Eigenlijk geeft hij geen interviews meer, maar als het samen met de Black Box Revelation is, wil Seasick Steve nog wel een uitzondering maken. ‘Ik vind die gastenonwaarschijnlijk goed.’ Ook al herinnerde hij zich niet meer dat hij al met hen gespeeld had.

Meestal is het de journalist die in een of andere hopeloos ingewikkelde backstage vertwijfeld naar de artiest loopt te zoeken, maar in de catacomben van concertzaal Doornroosje in Nijmegen krijgen we een kwartiertje na het interview een sms dat Seasick Steve óns zoekt.

Steve – diep in de zeventig inmiddels, maar nog altijd gezegend met de spirit van een tiener – haalt ons weg bij de soundcheck van Black Box Revelation omdat hij tijdens het interview nog één zaak vergeten is: ‘Ik geef eigenlijk allang geen interviews meer. Ik heb er geen zin meer in, en ik heb op mijn leeftijd het mediacircus echt niet meer nodig. Maar hier wilde ik een uitzondering maken: omdat het een interview samen met Black Box Revelation was. Want ik vind die gasten echt waar onwaarschijnlijk goed. Wil je ervoor zorgen dat het artikel over hen gaat, en niet over mij? Schrijf maar duidelijk op: They rock! They fucking rock!’

Ja, dat wisten wij Belgen natuurlijk al heel lang, Steve, maar toegegeven: fijn als het nog eens officieel bevestigd wordt door iemand die weleens door Jack White opgebeld wordt, die met Nick Cave in de studio zit of die geregeld met Led Zeppelin-bassist John Paul Jones op het podium staat. En die ons allicht ook naloopt omdat hij tijdens het interview zelf o zo veel spraakzamer bleek dan de twee jongelui van de Black Box Revelation.

Black Box Revelation heeft na vier jaar wachten eindelijk een nieuwe plaat uit, Highway Cruiser, een lekkere, in zes dagen tijd in New York opgenomen rocker, helemaal gemaakt volgens het ‘hoe simpeler, hoe beter’-principe dat ook Seasick Steve hoog in het vaandel draagt.

Dat ze samen eens op tournee zouden gaan, het leek een kwestie van tijd voordat een of andere manager op dat idee kwam.

SEASICK STEVE: Een manager? Ben je gek? Het was míjn idee! Het is eigenlijk allemaal puur toeval: we speelden dit jaar op Pukkelpop, en omdat ons volgende optreden pas twee dagen later was, besloten we nog een dag op het festival te blijven. We hadden voor onszelf een paar tickets geritseld, maar helaas bleken zowat alle groepen die die dag speelden compleet waardeloos. We was fucking bored, man!

Wij zaten backstage die line-up vol vervelende groepen te overlopen, op zoek naar iets interessants, en ik zeg tegen Dan Magnusson, mijn drummer: ‘Die Black Box Revelation, misschien is dat nog wel iets?’ En Dan tegen mij: ‘Ja, Black Box Revelation: ik denk dat ik al eens van die groep gehoord heb.’ We waren dus allebeicompleet vergeten dat we jaren geleden al eens met hen in de AB opgetreden hadden. Het bewijs dat we allebei full of shit zijn. (lacht)

Enfin, wij met onze hele bende – ik, Dan, de tourmanager, iedereen – nietsvermoedend naar hun optreden. Ik zweer je: als ze shit waren geweest, was ik meteen weer weggegaan, want ik ben te oud geworden om nog naar slechte groepen te blijven kijken. Maar het was echt geweldig! The place was shakin’, man. Letterlijk, hé: we stonden op een houten vloer en die ging zo. (veert op en neer) Die hele tent stond in de fik.

JAN PATERNOSTER: Tijdens optredens kijk ik vaak in het publiek, omdat je nog extra energie kunt halen uit de blik van de mensen. Ik keek dus die Marquee in, en opeens denk ik: hé, is dat niet Seasick Steve die daar staat? (lacht) Hij stond helemaal vooraan.

SEASICK STEVE:We was dancing down in the bottom there! En ik kan je garanderen dat je mij echt niet vaak ziet dansen. Ik vond het zo goed dat ik hen na het optreden opgewacht heb om het hen persoonlijk te zeggen. Wat voor een nogal gênante situatie zorgde: zij dachten dat ik hen kwam opzoeken omdat we al eens samen opgetreden hadden – wat ik me dus totaal niet meer herinnerde.

