Jan De Smet

De frontman van De Nieuwe Snaar, dat momenteel zijn 20-jarige bestaan viert, heeft een uitgebreide discotheek waarin bijvoorbeeld voor de research van de recente liedjesshow ‘Jukebox 2000’ werd gegrasduind. De Smet koos voor liedjes ‘met een Belgische ziel’. Vandaar het ontbreken van Engelstalige nummers.

1. Wannes Van de Velde: Ik wil deze nacht in de straten verdwalen

De singleversie (met koperblazers), zoals die werd geschreven voor de film Home sweet Home. Nooit een ontroerender Belgisch lied gehoord!

2. Gus Viseur: Flambée Montalbanaise

Dateert al uit 1940, maar kreeg een nieuwe injectie door de ‘vocalisering’ van André Minvielle op de legendarische Paris-Musette-cd van een tiental jaar geleden. Ook Koen De Cauter is een begenadigd uitvoerder van dit huzarenstuk.

3. Lieven Tavenier: De Fanfare van honger en dorst

Natuurlijk in de onovertroffen versie van Jan De Wilde. Als er al Belgische blues (in de figuurlijke en de letterlijke betekenis van het woord) zou bestaan, is dit er het kroonjuweel van!

4. Lou Deprijck: Ça plane pour moi

Aha, u denkt natuurlijk: foutje, dat moet Plastic Bertrand zijn. Plastic was echter de marionet die deze geniale popsong van Lou Deprijck overal mocht (moest!?) gaan playbacken. Het is trouwens Lou zelf die het liedje ook zingt. Aan hem dus alle merites (zelfs de grote Richard Thompson heeft een eigen versie van dit lied).

5. Jacques Brel: Vésoul

Vrolijke triestheid, tedere haat, bittere zoetigheid. Hoe krijg je het allemaal tegelijk in één liedje geprangd? Met een aanstekelijk opzwepend duel tussen de zanger/performer en de accordeonist.

6. Raymond van het Groenewoud: Brussels by night

Filmische beschrijving van une ville maudite, drijvend op een eigenaardige beat van (ere wie ere toekomt) drummer Stoy Stoffelen. Eerlijk gezegd hou ik meer van dit soort liederen, dan van de cd-lange liefdesverklaringen aan gloednieuwe geliefdes.

7. Hugo Matthysen: De Kempen

Onwezenlijk! Gelukkig waren wij de laatste generatie die de heimatliederen van A. Preud’homme ,E. Hullebroeck en J. Simons op school in onze prepuberale strot geramd kregen. En toch spreekt uit dit lied een soort geheime liefde naar iets wat niet meer bestaat.

8. Django Reinhardt: Nuages

Om er nog maar eens op te wijzen dat er naast de (bijna potsierlijk) gelauwerde Toots Thielemans nog een ander onwaarschijnlijk inventieve jazzmuzikant in België werd geboren. De onovertroffen spleen die spreekt uit deze overbekende (en toch te weinig gehoorde) compositie is nooit beter vertolkt dan door de componist zelve.

9. Jan De Wilde: De Westvlaemsche Leeuw

Als er ooit één Belgische singer-songwriter de titel ‘Belgische Bob Dylan’ verdient, is het wel Jan De Wilde met dit nummer, dat voor mijn part ook op Blonde on Blonde had mogen staan.

10. Kamagurka: Ik ben zo eenzaam zonder mij

René Magritte op muziek: misschien is Kama wel de enige echte erfgenaam van de grote Belgische surrealist. Muziek van Johan De Smet die, mede door de Kamagurka-Lieder-cyclus meer respect verdient dan hij tot hiertoe reeds kreeg. Met de onschatbare zin : “Ik bel mij op , maar ’t is bezet !”