Eén goede single en een tweetal aardige kanshebbers op het singleschap: de reünieplaat van The Verve valt een beetje mager uit.

Forth

Parlophone

Britpop

Behalve de verkouden zeurstem van hun respectievelijke frontmannen – Liam Gallagher en Richard Ashcroft lijken meer op elkaar dan ze zouden willen toegeven – hebben Oasis en The Verve nóg iets gemeen: hun singles hebben altijd hun platen overschaduwd. Hoe verdienstelijk A Northern Soul en Urban Hymns ook mogen zijn, zónder uitschieters als Bitter Sweet Symphony en The Drugs Don’t Work waren ze nooit uitgegroeid tot de Britpopklassiekers waar ze tien jaar later nog steeds voor doorgaan.

Forth, de vierde langspeler van The Verve en hun eerste sinds 1997, is in hetzelfde bedje ziek. Er staat één fantastische single op, twee à drie niet onaardige runner-ups en voor de rest héél veel vulsel. Wij overlopen ze graag even met u in afnemende volgorde van deugdelijkheid.

Eerst het goede nieuws: single Love Is Noise vindt moeiteloos aansluiting bij de door new-rave en dancerock gedomineerde tijdsgeest en steekt met zijn zwierige aha-koortje zelfs Golden Skans van Klaxons naar de kroon. Judas en Rather Be doen óók hun voordeel met zo’n swingend soulkoor. Het eerste in combinatie met hoogst psychedelische gitaren, het tweede met een groovy pianomelodie als compagnon de route. Maar voorts verdient alleen nog de meeslepende ballad Valium Skies een eervolle vermelding, al was het maar omdat hij met zijn vier en een halve minuut in bondigheid uitblinkt.

En dat kunnen we helaas niet zeggen over de zes ándere songs die op Forth figureren. Bijna zonder uitzondering klokken ze af boven de zeven minutengrens en bovendien bieden ze nergens een melodie waaraan de luisteraar zich ook maar éven kan vastklampen. Noise Epic begint nog veelbelovend met een groovy baslijn, maar de spetterende finale waarvoor Ashcroft ons warm probeert te krijgen, blijkt niet meer dan een banale geluidseruptie die nog het best als Primal Scream-voor- softies te omschrijven valt. Het grillige Columbo, dat vaagweg aan A Man Called Sun uit hun laatste ep herinnert, mislukt spectaculair in zijn opzet om iets aantrekkelijks te doen met jazzy arrangementen. Numbness maakt zijn titel helemaal waar door zes minuten lang Breathe van Pink Floyd achterna te hollen. En tot slot – adding insult to injury – merken we nog graag even op dat Appalachian Springs moeiteloos voor een powerballad van Bon Jovi kan doorgaan en een strofe als ‘Solitude, my sacred mood’ recht uit het dagboek van een veertienjarige puber lijkt geplukt.

Geen idee hoe het tegenwoordig zit, maar 3,5 op 10: in ónze tijd was dat een dikke buis.

Download

Love Is Noise

Rather Be

Valium Skies

Vincent Byloo