THE SOUND OF MUSIC ****

JULIA ROBERTS in 'THE SOUND OF MUSIC'. Onweerstaanbaar.

Zondag 25/12, 20.50 – vtm. Robert Wise, VS 1965.

Een musical in de Oostenrijkse Alpen met de zingende non Julia Andrews als de meest onwaarschijnlijke pin-up van 1965? Daarvoor moet je bij de onverwoestbare klassieker The Sound of Music zijn. Deze suikerzoete Hollywoodfilm kwam er op het moment dat Amerika midden in de Vietnamoorlog zat en Europa in de ban was van de nouvelle vague van Alain Resnais en Michelangelo Antonioni. Als adaptatie van Rodgers & Hammersteins grote Broadwayhit blijft deze musical echter onweerstaanbaar.

Vijf Oscars kreeg deze meezingfilm, waarnaar zelfs Tarantino verwijst in de openingsscène van Inglourious Basterds. Regisseur Robert Wise besloot Julia Andrews te rekruteren nadat hij bij Disney het toen nog niet in de zalen verschenen Mary Poppins had kunnen bekijken. En hij had gelijk: Andrews is perfect als de jonge postulante die door de stijve kapitein en weduwenaar Von Trapp (Christopher Plummer) wordt ingehuurd om zijn zeven onhandelbare kinderen weer in het gareel te krijgen. Haar energie en euforie als Maria zijn zo aanstekelijk dat je moeiteloos door het verhaal wordt meegesleept: door haar moederlijke liefde verandert de villa Von Trapp in een warm en gezellig nest. Dankzij Andrews enthousiaste vertolking omzeilt The Sound of Music trouwens ook de flauwe romantiek.

Makkelijk moet dat niet geweest zijn, want het risico op sentimentaliteit is groot als je tegen een idyllische achtergrond van groene Alpenweiden een reactionaire ode aan de familieharmonie brengt. Wise was zich daar – toch volgens een onderschepte memo – terdege van bewust en kon gelukkig rekenen op het bekwame productieteam dat vier jaar voordien ook aan West Side Story had meegewerkt. Het stuwende hart van dit drie uur durende spektakelstuk zijn natuurlijk de liedjes waarmee de nazidreiging wordt weggezongen. Do… Re… Mi, Sixteen going on Seventeen, So Long, Farewell en My Favourite Things (dat later zelfs nog door John Coltrane werd gecoverd) staan in het collectieve geheugen gegrift.

Van dit sprookje over pure liefde en familiaal geluk gaat nog steeds een indrukwekkende epische kracht uit – met dank ook aan scenarist Ernst Lehman. Nochtans heeft Wise, die in 1941 al Citizen Kane gemonteerd had, lang op erkenning moeten wachten. Vandaar dat wij alsnog een pleidooi houden om hem tot het Hollywoodpantheon toe te laten, al is het maar omdat zijn musicals de illusie wekken dat muziek de wereld beter maakt.

LUC JORIS

Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier

Partner Content