De ‘New Garage Rock’ verovert de wereld. The Strokes, The Hives, The Libertines, The Raveonettes, The Kills, het lijstje lijkt eindeloos. Maar hoe word je nu een echte garagerocker? One, two, three, four enzovoort: de tien geboden van de garagerock.

whip it on The Raveonettes (Sony) zie bespreking in de poprubriek

The Libertines treden op 9/3 op in de Botanique in Brussel.

I Gij eert het lidwoord boven alles

‘Dat gedoe met getallen, Blink 182, Green Day 75: hopeloos verouderd! “The”: dat is cool – The Vines, The Strokes, The Led Zeppelins…’ (platenbons tegen Sum 41 die verder door het leven moeten als ‘The Sums’ in de ironische ‘Still Waiting’-videoclip)

Het idee is even simpel als briljant: de naam van de grootste groepen in de muziekgeschiedenis bestaat meestal uit het lidwoord ‘The’ gevolgd door een behoorlijk banaal substantief. Eenvoud siert en nestelt zich langer in het collectief geheugen. Of vroeg je je nooit af waarom The Beatles, The Stones, The Kinks of The Doors bekender zijn dan pakweg… And You Will Know Us By The Trail of Death, The Presidents of The United States of America en My Life With The Thrill Kill Kult? Dus: The Strokes, The YeahYeahYeahs, The Urinals, The Raveonettes, The Hives, The White Stripes en The Datsuns.

II Gij zult de studio van uw buur niet begeren

‘In the garage/ I feel safe/ No one cares about my ways’ (Rivers Cuomo van Weezer in ‘In the Garage’)

Een rocker met een beetje zelfrespect verkiest de geur van een garage met verse benzine, terpentijn en bezwete onderhemdjes any day boven een muntfrisse opnamestudio. Laat die maar aan Peter Gabriel over. De garage als repetitielokaal sluit ook nauwer aan bij de kale, hoekige, schijnbaar slordig opgenomen white noise van bands als The Vines of The Datsuns. Hun songs lijken vaak in één take op plaat gezwierd. Lo fi is de norm, high fidelity is voor watjes met te veel tijd, geld en instrumenten.

III Gij zult uw haar niet wassen

‘Rocksterren die smerig en vuil zijn: wat een poseurs! Wie het geld heeft om een elektrische gitaar te kopen, kan ook zeep kopen.’ (Howlin’ Pelle Almqvist, zanger van The Hives)

Kleverige slierten, warrige Robert Smith-haaruitbarstingen of hevige roos, het maakt niet uit: hoe meer het lijkt alsof je net uit je bed komt, hoe cooler. Toen iemand informeerde wanneer ze hun haar voor het laatst hadden gewassen, vroegen The Libertines verwonderd: ‘Huh? Hoe bedoel je? Met bier?’ Absolute vlekkenkampioenen zijn The Strokes. Hoewel de meeste leden elkaar leerden kennen op een peperdure privé-school in Manhattan, staan ze nu toch maar mooi te boek als the filthiest thing in rock ’n roll. Het is natuurlijk niet ondenkbaar dat onder het rafelige plunje en de alcoholdampen van The Strokes cold hard cash schuilt. Een hóóp cold hard cash: ultieme nozem Julian Casablancas is de zoon van John Casablancas, het brein achter modellenagentschap Elite.

IV Gij zult geen perfectie nastreven

‘Waarom wil iemand 74 versterkers en een chique studio? Idioten! Een vriend van me is schilder en moet kiezen tussen 700 verfsoorten. Ze zouden alleen de basiskleuren mogen verkopen zodat je zelf kunt mengen.’ (Jack White van The White Stripes)

Vervelen met subtiele details is uit den boze. Om het overzichtelijk te houden, wordt elke song aan anderhalve riff opgehangen, en na twee minuten afgerond. Korter mag, langer is… hoezo lánger? Alle songs zijn variaties op één thema, dat van een gierende gitaar. The White Stripes geven zichzelf in het genre de krapste bewegingsruimte door die flink uitgedunde ritmesectie: een bas ontbreekt bij het duo en Meg White speelt op een weinig indrukwekkend speelgoeddrumstel. Ook The Kills en The Raveonettes houden het liever simpel met zijn tweetjes. Je krijgt de indruk dat al deze groepen one trick ponies zijn. Veel bands zul je wellicht ook niet meer terughoren: waarom zou je een tweede plaat kopen als je hem al in je bezit hebt?

V Gij zult een nostalgische schrijn zetten

‘Rock ’n Roll will be gone by June’ (editie van de glossy ‘Variety’ in 1955)

De muzikale invloeden stammen vaak uit de jaren zestig, de attitude daarentegen is pure jaren zeventig: plaats foto’s van rockgroepen uit de seventies naast die van een groep uit de 21e eeuw en zoek het halve verschil. De muzikanten zijn ook vrij elitair in hun muzikale universum. In plaats van op zoek te gaan naar nieuwe, spannende en écht verfrissende geluiden omarmen ze de oude garde. Critici legden de bekendste connecties met het rockverleden bloot: The White Stripes doen Led Zeppelin na, The Strokes Velvet Underground, The Hives zijn Iggy Pop, The Vines is Nirvana-karaoke. En groepen als The YeahYeahYeahs, The Datsuns, The Libertines, The Von Bondies zijn dan weer bastaardklonen van die vorige. Een volgende generatie zal op die manier misschien Karen O van The YeahYeahYeahs imiteren. En zo blijft het systeem in leven.

