan hotellobby’s, stations en provinciesteden. Zoals Parijs, wereldberoemd om zijn extravagante cabaretshows. Dat ze daar niet in slagen, laat staan dat ze in de lichtstad kunnen optreden, hebben ze te danken aan hun altijd even verfomfaaide impresario Joachim Zand.

Amalric hield lang de boot af, maar speelde uiteindelijk – en op schitterende wijze – toch zelf Zand, een ooit succesvolle tv-producent die denkt dat hij met deze Amerikaanse artiesten een nieuwe kip met gouden eieren gevonden heeft. Het liefst zou Zand een charmante prins zijn, iets wat hij vaak ook is, maar zijn onhandige manier van managen – de ene keer wreed en pathetisch viriel, dan weer zielig en verloren – zorgt voor meer ergernis dan begrip in zijn entourage. Zelfs bij zijn eigen kinderen, mormels die hij niet de baas kan, klinkt het: ‘Il m’énerve!’ En toch heb je zin om dit pooiertype te omarmen. En dat gaan ook de vrouwen doen, de platinablonde Mimi le Meaux op kop. Hun energie en warmte helpen Zand verder.

Amalric vangt de tragikomische wanhoop en het leven van deze felliniaanse vrouwen – ‘Wij entertainen de mensen, zoals de maagd Maria’ – in een semi-documentaire stijl. Niet toevallig inspireerde hij zich voor zijn eigen personage op Ben Gazzara in The Killing of a Chinese Bookie van John Cassavetes, nog zo een schijnbaar achteloze dief van de intimiteit. Amalric kreeg voor deze film in Cannes trouwens de prijs voor beste regisseur.

LUC JORIS

Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier

Partner Content