Het mooiste tv-moment vorige week was voor mij een scène uit From Dusk Till Dawn, het moment waarop Salma Hayek met een slang over haar sensuele lijf gedrapeerd zich in gewaagde bochten kronkelt. Zo’n lijf hebben, daar dromen we toch allemaal van. Het lijkt me zo handig. Als je naar de oscaruitreiking moet, is het helemaal niet moeilijk om het geschikte jurkje te vinden, alles past je. En je hoeft je helemaal niet te schamen of krampachtig je buik in te trekken als je genoodzaakt bent om je ergens in lingerie of bikini te vertonen.

Als je bent uitgenodigd om met Paul Jambers onder zeil te gaan bijvoorbeeld.

Maar Pascale en de gasten mogen dan wel in badkledij over het dek rondhuppelen, Paul houdt zoveel mogelijk kleren aan. Voor zijn leren jekker brandt de Kroatische zon iets te hevig, maar dat hij een lederfetisj heeft, lijkt toch bevestigd. Ondanks de verzengende hitte had hij zijn borstkas gehuld in een lederen vestje zonder mouwen dat nonchalant openhing. Zag er heel stoer uit. Natuurlijk zit hier ook een hele strategie achter. Uiteindelijk is het de bedoeling dat zijn gasten zoveel mogelijk over hun diepste zelf prijsgeven en vraagt Paul hen de kleren van het lijf. Als ze in bikini rondlopen, scheelt dat al een paar laagjes. En hij die zijn kleren aanhoudt, heeft altijd de overhand op degene zonder kleren.

Enfin, het zag er allemaal heel paradijselijk uit. Het wijde sop, de luxueuze zeilboot, de stralende hemel. Een postkaart-je. Tot Paul begon te praten. Plots zat ik op het puntje van mijn stoel. Diepe ellende en marginale toestanden loerden om de hoek. ‘Het anker wordt gelicht, er is bijna geen wind, dus steken we de motor aan’, liet hij ons in voice-over weten. Ik verwachtte dat we elk moment een sloepje met verstekelingen zouden kruisen die zich voedden met elkaars lijken of een kolonie aan lagerwal geraakte zeemeerminnen die, sinds het zeewier vol dioxine zat, geen uitweg meer zagen en aan de aangespoelde cocaïne zaten. Maar er gebeurde helemaal niks. ‘De zee is rustig, net als onze gasten’, ging de onheilspellende stem voort.

Na de hype van flitsende en snelle programma’s met montages die pijn doen aan de ogen en gesprekken van enkele minuten die aaneenhangen van de one- liners hebben de tv-makers het lange diepgaande interview herontdekt, liefst in een pittoresk kader. Ook ik verlangde naar langere gesprekken die meer om het lijf hadden, maar nu weet ik niet meer of ik er echt blij mee ben. Het wordt algauw een beetje ongemakkelijk om al die zielenroerselen van BV’s te aanhoren.

Maar het is een kolfje naar de hand van Jambers, wiens levensdoel is te weten wie de mensen zijn en wat hun drijfveer is. Blijkbaar deelt hij de visie met Tolstoj dat gelukkige mensen niks te vertellen hebben, maar ongelukkige mensen des te meer. Bij elke kwinkslag van Jean Blaute gaf Paul geen krimp. Blijf bij de les, Jean, zei zijn blik. Maar zodra Jean de camera toevertrouwde dat hij enkele jaren geleden door een diep dal is gegaan, lichtten Pauls ogen op. Onmiddellijk stond zijn gezicht op ellende. Maar Jean had geen zin om verder in detail te treden. Dat lossen we wel op in de montage, zag je Paul denken.

Het gaat er niet altijd ernstig toe op de boot. Als Jean Blaute van de partij is, wordt er al eens een gitaar bovengehaald en is een korte zangstonde nooit veraf. My boney is over the ocean hieven Veerle Dobbelaere en Jean aan, Pascale viel in en in het laatste couplet waagde zelfs Paul zich aan een zinnetje. Maar zijn grafstem leent zich niet tot al dat jolig gedoe en al snel hield hij zijn mond en keek hij met een vertederde en vaderlijke blik naar het vrolijke gezelschap. Liefdevol omhelsde hij Pascale. Ik denk dat dit hele avontuur vooral een boost geeft aan hun relatie. Maar dat horen we dan wel in een diepgaand interview, afgenomen in een of ander idyllisch kader. Mieke Debruyne

Mieke Debruyne