‘Mensen willen beroemde blote konten’

Zuid-Korea’s nationale overspelklassieker The Housemaid krijgt een sexy suspensejasje aangemeten – met dank aan relneef Im Sang-soo. ‘Korea blijft nog wel even een zootje.’

Stel. Je kunt een remake maken van een overspeldrama dat in je heimat vijftig jaar geleden alle kassarecords brak en tot cultureel erfgoed uitgroeide. Ofwel blijf je het origineel braafjes trouw, ofwel maak je er totaal iets anders van. Genrefilmer Im Sang-soo opteerde wijselijk voor de laatste optie en stak Korea’s überklassieker The Housemaid (Hanyo) in een hedendaags en erotisch thrillerjasje.

Hoewel de overspelpremisse dezelfde is gebleven – een sexy au pair begint een affaire met haar rijke baas – zijn er meer verschillen dan gelijkenissen met Kim Ki-youngs origineel uit 1960. Niet alleen gaat de remake ongegeneerd de ‘pulpy’ suspensetoer op, inclusief een even satirische als gitzwarte climax. In tegenstelling tot vijftig jaar geleden toont de overspelige patriarch van dienst weinig scrupules om zijn macht ook seksueel te laten gelden.

Bovendien gooit Im Sang-soo – die eerder scoorde met de controversiële misdaadkomedie The President Last’s Bang (2005) – er enkele hitsige naaktscènes bovenop die in eigen land voor de nodige ophef zorgden. Een slimme zet, zo bleek. Ook al werd de remake niet die kassaknaller waarop hij had gehoopt, de film werd aan vijftien landen verkocht en dong in Cannes zelfs mee naar de Gouden Palm.

Hoe lastig was het om een remake te maken van een nationale klassieker?

Im Sang-soo: Dat viel mee. Elke Koreaan is gek op die film, behalve ik – dat hielp. (Lacht) In een halve eeuw is de Koreaanse maatschappij zo drastisch veranderd dat de remake heel anders móést zijn. Geen enkel personage komt nog overeen. De oude film gaat vooral over de schuldgevoelens van de rijke patriarch die ondanks zijn slippertje zijn gezin bijeen wil houden. In mijn versie kickt hij net op zijn macht en toont hij nooit berouw. Hij is ook niet langer een petit bourgeois, maar wel een steenrijke industrieel.

Is de klassenstrijd nog altijd voelbaar in Korea?

Im: De klassenstrijd in marxistische zin heeft geen enkele betekenis meer. In de film doet de huismeid nooit haar beklag over de sociale kloof met haar baas. Ze is jaloers op zijn rijkdom en vindt hem sexy. Vroeger had je in Korea rijk en arm, maar nu heb je superrijk, middenklasse en arm. De superrijken zijn zo machtig geworden dat niemand het systeem nog in vraag stelt.

Opvallend is de gepolijste stijl en dito designinterieurs.

Im: Mijn vorige films waren commentaren op de Koreaanse maatschappij en hadden een meer documentaire look. Deze keer wilde ik een universele genrefilm maken – vandaar die koele Europese stijl. Huizen van multimiljonairs zien er overal ter wereld hetzelfde uit. Rijke Koreanen kopen dure Europese kunst, ze luisteren naar klassieke muziek en drinken dure Franse wijn. Hun leven is één grote kopie. Die chique leegte wil ik visueel weergeven. In die zin is mijn film ook een antropologische studie naar het leven van superrijken, een blik achter de schermen. Ook al zijn die mensen politiek en economisch oppermachtig, in feite leiden ze een verborgen leven.

Hoe is de remake in Korea onthaald?

Im: Met gemengde gevoelens. Sommige vinden hem rotslecht, vooral mannen vreemd genoeg. De film is te donker en te expliciet voor het brede publiek. Gelukkig is mijn actrice Jeon Do-yeon in Korea enorm populair, zodat we geen enkele moeite hadden om geld te vinden. In feite heeft zij mij ingehuurd.

Een criticus omschreef jouw film als Claude Chabrol meets ‘Oldboy’.

Im: Chabrols La Cérémonie gaat ook over de wraak van een huismeid, en ik hoop met mijn film even goed, zo niet beter te doen. Wat Oldboy betreft: geen commentaar. (Lacht) Eerlijk: ik ben nooit een fan geweest van Park Chan-wook. Voor The Housemaid heb ik me vooral geïnspireerd op Rebecca van Hitchcock en Gosford Park van Robert Altman.

Ging jij geen film maken in Frankrijk?

Im: Voor The Housemaid heb ik in Parijs twee jaar lang aan een project gewerkt, maar uiteindelijk is daar niets van terechtgekomen. Het is een erotische thriller over een sexy Aziatisch meisje dat misbruik maakt van allerlei machtige Franse mannen. Geef toe: wie wil zo’n film nu niet zien? (Lacht)

Je bent duidelijk niet vies van seks en controverse.

Im: Wat mensen willen, zijn beroemde blote konten. We hebben die nodig. Wij regisseurs leven er zelfs van. Zonder een beroemde blote kont wordt er geen film meer gemaakt.

Zelfs niet in Korea?

Im: Zelfs daar niet. Gelukkig deed de Koreaanse cinema het de voorbije jaren goed. Omdat er sinds het verdwijnen van de dictatuur midden jaren 90 meer openheid is. En omdat Korea nog altijd een zootje is zodat regisseurs de noodzaak voelen om hun ongenoegen uit te schreeuwen. Hopelijk dommelen we door ons succes niet in zoals de Europese filmmakers, al ziet het ernaar uit dat Korea nog wel even een zootje blijft.

THE HOUSEMAID

Vanaf 2/2 in de bioscoop.

DOOR DAVE MESTDACH