Er zit leven in zombies, althans op televisie. De nieuwe Amerikaanse hit The Walking Dead is een serie die het op je hersenen heeft gemunt, in de goede zin.
Het zal niemand verbazen dat zombies zelden een hoofdrol spelen in tv-series. Veel kun je er immers niet mee aanvangen: ze strompelen rond zonder duidelijk doel, het enige waar ze aan denken, is ‘Brains! Brains!’, ze stoten niet meer dan wat gegrom en duistere klanken uit en van een diepzinnig emotioneel leven hoef je ze ook niet te verdenken. Veel mooie, verrassende verhalen kun je dus niet verzinnen rond zombies, laat staan dat je – zoals bij de vampiers van True Blood – een van hen ooit een relatie kunt laten beginnen met een menselijk personage.
In de bioscoop zijn zombies de afgelopen decennia wel vaak opgevoerd, maar een film is natuurlijk voorbij voor je je als kijker afvraagt of levende doden nog andere trucjes kunnen. Nochtans was het net omdat zombiefilms maar zo kort duren, dat stripauteur Robert Kirkman een kleine tien jaar geleden besloot om zijn kans te wagen in het genre. De Amerikaan was al lang fan, maar hij vond het jammer dat zombieverhalen altijd zo abrupt eindigen, vertelde hij in Entertainment Weekly. ‘In de meeste films zit er op het einde een scène waarin de overlevenden de zonsondergang tegemoet rijden nadat ze komaf hebben gemaakt met de zombies. Ik vroeg me dan telkens af: Waar gaan die mensen heen? Hoe slagen ze er erin om te overleven, voedsel en water te blijven vinden in een wereld die volledig verwoest is? Omdat je die antwoorden in zombieverhalen nooit krijgt, ben ik zelf maar aan één begonnen.’
EEN BONTE STRIP
Dat werd The Walking Dead, een comic die in de Verenigde Staten in 2003 voor het eerst verscheen en waarvan sindsdien een kleine honderd afleveringen op de markt zijn gekomen – in het Nederlands zijn de eerste zestig al vertaald, verzameld in tien boeken. The Walking Dead gaat over een politieagent die na een schietpartij in het ziekenhuis is beland. Als hij daar uit zijn coma ontwaakt, ontdekt hij dat om een onbekende reden het grootste deel van de mensheid in zombies is veranderd. Hij slaagt erin heelhuids thuis te komen, maar zijn gezin is verdwenen. In de hoop zijn vrouw en zoon op het spoor te komen, gaat hij op zoek naar andere overlevenden. Dat uitgangspunt dient als basis voor een lang uitgesponnen verhaal waarin enkele mensen in een postapocalyptische wereld proberen te overleven en een nieuw bestaan op te bouwen.
The Walking Dead was van bij de start in de VS een succes, en onder de vroege fans zat ook Frank Darabont, de regisseur van onder meer The Shaw-shank Redemption. Darabont, die zijn carrière begon als schrijver bij The Nightmare on Elm Street III en in 2007 nog de onderschatte horrorfilm The Mist maakte, kocht daags nadat hij de eerste afleveringen had gelezen meteen de rechten op de stripreeks. Hij was niet de eerste die interesse had betoond: enkele Hollywoodstudio’s hadden al aan Kirkmans mouw getrokken om The Walking Dead naar de bioscoop te brengen, maar omdat de auteur net aan zijn reeks was begonnen uit onvrede met de modale zombiefilms, had hij die aanbiedingen afgewezen. Toen Darabont voorstelde om de strip tot een tv-serie om te vormen, hapte hij wel toe en hij schreef samen met de regisseur een scenario.
DE GEVOELENS VAN EEN ZOMBIE
Het duurde nog vijf jaar -tot eind 2010 – voor The Walking Dead– de serie zijn debuut kon maken. Darabont had zijn idee eerst bij de grote Amerikaanse zenders proberen te slijten, maar die schrikten allemaal terug voor een horrorreeks waarin al eens iemand aan stukken wordt gehakt. Pas toen hij in 2009 ging aankloppen bij AMC, de kleine omroep die op dat moment al furore maakte met Mad Men en Breaking Bad, zette die het licht op groen. Met succes: de eerste aflevering van The Walking Dead, die heel toepasselijk op Halloween werd uitgezonden, brak alle records voor de zender en met een gemiddeld aantal kijkers van vijf miljoen per aflevering was het publiek voor The Walking Dead ruim dubbel zo groot als dat van Mad Men, tot dan de grootste hit voor AMC.
