Als Telefacts over callgirls gaat, dan kun je er donder op zeggen dat de komkommertijd aangebroken is. Of de pruimentijd, ’t is maar hoe je het bekijkt. Dany Verstraeten kijkt altijd een tikkeltje droevig als hij zo’n onderwerp aankondigt, zo van: ‘Ja, ik weet het, we leven in een rare wereld, maar verder zit ik er voor niets tussen.’ En reken maar dat iedereen kijkt: de mannen omdat ze zich stiekem afvragen of vrijen nu echt lekkerder is met zo’n duur wijf en de vrouwen omdat ze willen weten hoe de seksegenotes eruitzien die een hoop geld vragen voor iets dat zij zelf gratis voor niks doen.

‘We duiken onder in de verborgen wereld van luxeprostituees en topzakenmannen’, probeerde de commentaarstem ons alvast lekker te maken. En ook tijdens de rest van het programma had hij het alsmaar over businessmen, wat ik eerlijk gezegd nogal discriminerend vond ten opzichte van andere beroepscategorieën. Heeft een hardwerkende tandarts of loodgieter dan geen recht op een verzetje soms?

Maar goed, in Londen alleen al hebben wekelijks 10.000 zakenlui een afspraak met een callgirl, wist de commentator pertinent. En in heel Engeland bedraagt de omzet van de seksindustrie jaarlijks 470 miljard frank. Pas op, ik wil niet moeilijk doen, maar hoe kan zo’n man dat nu weten? Bestaat er een overkoepelend orgaan van pooiers en madams misschien, dat ten gerieve van het ministerie van statistieken een keurig verzorgd jaarboek uitgeeft? Of is dit zakencijfer het resultaat van steekproeven van Test-Aankoop?

Wat er ook van zij, voor minder dan 70.000 frank kreeg je Olga het bed niet in. Voor ze callgirl werd, had ze nog deel uitgemaakt van het Russisch olympisch team. In welke discipline werd er niet bij vermeld, maar met die boezem van haar leek hinkstapspringen mij vrijwel uitgesloten. Begrijp me niet verkeerd, Olga mocht gezien worden, alleen vond ik dat ze voor 70.000 toeten per nacht haar haren weleens had mogen wassen. Ofwel had ze zoals Cameron Diaz destijds een zeer foute gel gebruikt. ‘ Ze men zey vant somezing new, somezing fresh‘, lispelde ze zwoel, ‘ Zey vant to be in ze James Bond shoes.’ Olga van haar kant was voor alles in, maar dan het liefst met mannen van het eerder gesofistikeerde type. Af en toe deed ze het ook weleens met een vette Amerikaan. ‘ Not from New York or Los Angeles, but from ze Vild Vest, if you know vat I mean‘, rolde ze met haar ogen. En ja, zo’n dikke pens wilde haar weleens in haar creativiteit belemmeren. Ik voelde diep met haar mee. Want kijk, zolang wij vrouwen ook maar enigszins verkikkerd zijn op een kerel, zijn wij akelig coulant. Een harige baviaan, een blote pier, afhangende schoudertjes of een breed plat achterste, het maakt allemaal niet uit. Als woekerend neushaar, klutseknieën of een kippenborst ons koude rillingen bezorgen, dan betekent dat maar één ding: de liefde is dood. En goed, voor 70.000 Belgische roebels wil een vrouw misschien wel een oogje dichtknijpen, maar van mij mocht Olga hem hebben, haar big boy from ze Vild Vest.

Gelukkig waren de meeste klanten bijzonder aardig, beweerde ook Katie, een pittig blondje uit Manchester. Heel vaak en heel nadrukkelijk zei ze dat, alsof ze niet alleen de kijkers, maar ook zichzelf wilde overtuigen. En ja, waarom zouden rijke, geile venten eigenlijk niet aardig kunnen zijn? Maar de Rosa Luxemburg in mij, een bejaard dametje met steunkousen dat niet vaak meer buitenkomt, fluisterde streng dat een aardige kerel die 70.000 frank voor een callgirl op zijn onkostenrekening kan zetten even zeldzaam is als een eskimo met zonneallergie.

Niet dat betaalde seks per se goor hoeft te zijn. Katies werkgeefster, bijvoorbeeld, was een frisse, zakelijke verschijning met een diamanten kruisje om haar nek. En nee, de young ladies van Cheshire Escort waren geen dellen, maar leuke jonge meiden die graag een centje bijverdienden. En wat de gentlemen voor 8700 frank per uur mochten verwachten? Géén fetisjisme, dominantie, uniformen, speeltjes of rare toestanden. Gewoon seks zoals thuis… Als je het mij vraagt, kun je dan ook net zo goed thuis blijven. Of naar Antwerpen gaan, waar de hoeren straks in een gebouw van de stad worden ondergebracht. En waar ze voor ze het goed en wel beseffen aan het sinterklaasfeest van Kindervreugd meewerken. Wat mij er ineens aan herinnert dat ook deze aflevering van Telefacts gesponsord werd door Appelsientje, ‘het beste onder de zon’. Zie je wel dat de wereld nog zo slecht niet is, Dany.