De luisterbereidheid van Jan Van Rompaey reikt niet verder dan drie seconden. Daardoor krijgt ‘Lotgenoten’, ondanks de puurheid van zijn gasten, iets van een ongekruide maaltijd.

Wat is dat toch met de tv-persoonlijkheden van vandaag? De ene zet het voortbestaan van een hele zender op het spel om koning te worden, de andere jaagt iedere week cultureel Vlaanderen in de gordijnen als legaal geïmporteerde cultuurpaus en nu heb je ook nog Jan Van Rompaey (hierna JVR genoemd – drukletters kosten geld) die zich de al wat oudere reïncarnatie van Mao waant en in zijn nieuwste – en dit keer echt allerlaatste programma – rode boekjes uitdeelt. Lotgenoten heet dat programma. JVR gaat erin op zoek naar de onverbrekelijke band die een paar mensen hebben in relatief moeilijke, spannende, concurrentiële of extreme omstandigheden. Allemaal Sam, Jan, Piet, Joris en Korneel avant la lettre, dus. In de eerste aflevering stelde JVR ons Jef, Gert en Guy voor, met elkaar verbonden door paarden en de mensport. Mijmerend bij voorbijdrijvende wolken laat JVR ons weten dat hij tegenover de mensport een vooroordeel koestert. Hij denkt dat het iets voor rijken is. Jef, Gert en Guy bewijzen in hun begeestering het tegendeel. Voor hen is het keihard knokken. Iedere dag. Zo ook de volgende dag, waarop we Gert een schoen zien opblinken. Zijn dagelijkse job. Jan zou Jan niet zijn als hij niet dadelijk het mes met minutieus gewette punt in de wonde plaatst. Allez Gert, schoenen poetsen? Zou jij niet liever alle dagen met de paarden bezig zijn? Gert legt zijn schoen aan de kant, kijkt Jan aan en antwoordt dat dat pas schoon zou zijn. Even buiten beeld voelt JVR zich naar een dramatisch hoogtepunt gevoerd, de muziek zwelt aan, maar Gert is geen man van emotionele toppen en dalen. Met de nuchterheid die schoenmakers die bij hun leest blijven gegeven is, voegt hij eraan toe: ‘Alleen, ik zie dat niet gebeuren.’ Punt andere lijn, zoals zijn vader zaliger altijd zei. Ik wil hier even niets over het programma zelf zeggen, maar Jef, Guy en Gert zijn kerels waarvan iedere door geld, aandacht of media verhitte figuur wat kan leren. ‘Een roofvogel in de lucht, een opgeschrikte ree aan de bosrand. Allez, wie wil dat nu niet meemaken?’, zou Guy later in het programma zeggen. Het was even nadat hij de aanraking van een paard vergeleek met het strelen van een vrouwenborst onder de douche. ‘Hedde gij een vrouw?’ vroeg hij aan de door de hand Gods geslagen JVR. ‘Neemt ze ne keer mee onder de douche en pakt haar borst vast.’ En dan moet hij ze strelen. ‘Niet te hard, niet te zacht, maar zeer precies tussen de twee.’ Op zijn strobaal gezeten, wist JVR even niet waar hij het had. Gelukkig bood een tussenopname van wiegend gras soelaas. We weten ook niet wat JVR die avond in zijn rode boekjes schreef. Net zoals we eigenlijk nooit te weten kwamen hoe Gert en Jef elkaar leerden kennen. En wat gebeurde er met de rijke varkensslachter Geert? De man met camerabewaking in zijn stallen en blonde meisjes met paardenstaarten die zijn lippizaners borstelden. Want ondanks de puurheid van zelfgetrokken bouillon die Jef, Guy en Gert uitademden, deed het programma zelf ons meer denken aan een van kruid verstoken maaltijd. De noodzakelijke ingrediënten waren aanwezig, maar de streling van tong en verhemelte bleven uit. Kwam dat doordat JVR – ondanks zijn jaren ervaring met de gewone man – op televisie (en misschien ook onder de douche) het inlevingsvermogen van een koelkast heeft? Ook op zijn luisterbereidheid staat een precieze houdbaarheidsdatum. Drie seconden en daarna verveelt een antwoord hem. Over naar de volgende vraag. Niet dat JVR geen warme mens is. Achter de provisoire stallen op het kampioenschap van Aken liet hij sponsor Willy Naessens voor de camera beloven dat hij Jef, Gert en Guy zou blijven steunen. Met de precisie van een griffier noteerde JVR het in zijn rode boekje – Hoeveel meneer Naessens? Per domiciliëring meneer Naessens? Dankuwel, meneer Naessens – meneerke Naessens slikte en knikte. Die avond overhandigde JVR het rode boekje met het goede nieuws aan Jef, Gert en Guy. De bierflesjes ketsten tegen elkaar. Makkers, Maten, Mao, Maes.

Door Tine Hens

Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier

Partner Content