Jonathan Demme, met Mark Wahlberg, Thandie Newton, Tim Robbins, Joon-Hoon Park, Ted Levine, Lisa Gay Hamilton, Christine Boisson

Mark Wahlberg is geen Cary Grant, zo klinkt het tot vervelens toe in de recensies van deze remake van Charade. En Thandie Newton is natuurlijk geen Audrey Hepburn, Tim Robbins geen Walter Matthau en Jonathan Demme geen Stanley Donen. We kunnen zo nog een eindje doorgaan met het vergelijken van de credits van het origineel uit 1963 met die van de nieuwe versie, maar we melden u liever dat The Truth about Charlie best een aardige romantische thriller is die twee uurtjes zorgeloos en goedgeluimd vertier garandeert. Thandie Newton is op haar manier afwisselend kwetsbaar en betoverend in deze variatie op de aloude ‘meisje in nood’-formule: een jonge vrouw die bij haar terugkeer naar Parijs ontdekt dat haar man werd vermoord, haar appartement werd leeggeplunderd en haar leven wordt bedreigd. Haar echtgenoot leidde kennelijk een dubbelleven en de geschiedenis dreigt zich te herhalen met de bereidwillige kerel (Mark Wahlberg, uitstekend gecast om elke vergelijking met Grant in de kiem te smoren) die toevallig altijd in de buurt is als een aantal ongure sujetten, op zoek naar een geheime buit, haar de stuipen op het lijf jagen.

Net als in de eerste versie dient dit spionageverhaaltje enkel als trampoline voor een pure stijloefening in een pittoresk Parijs waar venten steevast een ‘alpin’ dragen en in taxi’s een ‘coup de rouge’ wordt geschonken. Terwijl ‘American in Paris’ Stanley Donen zijn Franse charade polijstte tot een hoogglanzend blijspel met ironisch macabere ondertoon, drapeert Demme de kat- en muisspelletjes in een hommage aan de (pseudo)-spontane stijl van de Nouvelle Vague. En in bijrollen en cameo’s stopt hij enkele coryfeeën van de Franse film: Agnes Varda, Anna Karina en Charles Aznavour (die hier helaas meer wordt opgevoerd als ‘monstre sacré’ van de Franse variété dan als de pianist op wie wordt geschoten in de meest vrijgevochten film van François Truffaut). De funky speelsheid van cameravoering, montageritme, mise-en-scène, kleur en fotografie herinneren er ons voortdurend aan dat het allemaal maar spielerei is, sierlijk gemonteerd op een aanstekelijke wereldmuziekbeat. Demme’s uitbundig multicultureel Parijs is op zijn manier even geidealiseerd als het Universal Studio Parijs van Stanley Donen. The Truth about Charlie verdampt al terwijl je er nog naar zit te kijken. (Zie interview met Jonathan Demme op blz. 18 en recensie van Charade in de dvd-rubriek)