Stilte voor de storm. Over een uur komt de stoet van broers en zussen, collega’s en vrienden van jaren opnieuw op gang. In een hoek van de kamer staan tulpen steeds wijder naar adem te happen. Op de achtergrond nestelt Billie Holiday zich onder de oksel van een tenorsax, terwijl ze All of Me zingt. Het is zondagmiddag, vijf voor één, en über allen Gipfeln ist Ruh.

Recht tegenover het bed hangt een tv, maar die is de voorbije dagen zwart gebleven. Geen tijd, geen zin, geen behoefte aan een buitenwereld want de binnenste is plots erg vol. Zo vol zelfs dat we verstek moesten geven voor de uitreiking van de Zamu-awards, het jaarlijkse feestje in de Ancienne Belgique waar muzikanten en recensenten het voor één keer met elkaar eens zijn, elkaar durven te complimenteren met hun werk, en om dat te vieren voor elkaar een liedje zingen. Geen Zamu’s voor ons dus. Enkele uren vóór presentatrice Roos Van Acker zich voor de eerste van vele malen zou verspreken, waren de weeën namelijk begonnen. Daar kan zelfs geen optreden van Mauro and the Grooms tegenop.

Gelukkig zendt Canvas nog een samenvatting van de show uit. Je moet als tv-station je best doen om zo’n formule te kelderen. Een stemmige AB, volgestouwd met de crème van de Belgische muziekscène, en livemuziek van de beste bands van het jaar? En toch, net als de voorbije jaargangen hééft Canvas zijn best gedaan. Een uur lang maakte de regisseur van dienst lasagne-tv. Eerste laagje: een introductiefilmpje ter aankondiging van de categorie (beste album, zang, muzikant enzovoort). Tweede laagje: een speech van de winnaar die zijn moeder en zijn platenfirma bedankt. Derde laagje: talking heads die verzuchten dat de erkenning toch deugd doet, na al die jaren. Waarna alles van voren af aan kan herbeginnen, vacuüm wordt verpakt en eenvoudig in de oven kan worden geschoven op stille zondagmiddagen. Erg rock-‘n-roll is het niet. Waarom is dit programma nog killer dan de morgue van de Schwarzwaldklinik? Waarom krijg je alleen te zien wat je daags na de uitreiking al in de kranten kon lezen? Wat vinden die muzikanten écht van elkaar zodra het laatste vat pils wordt gestoken? Waarom ontstak niemand in de coulissen een kampvuur samen met Soetkin Collier, de verguisde zangeres van Urban Trad die vorig jaar niet mee mocht naar het Eurovisiesongfestival en tijdens de Zamu-uitreiking als gastpresentatrice publiek werd gerehabiliteerd? En vooral: waar hing Roland Van Campenhout, winnaar van de categorie Roots net voor het begin van de ceremonie uit, waardoor de hele show met een stevige vertraging moest beginnen?

We zullen het nooit weten, en dat is helemaal niet erg. Wat telt, is dat zij eindelijk slaapt. En hij ook, zoals op elk moment van de dag dat het geen nacht is. De verpleegster kleppert op gezondheidsklompen door de gang. Morgen breng ik haar stille Chinese slippers mee, bedenk ik, maar zo ver zijn we nog lange niet, nog lange niet. Op 17 februari 2004 werd Billy Lewis Cornand geboren. He has already taken all of me.Door Bart Cornand

door Bart Cornand