En van het een kwam het ander. Ik dacht: hé, we gaan op tournee, waarom vraag ik hen niet mee?

JAN PATERNOSTER: En wij waren vrij.

DRIES VAN DIJCK: Het was eigenlijk net wat we nog eens nodig hadden: een tournee.

Jullie samen op één affiche, dat lijkt me muzikaal gezien de perfecte combinatie.

SEASICK STEVE:Fuck, yeah. Er zijn niet veel groepen waar ik van hou. Of beter: er zijn er weinig waarvan de muziek zo dicht bij mij staat. Ja, de North Mississippi All Stars van mijn buddy Luther Dickinson: dat is een van de weinige groepen waar ik uit eigen beweging naar zou gaan kijken. En dan zij hier.

PATERNOSTER: Het is grappig: in elke zaal waar we spelen, vragen de technici ons na jouw soundcheck: ‘En hoe ziet jullie set-up eruit?’ ‘Euh, doe maar hetzelfde als bij Seasick Steve.’ (lacht) En dan zetten ze ons drumstel voor jullie drumstel, en mijn gitaren voor jouw gitaren. Alsof we onszelf in de teletijdmachine zien.

SEASICK STEVE:Fuck yeah. We zijn als spiegelbeelden van elkaar: eerst krijg je the young punky Mississippi mud goin’ on. En daarna mij: the old crusty one.

Hoe oud ben jij nu, Jan?

PATERNOSTER: 26.

Weet je nog wat jij op die leeftijd deed, Steve?

SEASICK STEVE: Tja, waar was ik toen? (denkt lang na) Geen idee. Een of andere job, ongetwijfeld. Ik deed alleszins niet veel, op die leeftijd.

Maar je was wel al muzikant?

SEASICK STEVE: Ik ben al muzikant sinds mijn achtste! Alleen: niemand wilde toen naar mijn muziek luisteren. De enige periode dat het een béétje met mijn muziek wilde lukken, was op het einde van de sixties, toen de folk en that blues thing opeens populair werden bij de kids. Toen werd ik weleens gevraagd voor folkfestivals. Niet omdat iemand mijn muziek kende, alleen omdat niet zoveel mensen mijn soort muziek speelden.

Maar toen dat weer uit de mode ging, was het voor mij weer naar af. Ik heb het grootste gedeelte van mijn leven helemaal niet kunnen optreden. Ik had daar ook geen tijd voor: ik moest mijn kinderen grootbrengen. Ik had vijf jongens te voeden, man. En muziek spelen bracht geen geld in het laatje.

Denken jullie dat jullie rond je 75e nog muziek zullen spelen, Jan en Dries?

PATERNOSTER: Over vijftig jaar nog altijd spelen? Ik hoop het, ja.

VAN DIJCK: Wat mij bij Steve en Dan opvalt, is niet dat zij op hun leeftijd nog spelen, maar wel dat ze nog altijd zoveel plezierbeleven aan het spelen. Dat is volgens mij de kern.

SEASICK STEVE: Om eerlijk te zijn, net voor ik in 2006 die eerste keer bij Jools Holland mocht optreden, een show die voor mij álles veranderd heeft, was ik niet puur voor de fun opnieuw met muziek begonnen. Ik was werkloos, fucking arm en zwaar ziek – ik had net een hartaanval overleefd. Mijn vrouw moest in een bejaardentehuis werken om de eindjes aan elkaar te kunnen knopen. Ik zat thuis, en hoopte wat te kunnen verdienen door muziek te maken.

PATERNOSTER: Ik ontken niet dat in de muziekwereld geld altijd een factor is. Maar van het moment dat je een podium op stapt, is er geen enkele hersencel in je hoofd die nog aan geld denkt. No way. Dan is het enkel de muziek die telt.

SEASICK STEVE: Zo is dat. Ik heb dat mijn hele leven noodgedwongen gedaan, om de eenvoudige reden dat er met mijn muziek gewoon niets te verdienen was. Mijn enige optie was jarenlang: gaan werken, rekeningen betalen, de kinderen grootbrengen. Maar als je voor je plezier speelt, kun je altijd spelen. Desnoods thuis. En dat heb ik ook altijd gedaan: ik kan me niet voorstellen dat ik één dag niet zou spelen.

