Als gevolg van zijn looks, zijn afkomst en de seismische overtuigingskracht van zijn stem leert de jonge Nieuw-Zeelander Marlon Williams tegenwoordig leven met een bijnaam: The Maori Elvis.
Wie zich al een volle kwarteeuw door zijn of haar tijd op aarde heeft geploeterd en nog altijd geen koers heeft gekozen, geen paniek: daar bestaan nu hippe psychotherapeutische termen voor. Je kunt je van die modegril ook geen hol aantrekken, zoals Marlon Williams.
Wat dit jongmens allemaal aan elkaar spietst op zijn eerste langspeler: galopperende rockabilly (Hello Miss Lonesome), strakke folkrock (After All), sierlijke country noir (Dark Child), gezwollen kaarslichtpop (I’m Lost Without You) en bucolisch gitaargetokkel (Lonely Side of Her). Een ander zou bij die stilistische overlast hijgend door de knieën kukelen, maar niet Williams. Want hij beschikt – letterlijk – over een tweede én derde adem: zijn stem, een imponerend instrument dat zich kamerbreed ontrolt.
Zingen leerde hij als koorknaap, in galmende kathedralen. Maar ook de gospel van de Maori-samenzang is van familiewege in hem gevaren. Een tijdlang verkende Williams de wondere wereld van het canto in klassieke studies, maar liever stond hij, in groep of duo een bierbak hoog, in cafés een pad uit te houwen in country en folkblues.
Enkele Nieuw-Zeelandse muziekprijzen later spoelt Marlon Williams’ solodebuut nu ook op onze kusten aan. Een lappendeken dus, want hem fascineren vele muziekjes en die hoeft hij niet per se zelf geschreven te hebben. Live ontfermt hij zich over uiteenlopend werk van Screamin’ Jay Hawkins, Leonard Cohen, Ewan MacColl of Roberta Flack. Zelfs hier zijn drie van de negen songs covers. In de traditional When I Was a Young Girl doet Williams zo’n barokke poging om eerdere versies van Nina Simone en Feist te doen verbleken dat hij rakelings langs de capriolen van Tim Buckley zaliger scheert. Beheerster zijn het van de obscure Canadese seventiesfolkie Bob Carpenter geleende Silent Passage en het minidrama I’m Lost Without You, in 1964 voor het eerst van de daken gecroond door de Italiaanse Amerikaan Teddy Randazzo.
Een haast stuitende variatie. Maar Marlon Williams snijdt elke scherpe bocht aan met een natuurlijke vanzelfsprekendheid. Net zoals hij in de video bij Hello Miss Lonesome, een song over de mens als speelbal van emoties, met geweld én zijn eigen frontale naaktheid uitpakt.
Ooit zal hij knopen móéten doorhakken. Maar voorlopig kan Marlon Williams ruimschoots volstaan.
MARLON WILLIAMS ****
Marlon Williams
country/folk
Dead Oceans
DOWNLOAD
Dark Child
I’m Lost Without You
Strange Thing
KURT BLONDEEL
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier
