Oké, er zitten wat clichés in zijn Sylvester Stallone-vehikel Bullet to the Head, maar dat zijn wel de clichés die hij zélf heeft uitgevonden. Zes redenen waarom u enthousiast moet zijn dat Walter Hill nog eens een film gemaakt heeft.

HIJ INSPIREERDE WU-TANG CLAN

UW VERSCHULDIGDE DANK: 3/5

Hebt u zich ooit afgevraagd waarom Ol’ Dirty Bastard op Shame on a Nigga de zinsnede ‘Crews be actin like they gangs anyway / Be like, „Warriors! Come out and play-ay!”‘ debiteert? Ja, toch? Welaan dan, één naam: Walter Hill. In 1979 regisseerde hij The Warriors, het verhaal van de Gramercy Riffs Gang, die op vijandelijk gebied in Coney Island valselijk beschuldigd wordt van de moord op een lid van een rivaliserende bende en weer naar huis probeert te raken. Door de critici als ‘oppervlakkig en exploitative’ afgeschoten bij de release, maar de geschiedenis gaf hen ongelijk. The Warriors groeide uit een New York-cultklassieker, schopte het tot game en inspireerde een hele rist muzikanten tot een namecheck. Wij lijsten op: Tupac, Snoop Dogg, Wu-Tang Clan, Non Phixion, Buckethead en een hele hoop anderen. Geinig wel, als u weet dat de film gebaseerd is op Xenophons legende van Anabasis. We betwijfelen of Buckethead dat doorhad.

HIJ DEED DE CARRIÈRE VAN RYAN GOSLING ONTPLOFFEN

UW VERSCHULDIGDE DANK: 5/5

En neen, hij is niet de ontwerper van dat cobrajasje. Geen idee zelfs of de twee heren elkaar ooit ontmoet hebben, maar waar we op doelen: de invloed van Hills The Driver uit 1978, over een getaway driver bij grote bankovervallen, op Nicolas Winding Refns Drive kan moeilijk overschat worden. En dan in het bijzonder op het personage van Ryan Gosling. De naamloze, eenzame chauffeur in het criminele milieu die enkel de auto bestuurt, niet voor het geld, maar gewoon omdat hij er goed in is: Goslings Driver is krek dezelfde existentiële haikuheld als Hills The Driver. Bijwijlen lijkt Gosling zelfs Ryan O’Neals personage te imiteren, met klein acteerwerk en nauwelijks woorden, als een update van The Man with No Name van Sergio Leone, maar dan met een auto in plaats van een paard. En denkt u nu: maar heeft Drive ook niet leentjebuur gespeeld bij autoachtervolgingsfilm als Bullitt en The Getaway? Klopt, maar ook dáár had Walter Hill een hand in: Bullitt was een van zijn eerste jobs als regieassistent, The Getaway was zijn scenario, verfilmd door Sam Peckinpah. Lik op stuk.

HIJ REDDE ALIEN VAN DE B-CINEMA

UW VERSCHULDIGDE DANK: 4/5

Een kleine les filmgeschiedenis: omstreeks 1976 circuleerde in Hollywood het script van Star Beast, een pastiche op de lowbudgetsciencefiction van de jaren vijftig van ene Dan O’Bannon. Gedoemd om als B-film te eindigen, tot Walter Hill en zijn vriend David Giler zich ermee gingen bemoeien. Ze stripten de dialogen, schreven een robotsubplot, bedachten Ash en de kat en overgoten het geheel met existentieel sérieux. Zoek op Google Afbeeldingen naar de originele pagina’s van het scenario, een wirwar van doorhalingen, commentaar in de marge en herschreven dialogen, en u snapt hoezeer Hill de film naar zijn hand heeft gezet – zelfs bij de casting was hij uitvoerig betrokken. Toen in 1979 Alien uitkwam, was de invloed van Hill dan ook even groot als die van regisseur Ridley Scott, die met alle eer ging lopen. Ter info: bij elk nieuw deel van de franchise sindsdien staat hij op de credits als producer, maar ook als writer. Ook op Aliens vs. Predator: Requiem, ja. We vergeven het hem graag.