Om nu te zeggen dat The Walking Dead twee keer zo goed – of zelfs even goed – is als Mad Men, zou overdreven zijn, maar de reeks slaagt er wel in om boeiende dingen te doen in een genre dat al even uitgeleefd leek. Echt verrassend kun je het verhaal nochtans niet noemen: de strijd tussen horden zombies en een klein groepje mensen in een postapocalyptische wereld is tenslotte al een paar keer in beeld gebracht. In tegenstelling tot bijvoorbeeld de films van George A. Romero kun je de reeks ook niet opvatten als een verdoken vorm van maatschappijkritiek: zombies zijn in het genre vaak een metafoor voor ‘de hersenloze consument’ of ‘de kritiekloze tv-kijker’, maar in The Walking Dead gaat het om gewone mannen en vrouwen die ten prooi zijn gevallen aan een onbekende ziekte. Darabont en Kirkman spraken bij de start van de reeks ook de ambitie uit om ‘het publiek te laten meevoelen met een zombie en ervoor te zorgen dat ze er niet alleen bang voor zijn’.
De vermenselijking van de zombies wordt bijvoorbeeld duidelijk als een overlevende verplicht wordt om afscheid te nemen van een familielid dat besmet is geraakt – met een welgemikt schot door het hoofd wel te verstaan. The Walking Dead gaat dan ook minder over hoe de gewone mensen uit de handen van de zombies moeten blijven – al bevat de reeks meer dan genoeg horrormomenten om u de stuipen op het lijf te jagen – maar over de morele keuzes die je moet maken om verder te gaan met je leven. De ondertitel van de comic is niet voor niets ‘In a World ruled by the dead, we are forced to finally start living’. Wie bepaalt de regels als de maatschappij in elkaar is gestort? Wat voor opofferingen kun je maken om te overleven? En heeft het überhaupt nog zin om te vechten als je niet eens weet hoe de zombieplaag veroorzaakt is en je misschien zelf al besmet bent? The Walking Dead is in dat opzicht een dubbelzinnige titel, die enerzijds slaat op de zombies – in de reeks ‘walkers’ genoemd – maar anderzijds ook op de overlevenden, die misschien al veroordeeld zijn zonder dat ze het zelf beseffen.
LEVEN NA DE DOOD
Het eerste seizoen telt slechts zes afleveringen, maar het langzame tempo, de sfeer en de erg knappe filmische stijl van de reeks zorgen ervoor dat je meegetrokken wordt in de wereld die Darabont en Kirkman neerzetten. De tweede reeks, die dubbel zo lang zal duren, is onlangs van start gegaan in de Verenigde Staten, weliswaar zonder Darabont, die afgelopen zomer door AMC aan de deur werd gezet omdat hij zich niet wilde neerleggen bij een inkrimping van het budget. Darabont werd opgevolgd door Glen Mazzara, die meewerkte aan onder meer The Shield en Life, en de wissel aan de top heeft in ieder geval geen invloed gehad op het succes of de kwaliteit van de serie. En als het van Kirkman afhangt, zal The Walking Dead nog wel een hele tijd meegaan: hij heeft naar eigen zeggen nu al honderdvijftig afleveringen van zijn strip in zijn hoofd zitten en hij hoopt op driehonderd af te klokken. Er is dus nog even leven na de dood.
THE WALKING DEAD – SEIZOEN 1
Uit op dvd en Blu-ray bij eOne.
De strips zijn verschenen bij Uitgeverij Silvester.
FOCUS TRAKTEERT
WWW.KNACKFOCUS.BE
Win 5 dvd-boxen van The Walking Dead – Seizoen 1, en 5 exemplaren van het tiende deel van de stripreeks. Zie pagina 8.
STEFAAN WERBROUCK
‘THE WALKING DEAD TELT DUBBEL ZOVEEL KIJKERS ALS MAD MEN.’
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier
