De menselijke fysionomie zal voor mij altijd wel een bron van fascinatie blijven. …

door Linda Asselbergs

De menselijke fysionomie zal voor mij altijd wel een bron van fascinatie blijven. Je zou zeggen: er zijn grenzen aan wat je met een hoopje vel en botten kunt uitrichten. Maar nee, de Grote Assembleur hierboven slaagt er telkens opnieuw in om varianten op het prototype te bedenken. Toegegeven, niet altijd even geslaagd, maar dat maakt een strandwandeling in Bredene nu net dat tikkeltje boeiender. Vooral sinds een groeiend aantal mensen geen genoegen meer neemt met het basispakket en opteert voor accessoires als tatoeages, piercings en implantaten. Body art heet zoiets, een fenomeen waar National Geographics onder de titel Het menselijke canvas een revelerend programma aan heeft gewijd.

‘Deze film toont beelden die door gevoelige mensen als schokkend ervaren kunnen worden’, waarschuwde een grafstem off screen, waardoor deze gevoelige mens natuurlijk pas echt verlekkerd raakte. Niets om me over te schamen overigens, want bij National Geographics ben je geen voyeur, maar leergierig. Want wat blijkt? Body decoration is niets nieuws, maar historisch gegroeid, zoals dat hoort op een educatieve zender. Wist u bijvoorbeeld dat Ötzi, de bekende ijsman die 5300 jaar geleden een spijtig ongelukje in Zuid-Tirol kreeg, ook alreeds getatoeëerd was? Toen we niet meer in stamverband leefden, raakte het kleurenprikken hier enigszins in onbruik, maar wat eeuwenlang enkel een attribuut was van matrozen, kermisattracties en bajesklanten, is nu weer helemaal in.

Ook al wegens de vrouwenemancipatie, meende een vinnige 60-jarige advocate uit San Francisco, zodat ik me van de weeromstuit een beetje mondiger voelde met de bescheiden gaatjes in mijn oorlellen. Zelf had Elisabeth voor een Japanse kalligrafie gekozen, die zowat haar hele rug in beslag nam en ‘purperharige blauwogige schoonheid’ betekende. Sindsdien had ze zichzelf helemaal teruggevonden. Veronica vond tatoeages gewoon gaaf. Vroeger tekende ze al op haar Barbies en later was ze daar op haar eigen gezicht gewoon mee doorgegaan, zodat ze er nu als een wandelende cursus sjabloneren uitzag. Verder maakte het lieve kind deel uit van een stam Nieuwe Primitieven, die hun make-up zo te zien uit de rekken van de Gamma betrokken. ‘Maar ze verbouwen ook fietsen’, merkte de commentator droog op.

Wie het als Versierde Mens een beetje wil maken, mag wel niet kleinzerig zijn. Vooral de eeuwenoude Japanse irezumi-techniek, uitgevoerd met iets dat recht uit mijn barbecueset zou kunnen komen, lijkt mij een pijnlijke zaak. Maar als je er drie jaar en duizend dollar voor over hebt, zit je dan ook gebeiteld met een bodysuit waarin je er ook in je blote niks keurig gekleed uitziet. Bovendien leidt pijn tot een hoger bewustzijn, zodat je de realiteit scherper waarneemt. Dat beweerde althans een voormalige reclamemaker die zich inmiddels Fakir Musafar noemde en ter relaxatie graag met zijn tepels aan de kapstok mocht hangen. Als Patrick Janssens nu maar niet kijkt, dacht ik een beetje angstig. Ooit was het trouwens bijna slecht afgelopen. ‘Ik steeg op, ik zag wit licht, ik wilde niet terug’, fluisterde de goeroe extatisch. Gelukkig herinnerde hij zich net op tijd dat de bonte was nog in de machine zat.

Musafar leidde ook groepspiercings, waarbij volgelingen en masse de kruisjessteek inoefenden. Op elkaar. En niemand die het klein grut erop wees dat je dat beter niet op je zusje uitprobeert. Hier komen ongelukken van, dacht ik nog, maar even later kregen de deelnemers een diploma en poseerden ze voor een groepsfoto, waarbij ze enigszins voorspelbaar allemaal samen ‘pierce!’ riepen.

En zo werd het toch nog gezellig, behalve voor die jongen die in een moment van dwaling een portret van Hitler op zijn achterhoofd had laten prikken. En die andere die zo van reptielen hield dat hij zijn tong had laten vorken. Sindsdien had hij een beetje last met de uitspraak van de fricatieven, maar zijn vrouw hoorde je niet klagen. Veronica beweerde dan weer dat het met body art is zoals met chips: als je er eenmaal aan begint, is er geen houden meer aan. En Elisabeth vond het pertinent zonde om alleen maar geestelijk te leven en je lichaam ongebruikt te laten.

Kijk, dat zet een mens natuurlijk aan het denken. Niet dat ik meteen een draak op mijn derrière wil. Maar wie weet, een bescheiden Roularta-logo, ergens op een onopvallende plaats…