En dat zie ik bij jullie ook: ik weet dat jullie van de muziek proberen te leven – en daar is dus absoluut niks mis mee – maar ik zie ook dat jullie er plezier aan beleven. Het rare is dat je dat bij lang niet elke groep ziet. Heel vreemd. Als je er geen plezier aan beleeft, waarom doe je het dan? Ik zie het nochtans veel: pure berekening op het podium. Die gasten die op het podium op hun computer staan te tokkelen: terwijl ze een of andere beat laten lopen, staan sommigen volgens mij gewoon live hun boekhouding te doen. (lacht)

Black Box Revelation heeft er al een behoorlijk succesvolle carrière op zitten. Denk je weleens na over hoe je leven gelopen zou zijn als het succes zo vroeg gekomen was, Steve?

SEASICK STEVE: Ik raad het niemand aan om vijftig jaar te wachten op succes, maar voor mezelf is dat achteraf bekeken alleen maar goed geweest: als ik veertig jaar geleden succes had gehad, was ik nu allang dood. Erger nog: ik zou dood én gescheiden zijn. (lacht) Omdat ik destijds niet volwassen genoeg was. Ik was een fucking idiot. Ik ben eigenlijk pas volwassen geworden na mij zestigste. Neen, voor mij persoonlijk is het allemaal precies op tijd gekomen.

Black Box Revelation is een duo, net zoals Seasick Steve live, al heeft hij geregeld gasten, en niet van de minsten: Jack White, Nick Cave, John Paul Jones, Alison Mosshart van The Kills, Dave Grohl… Als Black Box Revelation een derde bandlid uit dat rijtje mocht kiezen, wie zou dat dan zijn?

PATERNOSTER: Euh, ik denk Steve. Neen, echt: ik denk dat hij heel goed bij onze muziek zou passen.

SEASICK STEVE: Ik dacht heel even dat je het foute antwoord zou geven, maar die vraag heb je heel juist beantwoord, jongeman. (tot ons)Ik heb hen 100 euro betaald om dat te zeggen.

PATERNOSTER:Dave Grohl had nochtans gebeld om te zeggen dat hij ons 120 euro bood.

SEASICK STEVE: Jullie zouden met Jack White moeten spelen. Jack is cool, maar Jack White zíjn lijkt me een verdomd drukke bezigheid, snap je? Het is soms moeilijk te volgen wat hij allemaal doet, want hij doet zoveel.

Weet je wie echt héél cool is? Alison Mosshart van The Dead Weather en The Kills, een echt goede vriendin. The Kills zijn dik oké, maar toen ik haar met The Dead Weather zag… Wow! Kijk: dát noem ik nu een rockster.

Ken je Third Man Records, Jack Whites hoofdkwartier in Nashville? Een geweldig complex, met achteraan een concertzaaltje waar je live kunt opnemen. Alle materiaal staat ter plaatse, en de plaat wordt meteen op vinyl geperst. Alison heeft daar met ons een liveplaat opgenomen. Het probleem is dat die plek een echte magneet voor hipsters en scenesters is. Van die types die allemaal de juiste zwarte kleding dragen, weet je wel. Op een hele rare manier zijn die hipsters vaak heel conservatief, en dus dachten wij dat het een goed idee was om de boel daar een beetje op te fokken: we hadden ons compleet lazarus gezopen, en Dan heeft een van de opgezette dieren die er op de vloer stonden geneukt. Je zag iedereen een beetje dichter tegen de muur kruipen, zo van: wie zijn die twee zatte weirdo’s? Ze hadden daar echt schrikvan Dan en mij. Haha!

Iets anders: in de clip van Summertime Boy, van je album Sonic Soul Surfer (2015), sta je te surfen. Echt?

SEASICK STEVE: Jij denkt dat dat special effects waren of zo? Ik surf al sinds 1959, en ik zal dat blijven doen zolang ik kan. In januari vertrek ik weer naar Californië.

PATERNOSTER: Vorig jaar heb ik voor het eerst in mijn leven gesurft, in Costa Rica: een compleet nieuwe wereld ging voor me open. Het was ook heel vermoeiend, omdat ik in het begin de nodige spieren niet had.

SEASICK STEVE: Dat is zo met surfen: als je vier maanden niet surft, zijn de spieren weg, en moet je weer van nul beginnen. Maar het voornaamste probleem is dat het nogal lang duurt om het te leren. En ook wel dat er geregeld iemand verdrinkt tijdens dat leerproces.

