Nog één keer ruilt Jan Verheyen zijn regisseurspet in voor zijn Max Rockatansky-plunje. Zet u schrap voor de Final Chapter van de Nacht van de Wansmaak, die de komende maanden ook een cinema near you aandoet. De zelfverklaarde gids in de riolen van de wereldcinema blikt vooruit op enkele hoogtepunten.

Ontucht achter de kloostermuren

In de wonderlijke jaren 70 dook er plots een subgenre op dat nog het best kan worden omschreven als in kloosters gesitueerde exploitationcinema. Eigenlijk was het een variant op vrouwengevangenisfilms als The Big Doll House en Caged Heat en dus ontzettend vrouwonvriendelijk projectorvoer waar je vandaag niet meer mee zou wegkomen. Bekendere titels zijn De ware belevenissen van de non van Monza en Flavia, de Turkse non. Het gaat er allemaal nogal pervers en hondsbrutaal toe. In het geval van Flavia wordt het op de koop toe ook nog een beetje pretentieus – altijd mooi meegenomen.

Ape

Een Koreaanse King Kong-ripoff die als afsluiter integraal vertoond wordt. Werkelijk alle scènes uit deze film zijn gedroomd Nacht van de Wansmaak-voer. Het ziet er allemaal zo aberrant slecht uit dat vergelijkingen met de Pak-de-poen-show zich opdringen, wat de film de aantrekkingskracht geeft van een gruwelijk ongeluk op de snelweg waarvoor je toch eventjes op de rem gaat staan. Camptoerisme, zeg maar. Niet alleen het verhaal van de reusachtige aap wordt geplagieerd, ook een grote witte haai maakt zijn opwachting. Tijdens het draaien van Ape groeide Jaws namelijk uit tot een gigantisch kassucces, zodat men het geen slecht idee vond om de man in het derderangsapenpak ook nog een robbertje te laten worstelen met een zichtbaar dode haai in een vieze modderpoel. Een staaltje opportunisme, goed voor een Wansmaak-climax.

All Women Have Periods

Een Amerikaanse voorlichtingsfilm waarin uitgelegd wordt hoe je je mentaal gehandicapte dochter moet inlichten over de menstruatieperiode en de ongemakken die ermee gepaard gaan. Dit genre scheerde hoge toppen in de tijd dat de tv nog niet echt ingeburgerd was. Zo begon Val Guest, de Britse regisseur van o.a. The Quatermass Xperiment en The Day the Earth Caught Fire, zijn carrière als maker van instructiefilmpjes voor het ministerie van Onderwijs. Naar het schijnt heeft hij er zelfs eentje gedraaid over de gevaren van het niezen. Dat werkstuk blijkt vandaag onvindbaar te zijn, maar All Women Have Periods maakt veel goed. Beeld je een kruising in tussen een Doris Day/Rock Hudsonkomedie en de waanzinnigste David Lynchhallucinatie. Het begint allemaal heel onschuldig: moeder zit te breien, vader rookt een pijp en leest de krant. Maar het wordt allemaal verschrikkelijk surrealistisch wanneer het licht mentaal gehandicapte dochtertje ten tonele verschijnt.

Kopenhagen à gogo

Niet alleen overheerlijk Wansmaak-materiaal, maar ook een fantastisch tijdsdocument. Het cinemapubliek is jaren in de ban geweest van de mondo, pseudodocumentaires vol sensationele onderwerpen als dierengeweld en operaties. In deze Deense mondo wordt de kijker meegenomen naar een seksclub in Kopenhagen waar de typische dingen gebeuren die je op zo’n locatie kunt verwachten. Het gaat dus om hardcoreporno, maar wel van het minst opwindende soort dat je ooit te zien zal krijgen. Het publiek dat zich heeft verzameld in de club lijkt wel een uitstapje van de bond van gepensioneerden. Op nog geen meter van het podium waar alle actie zich afspeelt zit zo’n typisch oud besje met een handtas, een permanent en een Dame Edna-achtige bril. Het wordt allemaal nog veel absurder en compleet degoutant wanneer er tijdens de finale wordt opgeroepen tot audience participation.

Last Days of Planet Earth

Een Japanse rampenfilm uit 1974 die zogenaamd gebaseerd is op de voorspellingen van Nostradamus. In feite gaat het om een avonturenprent die de term ‘adembenemend’ herdefinieert. Het hoofdpersonage holt – en dat moet je letterlijk nemen – van de ene scène naar de andere. Het tempo ligt zo hoog dat er op vijf minuten meer gebeurt dan in eender welke andere film op anderhalf uur. Het begint met het slechtste archiefmateriaal aller tijden. Daaruit moet blijken dat de held zich naar Papoea-Nieuw-Guinea begeeft, maar het is overduidelijk dat de acteur de studio nooit heeft verlaten. Vervolgens wordt de man in een en dezelfde sequentie geconfronteerd met een gigantische vleesetende plant, een hoop agressieve vleermuizen en gemuteerde kakkerlakken. Het geheel is ook overgoten met een van de pot gerukte hysterie waarbij je je gaat afvragen of cast en crew tijdens de shoot aan de drugs zaten.

‘DE NACHT VAN DE WANSMAAK’

PREMIèRE OP FILMFESTIVAL GENT – 13/10

Door Steven Tuffin