VI Gij zult geregeld op elkaars smoel slaan

‘Vind je het zo abnormaal dat wij elkaar aftroeven? Iedereen stoort zich toch eens aan zijn beste vriend; wij zijn alleen niet zo’n huichelaars. Wij durven onze gevoelens te tonen.’ (Carlos Barât van The Libertines)

Recht uit de Oasis-trukendoos: onderlinge geschillen en public uitvechten. The Vines werden door het management gedwongen hun tour te onderbreken, toen zanger Craig Nicholls zijn bassist op het podium rake klappen verkocht. Ook Pete en Carl van The Libertines storen zich in stresserende toestanden weleens aan de aanwezigheid van de ander. Niet iedereen behandelt elkaar gelukkig zo liefdeloos: de leden in The Strokes zijn bijvoorbeeld nooit te beroerd om elkaar te tongzoenen. En er is de hele – vrij oninteressante – speculatie rond de relatie tussen Jack en Meg White, die met elkaar getrouwd zouden zijn geweest.

VII Gij zult de dress code opvolgen

‘We kleden ons in rood-wit om herkenbaar te zijn. Die twee kleuren zijn nu eenmaal de krachtigste in het palet.’ (Jack White)

Rocksterren zijn niet zelden ijdeltuiten. Grote zorg wordt dan ook besteed aan het imago. The Black Rebel Motorcycle Club zijn in zwart leder gehesen klonen van Joey Ramone; The White Stripes lijken op rood-witte lolly’s, The Strokes vonden hun outfit in de dumpcontainer achter een Levi’s-magazijn en The Hives zijn keurig gekleed, met hagelwitte schoenen en het zwarte hemd netjes in de broek gestoken. Dat ruikt ook alweer naar het verleden: The Beatles waren vier nette Liverpudlians met een identieke kledingsponsor, The Sex Pistols een veredelde marketingzet van kledingontwerper Malcolm McClaren.

VIII Gij zult een zonderlinge naam dragen

‘The Hives betekent netelroos, absoluut. Omdat ik weet dat we even irritant zijn.’ (Howlin’ Pelle Almqvist)

Zowat elk bandlid in The Strokes is behept met een naam die niet zou misstaan in een scenario van The Sopranos: ‘Hey Tony, I got a nephew, Julian Casablancas, got a job for him?’ Ook bij The Hives kunnen ze er weg mee: als u Howlin’ Pelle Almqvist al alarmerend vond, wat dan te denken van Dr. Matt Destruction of Chris Dangerous. De twee leden van The Raveonettes kijken dan weer om als je Sune Rose Wagner en Sharin Foo roept.

IX Gij zult u onderwerpen aan seks en drugs

‘Wat we nu doen, is niet anders dan waar we altijd al mee bezig waren: drinken, zoeken naar drugs en zoeken naar knappe grieten.’ (Nick Valens van The Strokes)

Thom Yorke ergerde zich ooit toen Kate Moss hem op een feestje aansprak, want ‘vóór het succes van Creep zou zo’n topmodel een lelijke loser als mij straal negeren.’ Een groep als The Strokes zul je daarover niet horen zeuren. Drummer Fabrizio Moretti deelt het bed met Drew Barrymore en Courtney Love schreef de song But Julian, I’m a Little Older than You na een broeierig maar platonisch rencontre met Julian Casablancas. The Hives verzorgden met Main Offender dan weer de reclame voor de lingerielijn van Kylie Minogue: als we toch met een kont geassocieerd moeten worden, laat het dan maar de mooiste van allemaal zijn, zegt de zanger.

Ook de portie drugs staat nooit ver weg. Craig Nicholls van The Vines, niet enkel spreekbuis voor een generatie, maar ook voor de wormgaten in het heelal, geeft bijvoorbeeld toe dat hij zich moeilijk kan oriënteren op het podium: ‘Vaak, euh, weet ik niet eens goed waar ik ben.’

X Gij zult met uzelf kunnen lachen

‘We roken geen tweederangs wiet. We gooien het terug en zeggen: Weten jullie wel wie wij zijn? We zijn een volstrekt onbekende groep uit Australië met een hoop hype rond!’ (Craig Nicholls)

The White Stripes nemen zichzelf op de hak in het Stripes Out-computerspelletje, dat op het refreintje van hun Fell in Love with a Girl drijft. De clip voor die song is trouwens een van de leukste video’s ooit, met Jack en Meg die opgebouwd zijn uit Lego-blokjes. Howlin’ Pelle van The Hives verhief dan weer zijn grootheidswaanzin tot een grappige gimmick: albums heten Your Favourite Band en Veni Vidi Vicious en tussen de nummers gilt Almqvist het publiek met overslaande stem toe ‘Jullie vinden ons briljant! Dit nummer draag ik aan mezelf op!’. Maar tegelijk zingt de Hives-frontman even overtuigd ‘aka I-D-I-O-T, that’s me’. Arrogantie en zelfspot: een winnende combinatie.

Door Gunter Van Assche

Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier

Partner Content