‘Onderlinge spanningen, daar draait het vooral om in de serie’, verduidelijkt Tine Reymer het zwaartepunt in ‘Sedes & Belli’, de detectivereeks die ‘Flikken’ aflost op zondagavond.

De metropool Oostende, drag queen der badsteden, doet dienst als decor voor het broeierige tweetal Frank Sedes en Lena Belli (gespeeld door Koen De Bouw en Tine Reymer), ’twee tegenpolen in een perfect team’. Beiden werken voor SCAN Recherche, een detectivebureau dat ingeschakeld wordt ‘wanneer klanten niet durven aankloppen bij de politie omdat een zaak te gevoelig ligt, of omdat SCAN hun laatste toevlucht is’. Het klinkt een beetje als het credo van het A-Team.

‘Sedes & Belli’ bekt even lekker als ‘Dempsey & Makepeace’.

Tine Reymer: Ik denk niet echt dat de scenaristen daar de mosterd zijn gaan halen. Iedere serie toont wel vage gelijkenissen met een reeks in datzelfde genre. Ik moet wel zeggen dat ik Dempsey & Makepeace altijd een leuke serie heb gevonden. Maar de personages in Sedes en Belli komen amper overeen met de karakters van die reeks.

Sedes en Belli zijn inderdaad twee speurders van rond de dertig die single zijn en elkaar met de achternaam aanspreken; het klopt dat je een vergelijking kunt maken met de twee hoofdpersonages in de X-Files, Scully en Mulder. Maar zovéél series tonen die overeenkomsten en die vlag dekt de lading niet: Sedes & Belli wordt namelijk eens niét gedomineerd door grof wapengeschut en groots machtsvertoon. Het blijft wel een erg mannelijke serie, maar mijn personage, een assertieve waaghals, kan zich wel moeiteloos manifesteren.

De reeks wordt onder de noemer ‘drama’ naar voren geschoven. Terecht?

Reymer: Niet helemaal; we brengen alvast geen loodzwaar drama. Het is ook geen dolkomische show, maar er zitten wel heel leuke elementen in. Details zal ik nog niet vertellen – ik wil het kijkplezier niet vergallen -, maar de serie teert op de spanningen tussen de personages: ieder karakter heeft zijn eigenaardigheden, waardoor geregeld conflicten ontstaan, zij het niet altijd even uitgesproken. Sommige van die verhaallijnen lopen nog verder door in andere afleveringen.

Detective spelen, daar moet ‘method acting’ bij komen kijken zijn.

Reymer: Ik heb welgeteld één dag met een privédetective opgetrokken. Koen De Bouw ook, maar die had een veel minder spannende dag. In realiteit is het natuurlijk saaier dan op het scherm. Ik had geluk: ik heb een huis bespioneerd en een heuse achtervolging meegemaakt – de opdracht is weliswaar mislukt. Nee, dat lag niet aan mij. (lacht) En om dat nu ‘method acting’ te noemen? Ik heb enkel geleerd dat detectives nooit oogcontact hebben met hun target.

Hun ’target’?

Reymer: (lacht) Ik vond die term ook eerst nogal onnozel klinken, maar zo noemen detectives het nu eenmaal. Ook in West-Vlaanderen, ja.

Jouw rol als waaghals hield blijkbaar enig fysiek risico in.

Reymer: Ja! In een van de afleveringen werk ik undercover als hoertje en raak ik betrokken in een gevecht. Mijn tegenspeelster moet wat te veel opgegaan zijn in haar rol, want per ongeluk krabde zij in mijn gezicht. De wonde is nog steeds niet helemaal verdwenen, gelukkig heb ik een zonnebrandcrème met een hoge beschermingsfactor op zak. (lacht) (Reymer is op vakantie in Spanje, gva)

Slotvraagje: Flowers For Breakfast bestaat niet meer. Zijn daarmee ook je muzikale ambities opgeborgen?

Reymer: Flowers For Breakfast is indertijd gestopt door onverenigbare agenda’s: we deden allemaal zoveel verschillende zaken tegelijk dat we er niet meer aan toekwamen om nog samen muziek te maken. Ik was bijvoorbeeld veel met theater bezig. Voorlopig heb ik alleen nog televisieplannen – de nieuwe reeks van Sedes & Belli staat al in de steigers -, waardoor ik weer tijd heb voor muziek. Ik ben er al mee bezig: ik schrijf aan nieuwe nummers, en ik heb me hardnekkig op Q-base gestort, een computerprogramma voor muziek, vergelijkbaar met ProTools. Het is een ellendige beproeving, echt waar. Ik ken zo weinig van computers! (lacht) Ik kan gelukkig op de hulp rekenen van Tom (Pintens, ex-Flowers For Breakfast, nu ook Zita Swoon en zoveel andere projecten, gva).

Door Gunther Van Assche