Nooit goed begrepen waarom je trouwfeest de mooiste dag van je leven hoort te zijn. Alsof het van dan af steil de dieperik ingaat. En is het niet een tikkeltje overmoedig – wat zeg ik, ronduit stom – om voor één mens te kiezen en gelijk te beloven van de rest van de mensheid af te blijven? We zijn tenslotte met zes miljard tegenwoordig. Je moet al aardig kieskeurig zijn om daar nu echt niets meer van je gading in te ontdekken. Maar goed, we weten niet beter en het is wel zo handig voor de fiscus, de mensheid twee aan twee in de computer.

Mensen doen ook de vreemdste dingen op hun trouwdag, niet het minst met hun haar, en dat levert dan weer stof voor een aardige docusoap. Zo’n docusoap waarin het leven is zoals het is, maar dan net iets pittoresker. Omdat je anders net zo goed een gat in de muur kunt maken en naar de buren kijken. De televisiewerkelijkheid heeft zo haar eigen wetten. Neem nu Temptation Island. Een koppel dat onverwoestbaar lijkt? Dan kun je er donder op zeggen dat een van de partners de allerlaatste avond vreemdgaat, terwijl het tussen de aanvankelijke twijfelaars juist dikke mik is. Weten we tenminste waarover kwekken op de P-trein naar Brussel.

Maar goed, ik zou het over Zo zijn we niet getrouwd hebben, waarin acht koppels geportretteerd worden van het moment dat ze het onzalige idee opvatten te trouwen tot ze elkaar effectief de ring om de vinger schuiven. Zeldzaam accurate titel overigens, tenzij ú bij het snijden van de taart een luierbroekje op uw hoofd had. Zoals Koen die de IJslandse Silla aan de haak geslagen had en na de bruiloft ijlings met haar naar het barre noorden zou verkassen. Weshalve hij tijdens het huwelijksmaal hele servetten vol zat te snotteren en als de vlag van een verslagen natie om de hals van zijn moeder hing. Dat het een klein hartje was, bibberlachte die vanonder haar verse permanent, wat op luide toon beaamd werd door grootmoe: ‘Jaja, een klein hartje. Helemaal zijn pa.’ Tussen duim en wijsvinger wees ze hoé klein: iets dat bij de poelier prompt bij het slachtafval zou belanden.

Louis, ‘ ne mens van al wat ouder en een klein klerkske vanonder‘, nam voor het eerst het vliegtuig om zijn Oekraïense bruid in spe te bezoeken. Iets zei me dat hij wel vaker naar docusoaps gekeken had en zich perfect bewust was van zijn komisch potentieel. Zo wiste hij zich in de luchthaven nadrukkelijk het zweet van het voorhoofd en drukte omstandig zijn verwondering uit over de loopband: ‘ Amai, wa ne kakkewalk. Dan moet ge nie lopen, hé. Was da maar overal zo. Maar ja, da zou nogal duur zijn, zeker.‘ Nog voor Louis goed en wel in beeld was, slopen er rare toeters en een zingende zaag in de soundtrack. De semiotiek was duidelijk: met deze simpele ziel mocht een beetje gelachen worden.

Joran en Edlyn was het dan weer bittere ernst. Dat hoort zo als je een heks bent. Kijk, dat heb ik nu altijd ambitieus gevonden: van die mensen die het CLB-advies aan hun laars lappen en op een mooie dag besluiten dat ze een sjamaan zijn. Of met bomen kunnen praten of met een bezem vliegen. En dan ook niet langer naar een banale naam als Luc of Elke luisteren.

Voor een bonafide heksenhuwelijk moet je overigens bij een hogepriesteres zijn, zo’n mevrouw met een iets te grote bril die er op het eerste gezicht gewoon als iemands tante uitziet. Of als Gaston Berghmans die een homofiele frituuruitbater speelt. Maar dan met een golvend gewaad en een gouden band over zijn/haar voorhoofd. En het met klimop versierde paar met een zwaard en een gouden touw bewerkt. The wicked witches van de dienst plantsoenen. Ja, de Luc, da’s altijd een beetje ne speciale geweest, zag je de familie denken. En zo welsprekend ook. Dat ze nu op de zee zaten, wist Yoran/Luc, met vele stormen die ze samen zouden overbruggen. En dat hij als man volharding in het gezin zou creëren . ‘Bless itbe’, juichte de hogepriesteres, althans volgens de onderschriften. Op het gezicht van de bruid tekende zich een zweem van twijfel af. Grote moeder, was ze toch wel met de Xavier De Baere van de wicca getrouwd, zeker! Als je ’t mij vraagt, zijn die twee binnen de vijf jaar gelukkig gescheiden. Bless it be!