‘Ook in het verre België maakte Cho Seung-hui zonder het te weten een slachtoffer: de arme tv-critica die door de wijziging van het zendschema gedwongen werd de strapatsen van Sergio te ondergaan.’

Televisiekritiek schrijven: het lijkt een luilekkerleven: met de voeten omhoog wat zappen en vervolgens die voeten even onder een desk schuiven om je enthousiasme of ergernis, tegen riante vergoeding, te ventileren op een pc-scherm. Easy money, zeker als de zenders week na week inspirerende nieuwe programma’s tot in je huiskamer stralen. Helaas overkomt enthousiasme over het aanbod ons steeds minder. Om de arbeidsvreugde op peil te houden – en omdat we graag een positieve boodschap brengen – trachten we de programma’s waar we liever geen woorden aan vuilmaken, zo veel mogelijk links te laten liggen. Iets wat ons meestal ook lukt.

Maar af en toe steken de omstandigheden stokken in de wielen. Dat was vorige week nog eens het geval, toen de zoveelste weinig weerbare, maar zwaarbewapende knaap de wereld schokte door een Amerikaanse onderwijscampus in een oorlogszone te herscheppen. Dat de normale programmatie onder die omstandigheden niet kan doorgaan, is evident: psychologen dienen tv-studio’s binnengesleurd om te duiden, er moet dringend ontleed worden waar de kortsluiting in het hoofd van Cho Seung-hui nu precies ontstond, er moeten nog maar eens verklaringen gevonden worden voor zoveel waanzin (die van de vorige keer waren we alweer vergeten).

Dus wordt ook duizenden kilometers verder in omroepgebouwen beslist om de voetbalmatch wél uit te zenden, maar om de documentaire Besneden van Kim Longinotto, over het schrijnende probleem van de vrouwenbesnijdenis, zonder tekst of uitleg af te voeren en te vervangen door het veel toepasselijker schotschrift tegen de wapenindustrie Bowling for Columbine. Daar zit je dan, met je notaboekje in de aanslag: de wereldgebeurtenissen hebben het interessante programma dat je wou bespreken van het zendschema verdrongen, en er zit niets anders op dan toch maar voor een uitzending te gaan zitten die je liever niet wou bekijken.

Zonder het te beseffen, maakte Cho Seung-hui ook ver buiten het bereik van zijn Glock 19 en zijn Walther P22, meer bepaald in België, een slachtoffer: de arme tv-critica die gedwongen werd de strapatsen van Sergio op VTM tegen het licht te houden. Ik weet het: een klein ongemak dat niet in verhouding staat tot de dood van 33 studenten en het leed van hun nabestaanden. Maar toch. De bulderende bulldozer uit Linden is op zich óók een traumatiserende ervaring, en hij is de jongste weken wel bijzonder aanwezig op het kleine scherm. Nooit eerder kreeg Sergio zo’n uitgebreid en ongecensureerd platform als van VTM. Op vrijdag mag hij zich in GodzijDank in dwaze vermommingen wurmen en als corpulente Chinese monnik, corpulente priester of buitenmaatse hamburger te midden van een kartonnen decor héél veel ongrappige onzin verkopen. De volgende dag presenteert hij – nu ja, het heeft meer weg van het darmgeroffel van de Yeti – De Foute Quiz, een programma dat als enig doel lijkt te hebben muziek op zo stompzinnig mogelijke wijze te verkrachten.

GodzijDank en De Foute Quiz grossieren in vertier dat ongetwijfeld hoog scoort op scoutsfeestjes, maar kunnen we het klungelige liefhebberstoneel om de liefde Gods verder laten klungelen waar het thuishoort en niet te veel mensen stoort? Dat is, voor de duidelijkheid, in de parochiezaal en niet op tv. Die bespreking van Besneden houdt u te goed – zodra de tv-bazen oordelen dat het Virginia Techdrama ver genoeg achter ons ligt om de normale programmatie te hervatten.

Door Tine Hens

Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier

Partner Content