HIJ VOND EN PASSANT DE BUDDYCOPFILM UIT

UW VERSCHULDIGDE DANK: 3/5

De nukkige flik en zijn komische partner. De ene zwart, de andere blank. Anno 2012 is het een van de grootste clichés uit de actiefilm, maar ooit was het ronduit vernieuwend. In 1982, om precies te zijn, het jaar van 48 Hrs. De blanke was Nick Nolte, de zwarte de als filmacteur debuterende Eddy Murphy, de regisseur – u voelt ons al komen – Walter Hill. 48 Hrs. was de eerste buddy copfilm, die het zo goed deed aan de box office dat de epigonen snel volgden. Lethal Weapon, Tango & Cash, Rush Hour: de popcorncinema van de jaren tachtig en negentig had er helemaal anders uitgezien zonder Walter Hill. En dan waren er nog de variaties op het thema: 48 Hrs. met een hond (K-9), 48 Hrs. met een surfplank (Point Break), 48 Hrs. met Will Smith (Men in Black, Wild Wild West) en 48 Hrs. met een nektapijt (Miami Vice). Het enig spijtige: het cliché dat de buddycopfilm geworden is, wierp ook een schaduw op Walter Hills origineel. Bekijk de film opnieuw, en de rauwe chemie tussen twee partners die elkaar niet kunnen uitstaan – écht niet kunnen uitstaan – zal u verrassen.

HIJ LANCEERDE DEADWOOD

UW VERSCHULDIGDE DANK: 5/5

Ook een van de vergeten passages op ’s mans cv: de pilotaflevering van Deadwood, door Walter Hill zelve geregisseerd – en goed voor een Emmy. Het begin van de vijfde beste tv-reeks van het vorige decennium, aldus onze laatste tv-poll, over een goudmijndorpje in het wilde Westen. Deadwood en Hill waren dan ook een voor de hand liggende match: Hill was een van de grote meesters van de western. Wij verwijzen u graag door naar The Long Riders (1980), zijn westerndebuut, Geronimo (1993) en de tv-miniserie Broken Trail (2006), maar eigenlijk waren al zijn films westerns, ook als hij in de weer was met auto’s (The Driver) of de National Guard (Southern Comfort, 1981). Iets wat hij zelf ook toegaf. Vrij letterlijk zelfs. ‘Eigenlijk waren al mijn films westerns.’ Om eraan toe te voegen: ‘Uiteindelijk is de western een uitgepuurd moreel universum, dat voorbijgaat aan de normale sociale controle, iets wat ik ook graag doe met hedendaagse verhalen.’

HIJ GAF U EEN CINEFIEL ALIBI OM SCHAAMTELOOS DE MACHO UIT TE HANGEN

UW VERSCHULDIGDE DANK: 5/5

Om hier toch ook wat filmhistorisch perspectief binnen te loodsen – en nóg wat meer namen te droppen: Walter Hill is de missing link tussen generatiegenoten bij New Hollywood als Coppola, Friedkin, De Palma en Scorsese en de zogenaamde tough-guy directors als Sam Peckinpah, Robert Aldrich en Sam Fuller. Een genrefilmer met artistieke allures kortom, die u voorziet in al uw shoot-outs, autoachtervolgingen en chestbursters, maar dan wel op cinefiel verantwoorde wijze. Dat zijn naam niet dezelfde bijklank heeft als de rest in dat lijstje, zegt dan ook niets over de kwaliteit van zijn films. De eerste vijf langspelers – mag u zo in de dvd-lade schuiven: Hard Times, The Driver, The Warriors, The Long Riders, Southern Comfort – zijn cultklassiekers, maar geen ervan gaf hem genoeg macht om na de gouden jaren zeventig zijn ding te doen in een steeds homogener wordend Hollywood, vandaar ook zijn bijbaantjes als producer en verfilmer van andermans scripts. Walter! Come out and play-ay!

DOOR GEERT ZAGERS

Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier

Partner Content