Electric Soldiers Belvédère Records/Bang! rock In concert: 8/2, ABClub, Brussel

Drie jaar geleden haalden The Van Jets het in Humo’s Rock Rally van Absynthe Minded, dat ook toen al veel bekender was dan dat jonge grut uit Oostende en dus bij de bookies als de gedoodverfde winnaar getipt werd. Het zadelde The Van Jets, behalve met een gouden medaille, een cheque van 10.000 euro en drie dagen gratis studiotijd, ook met torenhoge verwachtingen op. Die great expectations werden de afgelopen jaren slechts mondjesmaat ingelost, want op een degelijke ep en enkele fantastische singles na werd er weinig van The Van Jets vernomen. Hadden ze hun 10.000 euro verbrast aan coke, Calvados en kreeft à la nage? Hadden ze hun gouden medaille ingeruild voor een variëteit aan opiaten? Waren hun drie dagen studiotijd opgegaan aan het shaggen van gewillige groupies? Of voelden The Van Jets simpelweg koudwatervrees om aan het Grote Werk te beginnen?

Niets van dat alles! Nu Electric Soldiers, het debuutalbum dat volgende week – ongetwijfeld en vrac – naar de platenhandelaars wordt verscheept, al enkele dagen met geen hakbijl meer uit onze cd-speler valt te wrikken, weten we wel beter: The Van Jets hebben al die tijd geduldig aan een geweldige langspeler zitten werken. Eén die kniehoog met seventiesrock à la Thin Lizzy en glampop genre David Bowie vergroeid is en dus ook naadloos aansluit bij het betere gitaarwerk van contemporaine retrogroepen als The Datsuns en The Von Bondies.

Neem alleen al de zonder ‘dankuwel’ van The Stooges gebietste punkrocker Their Glances, waarin zanger Johannes Verschaeve een nonsensikale cri du coeur door een overstuurde microfoon jaagt, als waarschuwing voor de teringherrie die onverbiddelijk volgt. You! klinkt dan weer als een kopietje van The Strokes, op zich al een kopie van The Stooges, maar wát een song! In My Love = Dead zitten een woeste basdrum en een ontstemde piano elkaar twee minuten lang in de haren, terwijl een moddervette gitaar vergeefs probeert te bemiddelen. What’s Going On had uit de pen van Jack White kunnen komen, en houdt het midden tussen de brutale subtiliteit van The Raconteurs en de subtiele brutaliteit van The White Stripes. Titelsong Electric Soldiers en High Heels, tot slot, zijn marsliederen voor hyperkineten: Queens of the Stone Age in headbangmodus. Oké, Johnny Winter is ons een tikje te repetitief en het lang uitgesponnen Run ‘N’ Hide had het gerust zónder die veredelde intro van drie minuten kunnen stellen, maar in het licht van die tien ándere songs op Electric Soldiers is dat detailkritiek.

‘My working days are over’, poneert Johannes Verschaeve met stellige zekerheid in What’s Going On. Als The Van Jets dit soort rotaanstekelijke fun-‘n-roll blijven maken, kan hij wel eens gelijk krijgen.

Vincent Byloo