De docusoap is zo alomtegenwoordig dat het feit dat het nieuwe culturele programma op Canvas er géén is geworden, een wonder mag heten. (En ook een gemiste kans, als je ziet wat we uiteindelijk in de plaats hebben gekregen.) Op zowat elke dag van de week is er wel een of andere bevolkingsgroep – zwangere vrouwen, dierenverzorgers, verplegers… – die gevolgd wordt tijdens het dagelijkse leven en zich mag wentelen in de aandacht van honderdduizenden kijkers. En dat terwijl we in het echte leven nauwelijks nog oog hebben voor elkaar, het is een paradox waar trendwatchers ongetwijfeld ettelijke essays over kunnen neerpennen. De laatste telg in het docusoapgezin heet Het Leven Zoals Het Is: Vakantie, waarin de makers – de titel geeft het al een beetje weg – met enkele Vlamingen mee op vakantie gaan.

‘Als God een touroperator was, zou Sebastien een all inclusive boeken’, zo omschreef de commentaarstem de eerste vakantieganger ietwat cryptisch. De Gentenaar Sebastien koesterde immers sinds jaren de droom om te voet naar Jeruzalem te trekken – een tocht van 6000 kilometer ‘immer geradeaus’ zoals hij bij zijn vertrek in Gent tegen een familielid zei. Na het afscheid ging Sebastien overigens voor de grap eerst de andere kant op. Voor zijn humor zullen ze hem wellicht niet missen. De man wou naar eigen zeggen tijdens zijn voettocht ‘rust’ vinden, in zijn hoofd en zijn ziel. Toen de wandelroute die hij volgde door de Hoge Venen naar zijn zin iets te veel omwegen maakte, was hij daar echter zeer ontstemd over. Niet alleen Jeruzalem, maar ook zen waren op dat moment nog erg ver weg.

Naar rust waren Jeroen en Evelien allerminst op zoek; dit jonge koppel was volgens de commentaarstem zelfs ‘op weg naar de hel’. In werkelijkheid bleek dat ze met een jeep de woestijn van Marokko zouden doorkruisen, een plaats die vooral een hel kan zijn voor mensen die er niet hun vakantie maar hun léven moeten doorbrengen. Voor Jeroen en Evelien is een uitstap pas geslaagd als ze hun grenzen verleggen en in barre omstandigheden moeten trachten te overleven. ‘Luxe is voor droogstoppels’, zo luidt hun vakantieleuze. Op een ferry de straat van Gibraltar oversteken naar Marokko terwijl wekelijks tientallen wanhopige armoezaaiers in zelfgemaakte bootjes de omgekeerde richting proberen uit te varen: het is natuurlijk ook een luxe, maar die bedenking werd niet gemaakt. Een docusoap moet tenslotte herkenbaar en gezellig blijven.

Het toppunt van herkenbaarheid was het derde verhaal, over een Vlaams gezin dat in het zuiden van Frankrijk een villa met zwembad had gehuurd, met de alledaagse beslommeringen die daarbij horen. Terwijl Jeroen en Evelien zich op de tonen van James Bond vastreden op de eerste duin die ze tegenkwamen, moest de brave huisvader van het gezin proberen een balorig zwembadalarm in de pas te krijgen. Wat zouden die nog allemaal hebben beleefd? Was er een deur die niet goed dichtging? Werkte de vaatwasmachine wel naar behoren? Had de plaatselijke bakker dagelijks vers brood? Ik zal het wellicht nooit weten, want hoewel Het Leven Zoals Het Is: Vakantie nooit onplezierig was om naar te kijken, voel ik me toch niet gedwongen om er de volgende weken weer voor te gaan zitten. Als de makers mensen hadden gevolgd die gezellig thuis blijven om in de tuin te werken, dan was het resultaat waarschijnlijk even spannend geweest.

Door Stefaan Werbrouck