Ik ben best bang om oud te worden. Maar ik ben geen uitzondering. Gerontofobie is overal. Botox-sessies, drastische verbouwingen aan ons lichaam, wanhopige uitspattingen in de fitnesszaal, alles doen we om dat onomkeerbare proces tegen te houden. Marketingjongens spelen handig in op die angst. Je kan je tv-toestel niet aanzetten of je ziet funky fitnessbejaarden, blakend van gezondheid dankzij extra vierge olijfolie en cholesterolarme margarine, energiek huppelen over je scherm. Geënsceneerde joligheid die ons de eeuwige jeugd belooft.

Maar oude mensen zijn voor mij vooral oude mensen. Ze stralen zoveel grijs uit. Alsof ze allemaal een beetje op elkaar lijken. En zelfs de aanblik van bejaarden die op een thé dansant op zondagnamiddag enthousiast schuifelen op muziek uit de oude doos, stelt me niet gerust. Ik vraag me trouwens af of wij in de winter van ons leven allemaal als gekken zullen staan housen of drum-‘n-bassen onder stroboscopen en blacklights met een pil in ons lijf.

Het was met de nodige scepsis dat ik naar Château Bravoure begon te kijken. Zes mannen en zes vrouwen van middelbare leeftijd, maar uiteraard jong van hart, bereiden onder leiding van Carry Goossens een revue voor die zal worden vertoond in de Antwerpse Bourla. Je bent blijkbaar nooit te oud om je dromen waar te maken en je hoeft niet mee te doen aan een missverkiezing om je fifteen minutes of fame na te jagen.

Van knagende artritis of tegenwerkende heupprotheses lijken deze mensen geen last te hebben. Wat een lawaai en niets ontziende levenslust. Even vitaal als een Becelreclame van hen eist. Yvonne en Yvette sluiten al snel vriendschap, of wat had je gedacht, en doen de typetjes van Hugo Matthyssen en Bart Peeters alle eer aan. Samen gaan ze cruisen met de sportwagen en giechelen en gibberen als twee bakvissen. Monique en Francis waren in hun vorig leven balletdanser en stralen de aristocratische gratie uit die je van zulke mensen verwacht. Aan het zwembad halen ze herinneringen op aan vervlogen tijden. Onder leiding van Leo, een overjaarse hippie, gaat de rest op verkenning in de omgeving. Dolle pret.

En ik denk plots aan de dame en heren van The Buena Vista Social Club die de pannen van het dak speelden. De charisma spatte van hen af: Omara Portuondo, Ruben Gonzalez, Ibrahim Ferrer, Compay Segundo… Zij waren geen hoopje chagrijnige ellende. Zij waren de diva, de melancholicus, de droge komiek en de vrouwengek. Ik dacht dat het aan hun zuiderse temperament lag, maar ook hier overstijgen de deelnemers het grijze stigma waar ik bejaarden altijd mee bestempel.

Wanneer de vrouwen zich terugtrekken in de keuken gaat het algauw over de liefde. ‘Echte liefde is als je elke storm trotseert en toch samen blijft’, beweert Brigitte. Maar Marleen is het beu van steeds maar te geven: ‘Ik wil niet meer zorgen, vanaf nu kies ik voor mezelf’, zegt ze met een vervaarlijke blik in de ogen. Sex and the city voor senioren. Een idee voor een nieuwe format? Zouden er zich trouwens in de loop van de reeks intriges ontwikkelen ? Of ben je op die leeftijd verzadigd en laat je je niet meer gaan in efemere vlagen van vermeende passie?

En dan daagt Dina Tersago op in de gedaante van de gedroomde kleindochter. Het is tijd voor de eerste repetitie. Carry Goossens valt direct met de deur in huis. ‘Ik heb het laatste woord’, zegt hij streng. En hij waarschuwt dat het mogelijk is dat hij op het einde van de rit zal moeten snoeien in de voorstelling en er mensen uit de boot zullen vallen. Het is muisstil. Leo verbijt zijn tranen, Monique laat die van haar de vrije loop. ‘We zitten hier met twaalf grote ego’s’, beweert iemand. De moed zakt me in de schoenen. Ik dacht dat samen met je huid ook je twijfels verschrompelden. Dat je noodzakelijkerwijs een zekere staat van zen bereikte en dat alles immens relatief werd. Je m’en fous, als levensmotto. Niet dus. In ieder geval, intriges en conflicten van allerlei aard verzekerd. Blijven kijken. Door Mieke Debruyne

Mieke Debruyne