Esmeralda heette ze. Ze droeg meestal een overgooier in Schotse ruitjes, blauwe broekkousen en lakschoenen waarvan de neus afgesleten was. Iedereen vond haar een beetje raar. Haar huid voelde als slangenvel, als ze sprak klonk het alsof haar tong gezwollen was, en ze droeg een lapje over haar rechterbrilglas. Ik beminde haar. Tegen het eind van de tekenles bleef er van mijn wasco niet meer dan een stompje over, zo heftig had ik haar portret ingekleurd. Wanneer zuster Maria de bel luidde, rende ik naar buiten, op zoek naar mijn Dulcinea, die een jaar hoger, in de derde kleuterklas zat. Ze was een zigeunerinnetje en trok met de woonwagen van haar ouders van stad naar stad, van school naar school. De bittere romantiek daarvan zou me maar jaren later duidelijk worden maar toen, op mijn vierde, had ik maar één verzoeknummer: ‘Je veux de l’amour, en wel nu, maintenant, tout de suite!’

Dagenlang had ik haar op de speelplaats gestalkt, om haar heen gecirkeld, in de gang zelfs eens de mouw van haar jas aangeraakt, maar met haar praten, durfde ik niet. Tot ik een geniale inval had. Plots had ik het helemaal voor mekaar. Gedecideerd stapte ik naar haar toe, klemde een hand hard rond haar bovenarm en sloeg haar met de andere zo hard als ik kon op haar billen. Ze krijste, trok zich los en verstopte zich aan de meisjestoiletten achter haar vriendinnen. Luttele minuten later stond ik op de tree in de klas van zuster Maria voor een publieke vernedering zoals die in Koreaanse automobielbedrijven bijzonder in trek zijn, maar de reprimande spoelde van me af als water van een eend. Ze konden me wat. Ik had haar dan wel zeer gedaan, maar ik had haar tenminste aangeraakt.

Een decennium of twee tussen vriendelijke mannen in witte jassen later is mijn sociale omgang al iets vrouwvriendelijker geworden, en heb ik gemerkt dat er andere manieren zijn om je relatie naar de verdommenis te helpen. Met stip op één: deelnemen aan Temptation Island. Voor wie de afgelopen maanden met de Bouworde op retraite is geweest: in dat VT4-programma worden vier koppels op een tropische bestemming van elkaar gescheiden, waarna ze twee weken worden blootgesteld aan Bacardi, borsten en billen van twaalf vrijgezellen. ‘De ultieme relatietest’, bezwoer de trailer steeds weer. ‘Een zeer slecht idee voor wie kerstavond met zijn huidige lief wil halen’, dacht ik. Tijdens het eerste seizoen kon je de deelnemers aan Temptation Island van enige naïviteit verdenken. De ene was nog priller dan de andere, en ze wisten niet precies wat hen te wachten stond. Voor de tweede reeks lag dat al een beetje anders. De verleidende vrijgezellen waren een stuk knapper, wat de kans op aangename televisieavonden en expliciet gevogel een stuk groter maakte. Maar het wordt wel érg moeilijk om de kandidaten aan de derde serie van onbezonnenheid te beschuldigen. Die luitjes hadden duidelijk een agenda.

Eerste mogelijkheid: ze durven het thuis niet uit te maken. Sms’en is zo bot, hadden ze na lang overleg met hun cafévrienden besloten, en tijdens de schrijflessen hadden ze in het vierde jaar Metaal even niet opgelet. Als VT4 hen niet naar Mexico had gestuurd, hadden ze hun wederhelft ongetwijfeld via de nachtelijke chatsessies op Kanaal 2 gedumpt.

Tweede mogelijkheid: je bent een lelijkaard die eens van bil wil met iemand die knapper is dan je lief, maar zoals de intussen illustere Wouter merkte, mag je daarvoor zelf niet te afstotelijk zijn.

Op een dag was de stoel van Esmeralda leeg. Van stad naar stad. Van school naar school. Misschien is het niet zo’n slecht idee om wat

Bart Cornand