Zondag 22/7, 20.15 – Canvas. Martin Scorsese, VS 1978
Scorsese en rock-‘n-roll? Nu kijkt niemand er nog van op. De door film gepassioneerde New Yorker heeft nu muziekdocu’s als No Direction Home: Bob Dylan en de Stonesfilm Shine a Light op zijn filmografie staan. Maar dat was wel even anders in 1978, toen Scorsese met The Last Waltz aankwam, een documentaire over het historische afscheidsconcert van The Band, de invloedrijke rootsrockgroep en voormalige begeleidingsband van Dylan.
Scorsese’s filmmusical New York, New York was net door publiek en pers slecht onthaald. Uit de crew van die laatste film rekruteerde hij productieontwerper Boris Leven, een Hollywoodveteraan die nog aan klassiekers als West Side Story en The Sound of Music meegewerkt had. Leven maakte van de concerthal – de Winterland Ballroom in San Francisco -een soort filmset, met kroonluchters, voetlichten en bij de Opera van San Francisco ontleende decorstukken van La Traviata. Scorsese maakte op zijn beurt een nauwkeurig draaiboek van 200 bladzijden, waarin hij de kleuren van de belichting en de posities van de zeven 35mm-camera’s nauwkeurig bepaalde. Die camera’s werden bediend door gereputeerde namen als Michael Chapman (Taxi Driver), Vilmos Zsigmond (The Long Goodbye) en László Kovács (Easy Rider). The Last Waltz heette bij de release dan ook ‘een anti-Woodstock’, ‘rock-‘n-rolls claim op het statuut van grote kunst’ en ‘de beste concertfilm en misschien ook rockfilm aller tijden’. ‘Eerste moderne concertfilm’ is misschien een gepastere omschrijving.
De ambitie van Scorsese om met zijn docu het einde van een tijdperk vast te leggen komt niet echt uit de verf, ook al last hij interviews in waarin Robbie Robertson en de overige leden van The Band anekdotes oprakelen of het hebben over de rockgeschiedenis en hun in americana gewortelde muziek. De parade van rock-‘n-rollsterren die het marathonconcert komen opluisteren, is wel indrukwekkend. Ronnie Hawkins, Neil Young, Dr. John, Neil Diamond, Joni Mitchell, Muddy Waters, Van Morrison, Eric Clapton en Bob Dylan: ze spelen allemaal een nummer in dit afscheid, dat esthetisch een verademing is in vergelijking met veel van de al te drukke en hippe concertfilms van tegenwoordig.
(L.J.)
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier
