Of ik ook wel eens voor mijn plezier televisie kijk? Wel zeker, vaak zelfs met méér plezier dan de programmamakers voor ogen hadden. Niets zo gemakkelijk als daar dan een lekker mopperig stukje over te schrijven. Van echt knappe televisie, daarentegen, komt alleen maar meligheid.

Maar bon, ik zal er niet langer omheen draaien: ik heb mijn broederziel gevonden. In een volslanke mens uit Bavikhove. Speelt accordeon, noemt een vliegtuig een vlieger en veegt zijn brillenglazen schoon aan zijn trui. Ik weet het ma, ik heb geen verstand van venten. Wim Opbrouck, daarentegen, heeft verstand van vrouwen. Beweert dat ze met het verouderen vaak mooier worden, de schat . En als hij mag kiezen van Rob, doe hem dan maar Jodie Foster, een ‘moviestar’ met een IQ van 152 en een doctoraat in de Franse letteren. U hoeft daar verder niets achter te zoeken, maar mocht ik een kerel (m/v) zijn, ik zou ook een boon hebben voor Jodie. Zag er bij de laatste oscaruitreiking beeldig uit in een jurk van zilverlamé, slechts bij elkaar gehouden door een veter en haar stalen wil. En wie de vader van haar twee koters is, daar heeft niemand zaken mee.

Zoals dat hoort in Via Vanoudenhoven moest de ‘gigantische acteur’ Wim Opbrouck alsnog een paar proeven afleggen voor hij in LA bij Jodie op schoot mocht. In de eerste plaats een IQ-test, wat hem zoals het een overtuigde West-Vlaming betaamt, een paar rollende godvers ontlokte. Van pure empathie stond het angstzweet in mijn handpalmen. Verdachten ze mij destijds bij het PMS ook niet van sabotage, terwijl ik in authentieke wanhoop alle tien mijn hersencellen pijnigde over blokkenconstructies en regels van drie? Samen bleken Rob en Wim over een IQ van 204 te beschikken, waarna ze van de weeromstuit concludeerden dat ze die Hollywoodtrut met haar IQ van 152 wel eens een lesje zouden leren. Mannen…

Vervolgens reden Rob en Wim vermomd als enigszins onorthodoxe taxichauffeurs door nachtelijk Antwerpen. Als een ode aan Taxi Driver natuurlijk, de film waarin Jodie als tienerhoertje een van haar eerste grote rollen speelde. Vanzelfsprekend begeleid door de originele filmmuziek van Bernard Herrmann, met die langoureuze, door merg en been snerpende saxofoon. Je kunt van Via Vanoudenhoven zeggen wat je wilt, het is verdomd knap in beeld gebracht, vol visuele hoogstandjes en slimme knipogen naar oude en nieuwe films. En nu zijn Antwerpenaars veel gewoon, maar als een taxichauffeur zogezegd bij zijn eigen huis uitstapt om met een hamer de minnaar van zijn vrouw de kop in te slaan, dan wil er zelfs bij een taaie tante een ‘ Da kan na nie, hé‘ af. Haar kompaan nam het nog filosofischer op: ‘ Zijn beste maat? Ja, zo is het altijd‘.

Maar daar ‘scheerde’ het KLM-toestel met Rob en Wim al langs het beroemde Hollywood-bord in de heuvels boven Los Angeles, waarna het olijke duo op Rodeo Drive sterren ging stalken en in Beverley Hills bij Jack Nicholson en George Clooney ging aanbellen. Opbrouck met die mengeling van opwinding en gêne die ik op dat moment ook in mijn eigen knieholten waarnam. Of het wel gezond was om zo intens met televisie mee te leven, vroeg ik mij enigszins bezorgd af. Dat gevoel werd nog sterker toen de ‘gigantische acteur’ om het slobbergeluid van Hannibal Lecter in Silence of the Lambs te imiteren ook een waarlijk gigantische lap vlees uit zijn bek liet wapperen. ‘ I ate his tongue with some fava beans and a nice Chianti‘, hoorde ik mijzelf gorgelen.

Even later stond Wim, die goeierd, zich in de discrete luxe van de Four Seasons handenwringend af te vragen of hij voor zijn rendez-vous met la Foster een jasje zou aantrekken of niet. En dit keer was de ontmoeting met het idool géén anticlimax, daarvoor was Jodie te aardig en te spits. Ze was zelfs niet te beroerd om aan Wims oude accordeon te snuffelen. ‘ De geur van het leven‘ declameerde de dichter in het Dolfijntje. ‘ En van zweethanden‘, riposteerde de ster met het IQ van 152 . Waarna de camera geniepig inzoomde op Wims hand die nerveus aan zijn sok prutste en vervolgens op Jodies schoen die nonchalant aan haar voet bungelde.

Toen het frêle vrouwtje in elegante lila Armani de deur uit was, sprongen Rob en Wim als uitgelaten snotneuzen door de kamer. Voor één keer was kijken bijna even geestig als meedoen.