Film:Extra’s: 0 (Columbia Tristar Home Video)

Wij geven vijf exemplaren weg. Zie Focus trakteert, blz. 3.

Erg jammer dat Time and Tide het zonder een regisseurscommentaar of ‘making of’ moet stellen, want de verbazende filmkunst van Tsui Hark – de Hongkong-regisseur die sneller filmt dan zijn schaduw – smeekt om uitleg en toelichting. Dat de plot nagenoeg ondoorgrondelijk is – en dit is nog zachtjes uitgedrukt – zal zeker geen bezwaar vormen voor de liefhebber van Tsui Hark, een formalist die ooit in een interview zei: ‘Zodra je geen moer meer geeft om wat je op het doek gooit, valt er meteen een zware last van je schouders.’

De spilfiguur van de labyrintische intrige van Time and Tide is een rusteloze gozer die een baan vindt als bodyguard bij een verdacht bewakingsbedrijf en meegesleurd wordt in de strijd tussen twee misdaadfracties, een Zuid-Amerikaanse drugsbende (geleid door een psychopaat die zich amuseert met het verkolen van kakkerlakken onder een vergrootglas) en hun beginnende Hongkongse bondgenoten. Maar onder de ruwe bolster van taaie machostandjes en ultraviolente afrekeningen schuilt ook een zachte pit: een bespiegeling over vaderschap, vriendschap en opoffering.

Tsui Harks eerste hedendaagse Hongkong-actiefilm in meer dan twintig jaar (sinds Dangerous Encounters – First Kind) is in alle opzichten een onconventionele genre-oefening. Hark ondermijnt voortdurend het vertrouwde materiaal met zijn dolzinnige en gulzige stilistische hoogstandjes en zijn oprecht sentimentele oprispingen. De look van de film is geweldig: het lijkt wel een Wong Kar-wai-film vol verblindende gewelduitbarstingen, acrobatische actie-aria’s en balletachtige afrekeningen. Er is een virtuoos in beeld gezette achtervolging tussen een melancholische huurmoordenaar en een team van kille hightechkillers in een rommelig flatgebouw dat in de finale door een gasexplosie wordt getroffen. Je zit ademloos te kijken hoe Tsui Hark zijn helden en schurken met duizelingwekkende vaart door de nauwe gangen, op de trappen en langs de gevels en terrassen jaagt. Anders dan zijn meeste Hollywoodcollega’s weet Hark wel degelijk van snelheid een deugd te maken.: de actiescènes zijn zo frenetiek, grillig en verrassend gesneden dat je als kijker niet mag verpinken of je hebt een of ander ‘split-second’-effect gemist. Alleen daarom al leent de prent zich zeer goed tot dvd-consumptie. Maar zelfs met de freeze-frame- en slow-motiontoets geeft de roekeloze mise-en-scène nog lang niet al haar geheimen prijs. Er is iets aan Harks supra-dynamische filmtaal dat je blijft tussen de vingers glippen, iets dat zelfs bij de beeld-per-beeldontleding ongrijpbaar blijkt.

Patrick Duynslaegher