Tussen ‘Mjam mjam mooi en meedogenloos!’ en ‘Oei oei het nieuws’ presenteert Bart Van den Bossche deze zomer elke werkdag Haha reclame! Ik vraag u, wie bedenkt nu zo’n titel? Dezelfde oelewapper die verantwoordelijk is voor Piets pan misschien? Hoewel het omgekeerde, Pans piet, natuurlijk nog net iets onnozeler geweest zou zijn. Maar goed, in Haha reclame! (die haha blijft ter aanmoediging de hele uitzending in de linkerbovenhoek van het scherm staan) presenteert Bart een selectie uit wereldwijd de grappigste reclamespots. Voor wie Bart al een tijdje niet meer aan het werk gezien heeft: niet schrikken, hij heeft echt geen frontale lobotomie ondergaan. Die bankschroef op zijn voorhoofd is gewoon een onderdeel van zijn postmodern loerijzer. Een spel dat volgens mij minstens 25.000 snaren gekost heeft en dus meer geschikt is om de kanus van linkse polemisten als Tom Lanoye te sieren. Aan Bart is deze proeve van hedendaagse design in elk geval verspild; hij blijft eruitzien als de buitenechtelijke zoon van Louis Michel. Zelfs in een bowlinghemd met korte mouwen.

Maar ik dwaal af, want dit stukje zou over televisiereclame gaan, iets waar een hoop mensen zich geweldig over opwinden. Persoonlijk vind ik de meeste reclamespotjes veel toffer dan de films van Peter Greenaway en bovendien duren ze niet zo lang. Je moet natuurlijk niet op Kanaal 2 naar Dances with wolves kijken, want dan is Kevin Costner na drie uur nog altijd niet aan het voorspel met Stands with a Fist toe. Speciaal voor dit soort gelegenheden is de videorecorder uitgevonden. Het enige nadeel is dat een mens op de duur de illusie krijgt dat hij alles dat hem in het leven niet aanstaat domweg kan fast forwarden.

Maar je kunt niet ontkennen dat er een hoop leuke reclamefilmpjes in omloop zijn. Die Brusselse stofjassen van Kriek Bellevue, daar kan ik ook na de tiende visie nog altijd om lachen. En alle spotjes over mollige baby’s die met de stem van Stany Crets spreken. En de kwijlende bulldog van Studio Brussel en de strippende vetkwab van Adecco natuurlijk, behalve als ik aan het eten ben.

In alle eerlijkheid: er zijn ook spotjes waar ik geen touw kan aan vastknopen. Neem nu dat meisje dat gepijnigd het beeld inkijkt, alsof ze iets zeer verkeerds gegeten heeft of aanstonds moet bevallen. Waarna blijkt dat ze ondersteboven in een autowrak zit. ‘Staal uw dag’, luidt de boodschap vervolgens. Geen mens die weet wat hiervan de bedoeling is. Dat we met zijn allen naar de staalboer snellen wellicht? Worden auto’s überhaupt nog uit staal gemaakt tegenwoordig?

Als ik mij dat soort dingen hardop afvraag in huiselijke kring, fronst die kring streng de wenkbrauwen en informeert of hij eruitziet als Noël Slangen misschien. En zo ja, of ik dat te allen prijze wil stilhouden.

Wat mij weer terugbrengt bij Bart Van den Bossche, die er niet als Noël Slangen maar als de bastaardzoon van Louis Michel uitziet, maar dat kan hij ook niet helpen. Bart beleefde ontzettend veel plezier aan zijn werk, zei hij zomaar spontaan tussen het presenteren van de reclamefilmpjes door, wat ik dan weer ontzettend fijn voor hem vond. En eerlijk is eerlijk, er zaten hilarische spots in het aanbod die boekdelen spraken over de prioriteiten van de bewoners van het land van herkomst. Zo gingen alle Scandinavische bijdragen over kerels met lang blond haar op een onbewoond eiland waar elk miraculeus aangespoeld bierflesje prompt door een vallende kokosnoot vermorzeld werd. In een stomend Indisch filmje deed een bloedmooi koppel onder de douche allerlei suggestieve dingen met een sproeikop. En nee, het was geen reclame voor badkamers, maar voor een condoommerk, dat – hoe kan het ook anders – Kama Sutra heet. Wat bij mij de vraag opriep hoe je een kletsnatte jongeheer een condoom omdoet. De Fransen lieten dan weer een jiddische mama aanrukken, in peignoir en haarnetje, die zoonlief in volle actie een condoom komt toestoppen. ‘Om maman een plezier te doen, zet hem op!’ luidde de punchline.

Na de aftiteling stond daar ineens ook Gaston Berghmans, niet in een haarnetje, maar in jarretels. Reclame voor ontharingscrème? Of voor de genderstichting, godbetert? Nee, voor zijn eigen show, wat het helaas een stuk minder grappig maakte.