THE ROLLING STONES

STICKY FINGERS: een mijlpaal in het ROLLING STONES-repertoire.

WAT?

Ja, wat liet Keith Richards ook alweer optekenen in zijn autobiografie Life? Juist: dat Mick Jagger een kleintje heeft. Waaruit de goede verstaander begreep dat het onmogelijk Jaggers imposante bobbel in de broek kon zijn op de hoes van Sticky Fingers (1971), volgens velen het absolute kruim van de band. Concreet vertelde Keefmans voorts over de inlijving van wonderkind Mick Taylor, na de dood van Brian Jones. Hoe het talent van die jonge tweede gitarist de anderen misschien niet intimideerde, maar hen op Sticky Fingers wel, ‘bijna onbewust’, dwong op de tippen van hun capaciteiten te spelen. Want dat was die plaat: een nieuw begin, wegens de eerste lp op het eigen Rolling Stones-label, na de breuk met Decca. Ook door de introductie van het gitaargeluid dat Richards’ handelsmerk is geworden: de open G-stemming voor vijf snaren, een aardigheidje dat gastgitarist Ry Cooder hem aan de hand had gedaan. Maar bovenal: omdat Sticky Fingers de opmaat vormde voor een decennium dat voor de Stones nagenoeg even vruchtbaar zou blijken als de gouden sixties.

GEPREZEN OF VERGUISD?

Al durfde niemand toen te voorspellen dat de jaren zeventig zó decadent en zelfzuchtig zouden worden. Niet dat de Stones ooit de steunpilaren van de flowerpower waren geweest. Maar je merkt vandaag wel hoe wezenloos journalist Mick Farren van het blad Ink toen naar die nieuwe breuklijn stond te staren: ‘The street fighting antichrist figures have been contained to the point of becoming millionaires with nasty habits.’ In Creem ergerde Greil Marcus zich bijwijlen blauw. De insteek van Brown Sugar, waarin Mick Jagger naar eigen zeggen alle seksistische en racistische vunzige gewoontes had gepropt die hij kon bedenken, was in de oren van die eminente criticus ronduit walgelijk. Het stootte Marcus ook tegen de borst dat de Stones zelfs in afsluiter Moonlight Mile, een briljante song over de eenzaamheid on the road, de zoveelste obligate referentie aan drugs lieten vallen (‘With a head full of snow’, cocaïne dus). Die ‘casual way in which they rattle drugs as if they were maracas‘ noemde Marcus onverantwoordelijk. Maar de impact van de muziek – die opwindende, losse legering van deltablues, Bakersfield-country, smerige rock en Muscle Shoals-soul – betwijfelde niemand.

EN VANDAAG?

Deze heruitgave is verkrijgbaar in talloze varianten, de een nóg dikker gestoffeerd dan de andere. De extra’s zijn niet cruciaal, maar nooit minder dan amusant. Een versie van Brown Sugar met Eric Clapton, bijvoorbeeld. Of de concertregistratie GetYour Leeds Lungs Out! uit 1971.

CUI BONO?

Niet alleen muziek-, ook kunstliefhebbers kregen in 1971 een mooie deal: een Andy Warhol-reproductie, compleet met rits, voor de prijs van een elpee!

THE ROLLING STONES *****

Sticky Fingers

rock

Promotone/Universal

FOCUS TRAKTEERT

WWW.KNACKFOCUS.BE

Win 3x de Deluxe Edition Boxset van Sticky Fingers. Kijk snel op pagina 5.

KURT BLONDEEL

Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier

Partner Content