The French Dispatch

Kan er ooit genoeg Wes Anderson zijn? De francofiele Amerikaan van The Royal Tenenbaums, The Grand Budapest Hotel en ander snoep leeft zich via een raamvertelling helemaal uit in humoristische, hypergestileerde miniaturen. In het vage verleden van de verzonnen Franse stad Ennui-sur-Blasé werken sterreporters hun sappigste verhalen uit voor het laatste nummer van The French Dispatch, een naar het roemrijke The New Yorker gemodelleerd magazine. Een gastronomische politiekok speelt een sleutelrol in een ontvoeringszaak. Een studentenrevolte heeft de allure van mei ’68. Tot grote, nieuwe inzichten leidt de satirische dubbelhommage aan de Franse cultuur en de magazinejournalistiek niet. The French Dispatch verkiest stijl boven inhoud en is liever excentriek dan saai. Met flair en een uitgestreken gezicht spelen Bill Murray en de elfendertig andere bekende koppen wonderlijke personages die amper meer reliëf hebben dan stripfiguren. Je bent nog aan het glimlachen met de ene geestigheid en de volgende dient zich al aan. Een grappig detail. Een verrukkelijk zinnetje. Een knipoog naar de nouvelle vague, naar Tintin, naar Jacques Tati. Bon appétit.