Die clip is opgenomen in Australië, toen ik daar op bezoek was bij een van mijn kinderen en twee van mij kleinkinderen, die daar wonen. Mijn zoon had zo’n GoPro-cameraatje gekocht, en daarmee hebben mijn vrouw en ik die video gemaakt. We bleken de GoPro eerst wel aan de verkeerde kant van het surfboard gemonteerd te hebben, waardoor we met urenlange opnames van mijn kont opgescheept zaten. (lacht)

Enfin, één Gopro, één dag surfen en op het strand rondhangen, en mijn vrouw en mezelf als regisseurs van dienst. Kun je nagaan hoeveel die clip wel niet gekost moet hebben!

We zitten hier dus met twee surfers. Wat heb je op deze tournee verder al over Black Box Revelation ontdekt dat je nog niet wist, Steve?

SEASICK STEVE: Ben je nu aan het hengelen naar wilde verhalen over hun vriendinnen of zo? Ik heb geleerd dat Dries’ vriendin T-shirts ontwerpt. En ik moet toegeven: die zijn stukken beter dan onze T-shirts. I ain’t bullshitttin’! Kijk maar: ik dráág hun T-shirts en zég dat elke avond ook op het podium: koop onze brol niet, die T-shirts van Belgische kwaliteit zijn stukken beter! (lacht)

Tot slot: Highway Cruiser, het nieuwe album van Black Box Revelation, heeft heel lang op zich laten wachten, maar is wél supersnel opgenomen in New York.

PATERNOSTER: Ja, door Thomas Brenneck, de producer van Charles Bradley, en de man die gitaar gespeeld heeft op Back to Black van Amy Winehouse.

SEASICK STEVE: Wow, dat is een van mijn favoriete platen. Of was een van mijn favoriete platen, want ik kan er bijna niet meer naar luisteren. Te pijnlijk. Amy was een vriendin, het zou niet mogen dat zij dood is.

PATERNOSTER: We hebben alles eigenlijk min of meer live opgenomen: mikken op één goede take, andthat’s it. Het was goed om eens op te nemen zonder vangnet: er was geen tweede kans, en dat geeft een aparte sfeer en extra energie. We hadden vooraf uiteraard wel wat gerepeteerd, maar soms speel je toch iets fout. Nu ja, ‘fout’, eigenlijk is dat niet het juiste woord. Het is eerder dat je iets speelt dat niet gepland was, en net dat maakt het interessanter. In zes dagen was alles opgenomen.

SEASICK STEVE: Zes dagen? Shit man, zelfs ík doe er langer over.

VAN DIJCK: De drums zijn opgenomen met één microfoon. Normaal staan er 24 microfoons rond mijn drumstel: veel te veel, natuurlijk, maar die staan daar dan ‘voor het geval dat’.

SEASICK STEVE: Eén microfoon? Ik dacht altijd dat ik primitief opnam, maar dat is écht fucking primitief. Als ik jullie voor wil blijven, moet ik mijn volgende plaat op één track opnemen. Oké, voortaan dan maar geen drumtrack meer voor mij.

PATERNOSTER: Ik heb al een manier gevonden om dat te doen: ik heb een Chinese gitaar gekocht waarin een drumcomputer met twee kleine speakers ingebouwd is. Drum en gitaar in één! Kun je perfect op één track opnemen.

VAN DIJCK: In dat geval doe ik de mix wel.

Eén spoor mixen? Hoe doe je dat?

VAN DIJCK: Met één vinger, hé.

HIGHWAY CRUISER

Uit op 16/10 via Caroline/Universal. Black Box Revelation speelt op 19 en 20/2 in de Ancienne Belgique. De eerste show is al helemaal uitverkocht. Alle info: abconcerts.be

SONIC SOUL SURFER

Verschenen bij Caroline/Universal.

DOOR GEERT OP DE BEECK – FOTO’S WOUTER VAN VAERENBERGH

Seasick Steve : ‘IK WEET DAT JULLIE VAN DE MUZIEK PROBEREN TE LEVEN, MAAR IK ZIE ÓÓK DAT JULLIE ER PLEZIER AAN BELEVEN. DAT ZIE JE BIJLANGE NIET BIJ ELKE GROEP. HEEL VREEMD.’

Jan Paternoster : ‘HIGHWAY CRUISER IS IN NEW YORK OPGENOMEN. IN ZES DAGEN STOND HET HELE ALBUM EROP.’

Seasick Steve : ‘ZES DAGEN?! SHIT MAN, ZELFS IK DOE ER LANGER OVER.’