Net voor ze de tree opstapte, trok ze haar Yamamoto-jasje wat strakker waardoor je kon zien dat haar appelborstjes een sprongetje maakten. 27 zestienjarigen met acné tot in de kraag van hun Ramones-T-shirts hadden tot twee weken geleden nooit kunnen vermoeden dat ze zoveel van Duits zouden gaan houden. ‘Habe Mut, dich deines eigenen Verstandes zu bedienen’, had ze bij haar eerste stageles vol idealen gepreveld, maar in plaats van Immanuel Kant wilden wij wel iets anders bedienen. De koortsige hartenklop sloeg over in angstzweet toen ze uitgerekend mij naar voren riep voor… Een rollenspel. ‘Guten Morgen, heb je de dialogen van de vorige leeslessen geleerd? We zullen eens zien.’ Mijn liezen werden wak. Natuurlijk niet. ‘Ik ben de nachtzuster en jij bent mijn patiënt. Herr Cornand, wie geht’s? Brauchen sie noch etwas?’ Ik: ‘Wel, ich euh, weiss nicht, pff.’ Zij: ‘Zal ik je rug inwrijven met 4711?’ Ik: ‘Hè?’ Zij: ‘Ist deine Zunge verlorengegangen?’ Met plompe hanigheid spuwde ik er dan maar de enige woorden Duits uit die ik in een koterij in mijn hersenen kon vinden. Ik had ze het weekend voordien bij Dikke Marc opgeraapt toen we naar Matrassentango in Tirol zaten te kijken: ‘Aaah, mein Hund heisst Fido!’

In haar blik stonden rimpelige piemels te lezen maar ze kon me wat. Rollenspel, mijn Arsch. Tijdverdrijf voor verveelde luiden is het. Vrouwen die zich in de slaapkamer als bouwvakker verkleden, moeten mij niet komen opvoegen. Situatiesketches met telefonisten en lastige klanten zijn voer voor de nieuwjaarsreceptie van de Vlerickschool. En whodunits, of ze nu Cluedo, Witse of Aspe heten, zijn in Vlaanderen doorgaans zo Ikeaans ineengezet dat de naden nooit helemaal sluiten. Fook ‘em all, kraste Patrick De Witte in zijn beste Gents en als specialist in liggende streepjes zocht de drummer-journalist-scenarist over het Kanaal naar een formule die Vlaanderen op zondagavond naar VTM moet lokken. Dwars als hij is, herschreef hij voor zijn oude Vilvoordse vijand het Britse krimi-rollenspel The Murder Game. De BBC-versie deugde niet, vond hij en het Amerikaanse origineel al helemaal niet. Hoe riskant dat uitgangspunt is, moet u maar eens aan de makers van Flikken of Recht op Recht vragen, maar met die lui laat (pdw) zich doorgaans niet in.

Met De Perfecte Moord heeft VTM nu zijn eigen versie van De Mol in huis. Hij ziet er ongeveer zo uit. In Termont, een verzonnen gemeente in het West-Vlaamse Heuvelland, wordt de industrieel Jacques Dupont vermoord in wat een volstrekt afgesloten kamer lijkt. De gasten op het verjaardagsdiner hadden allemaal wel een motief om hem de kop in te willen slaan en zijn dan ook stuk voor stuk verdachten. Geen onaardig uitgangspunt voor een zondagavond, denk ik dan, ware het niet dat er een stagiaire Duits mee gemoeid is. Tien spelkandidaten mogen zich namelijk even Inspector Morse wanen en krijgen de volledige ondersteuning van de federale politie – zoals bekend uw vriend en hij heeft blijkbaar heel veel vrije tijd. Waar die productiehuizen ze blijven halen, weet ik niet, maar tussen die tien rollenspelers zitten er weer enkele exemplaren die we liever de hoofdrol in dit programma hadden zien spelen. ‘Gedreven’, zeggen ze over zichzelf. ‘Zonder leven’, denk ik dan. Daarbij komt dan nog dat het huwelijk van fictie en reality-tv even opwindend blijkt als dat van Filip en Mathilde. Wij wachten al maanden op het faillissement van Kaat & co, en na enkele weken kampt ook De Perfecte Moord al met kredietschaarste. Geen scherpe pen, geen witty witzen, geen behoorlijke acteurs. (pdw) had best wat langer aan de moederversie mogen schaven. Mein Hund heisst Fido, zo ver ben ik al. Of ik wil weten hoe de moordenaar van Jacques Dupont heet, wordt met de week twij- felachtiger. Door Bart Cornand

Bart Cornand

Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier

Partner Content