DE KLANK VAN DE KOSMOS – Verwacht het onverwachte: door dat credo al 26 jaar aan te houden blijft The Flaming Lips ook op de dertiende plaat (een dubbelaar!) een popgroep buiten categorie.

Embryonic – Pop – Warner

The Flaming Lips is een band uit Oklahoma die zich gedurende zijn eerste levensjaren te buiten ging aan het spelen van kierewiete acid rock en het degusteren van zowat alles wat de betere apotheek te bieden had. En toch was dat zootje verantwoordelijk voor de orkestrale pracht van The Soft Bulletin (1999), alsook voor de bij vlagen even magische opvolgers Yoshimi Battles The Pink Robots (2002) en At War With The Mystics (2006).

Intussen zijn we alweer drie jaar en een soundtrack bij een zelfgemaakte film ( Christmas On Mars, 2008) verder. Wie er voetstoots van uitging dat er vast nog méér euforische popsongs zoals Race For The Prize, Do You Realize?? of The Yeah Yeah Yeah Song op ons afkwamen, wordt vriendelijk verzocht de kleine lettertjes te herlezen: The Flaming Lips doen al 26 jaar onomwonden hun eigen zin, en in zichzelf herhalen zijn ze íéts minder geïnteresseerd dan Pearl Jam.

En dus: een dubbelelpee. Neen, maak daarvan: een dwarse en vaak ondoordringbare dubbel-elpee, opgetrokken uit wispelturige kosmische jams. ‘We wilden vrijheid zonder discipline of zelfbeheersing. Fuck yeah‘, luidt de uitleg van zanger-voorman Wayne Coyne. Dat je zelfs de weirdos van MGMT nergens herkent zonder naar het cd-boekje te grijpen, geeft een idee over hoe ver de Lips die vrijheid hebben gedreven.

Geen enkele van de achttien ‘instantcomposities’ op Embryonic mocht doorgroeien naar een echte song – vandaar dus de plaattitel. Het goede nieuws is dat Coyne, bassist Michael Ivins en multi-instrumentalist Steven Drozd daarmee het wat overgeproduceerde pad van hun vorige platen verlaten. Anderzijds stoot je zo even vaak op drammerige, oeverloze kladvormen als op potentiële parels. Al weet je, bizar genoeg, van sommige nummers zelfs na meerdere draaibeurten nóg niet in welk bakje ze gekeild dienen te worden. Een sterk punt, eigenlijk.

Wel meteen aanwijsbaar zijn de bakens die het trio (aangevuld met drummer Kliph Scurlock) hier uitzet: de schrille avant-elektrodrones van Silver Apples, de grillige monstergrooves van Can en de psychedelische freak-outs van henzelf. De klank is aldoor extreem helder en metalliek: alsof iemand een handvol bestek op de vloer laat kletteren telkens synthesizer, orgel of gitaar zich roert. Drums worden dan weer niet zomaar bespeeld, neem je aan, maar van een kerktorentrap gegooid.

Zo blijven je oren willens nillens gespitst, van de motorische spacerockopener Convinced Of The Hex tot de pulserende afsluiter Watching The Planets, waarop Karen O van The Yeah Yeah Yeahs meekweelt. Daarnaast is er ook plaats voor een elegisch slaapliedje als IF, en in een baan om Air zwevende Prozacpop als Evil of Gemini Syringes (met gratis theorieles van wiskundige Thorsten Wörmann). En in I Can Be A Frog maakt miss O dierengeluiden over de telefoon, terwijl Coyne nauwelijks zijn lach kan bedwingen.

Embryonic, dat er een spelletje van maakt je afwisselend zacht te verdoven en bruusk wakker te schudden, biedt geen easy listening. Maar tenzij 20 Golden Panflute Hits het kroonjuweel van uw cd-verzameling vormt, zult u dat alleen maar toejuichen. Fuck yeah.

DOWNLOAD

Powerless

The Ego’s Last Stand

Silver Trembling Hands

KURT BLONDEEL

Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier

Partner Content