Eén jeans. Twee T-shirts. Twee paar sokken. Eén suspensoir. Meer heeft een mens niet nodig om gelukkig te zijn op vakantie. We reizen namelijk allemaal om te leren, en god weet dat de deelnemers aan Peking Express op VT4 op hun reis al véél geleerd hebben. Vestimentaire aangelegenheden zijn daar maar één, zij het niet te verwaarlozen, aspect van, zo zou al snel blijken.

Peking Express, vernoemd naar de befaamde afval-Chinees in Nossegem, is het wekelijkse relaas van acht koppels die al liftend van Moskou naar Peking moeten razen. Geen Bacardi-fuiven, geen luxe-resorts hier; alleen hun duim en twee euro per dag kunnen hen van de verkommering redden.

Laatst kregen de zestien kandidaten drie dagen de tijd om van Omsk naar Novosibirsk te liften, 800 kilometer door de graanschuur van Siberië. Het leek wel alsof we in een teletijdmachine waren gestapt, terug naar die lerares aardrijkskunde die ons in een niet te lokaliseren klederdracht uit het Oostblok inwijdde in de geheimen van sovchozen, glasnost en permafrost. De beelden van een kolchos in Badazkhi, zo’n collectieve boerderij in het diepe Russische wasteland, waren nog beter dan de prentjes uit ons handboek. Een pokdalige betonweg door de vlakte, met aan weerszijden identieke prefabs; mannen met versleten broeken en een metserdecolleté; boerinnen met een bolletjeszakdoek over hun haar gespannen – het had verdacht veel van Gerty Christoffels die met haar groene vingers in een Vlaams slaapdorp was gaan graven. Maar één beeldje waren ze in het handboek van uitgeverij Averbode vergeten: een foto van het Hoog-Nederlandse koppel Reinier en Clarinca.

Op school moet Reinier erg in trek zijn geweest bij de leraar economie. Hoe vlijtig was hij toch. En nee, hij had geen brutale bek, hij beschikte over een gezonde assertiviteit waarmee hij het nog ver zou schoppen. Tot de vermaledijde dag dat hij een foldertje van een LSP-bijeenkomst in handen kreeg, het handboek The One Minute Manager uit het hoofd leerde en bij een multinational ging werken. Efficiëntie troef, en dat mocht ook zijn secretaresse Clarinca met de tijd aan den lijve ondervinden. Omdat dat zweterige gesmos in de kopieerkamer niet langer geheim kon blijven, maakten ze hun relatie ten langen leste openbaar. Al kunnen we ons voorstellen dat de vrouw haar dagen in ijselijk isolement slijt.

Reinier is namelijk niet alleen op het werk een manager. Hij nam naast zijn Scapa-sokken ook zijn oer-Hollandse nuchterheid en competitiegeest mee naar Rusland. ‘Als dit een wedstrijd is, gaan we niet gezellig lopen doen’, bezwoer hij, en binnen de kortste keren zette hij de andere kandidaten in de zak, trok deuren van stomverbaasde vrachtwagenchauffeurs open en blafte zijn blonde secretaresse voor het oog van de camera hondse bevelen toe die hen een lift naar het Verre Oosten moesten opleveren. ‘Erop aflopen! Zet je bril op, dan! Je staat niet goed! Naar voren! Loop op die auto af!’ En dan onze favoriet: ‘Vooral enthousiasme uitstralen!’ Uitzending na uitzending zie je bij Clarinca en de anderen het historische besef groeien: ‘Velen zijn naar Siberië gestuurd en zijn nooit teruggekeerd. Eentje kan er nog wel bij.’

Als Peking Express op zondagavond op TV1 zou lopen, mogen die Gentse flikken wel inpakken en haalt deze reiswedstrijd met gemak een miljoen kijkers. Eén beige bermuda. Eén zalmkleurige Lacoste-polo. Eén exemplaar van de Harvard Business Review. Meer heeft een mens niet nodig om gelukkig te zijn, onderuitgezakt voor de televisie.

Bart Cornand