‘Soms zet ik een vitesse bij. En als het juiste moment daar is, kom ik in de juiste vitesse.’ Neen, dit is geen citaat van een renner die na afloop van de Ronde van Vlaanderen met de tong uit de bek zijn tactiek beschrijft. Het is de heel eigen visie op verleiden van een van de vrijgezellen in Temptation Island. Vorige week begon Vlaanderens enige cultprogramma aan zijn vijfde seizoen, en het was bijna ontroerend om te zien hoe de betrokkenen nog altijd doen alsof de show enig maatschappelijk nut heeft. Len en Lisette waren er bijvoorbeeld zo zeker van dat ze voor elkaar gemaakt zijn dat ze deelnamen ‘om de wereld te laten zien dat échte liefde nog bestaat’. Ik druk in naam van de hele mensheid mijn dank uit.

Natuurlijk moet je niet naar Temptation Island kijken om levenslessen op te doen. Wat het programma zo onweerstaanbaar maakt, is de manier waarop de fine fleur van Vlaanderen en Nederland vol van zichzelf en luidop toeterend hoe ze de ’tempteesjen’ zullen weerstaan, recht hun ondergang tegemoet lopen. Bij het koppel Bjorn en Bianca (in programma’s als deze strekt het tot aanbeveling als je namen allitereren) liep de relatie iets minder vlot sinds Bianca een misstap – Bianca gewaagde zelf van ‘een misverstand’ – had begaan. Bjorn was immers niet echt het vergevingsgezinde type: geen week ging voorbij zonder dat hij zijn geliefde aan haar fout herinnerde, en omdat die dat onderhand zo beu was, had ze hen ingeschreven, zodat ze haar eeuwige trouw kon bewijzen. Mijn hoofd eraf als Bjorn niet de eerste is die voor de bijl gaat.

In het vorige seizoen probeerden de mannelijke vrijgezellen de vrouwen te verleiden door ‘de nieuwe man’ te spelen. Ze luisterden gedwee naar de relatieproblemen van hun prooien, gooiden op het juiste moment een ‘Ik begrijp je’ in de conversatie en zeiden steevast dat ze niets wilden forceren. Het gevolg: de vrouwen raakten zo gefrustreerd door al het geouwehoer dat een van hen wanhopig uitriep dat ze van ‘dit sufkutteneiland’ afwou. Dit keer zijn er acht ‘stoere binken’ uitgekozen die duidelijk wel van aanpakken weten. ‘Ik ben gewoon dol op de vrouwelijke soort’, liet ene Patrick, duidelijk een man waar de evolutie nog eens mag overgaan, als binnenkomer weten. ‘We zullen niet de lieve jongens zijn.’

Ook de vrouwen waren naar eigen zeggen ‘geboren verleidsters’, en verklaarden ‘dat ze op hun tanden zullen mogen bijten’. Een van hen vertelde zelfs dat haar sterkste wapen haar grote borsten zijn: ‘Dan kijken de mannen tenminste niet in mijn ogen.’ Door de makers werd zij alvast op haar wenken bediend, want bij de eerste ontmoeting met de mannen mochten de vrouwelijke vrijgezellen allemaal rond paraderen in lingerie en met een maskertje op. De hele show was bedoeld als ‘hommage’ aan enkele beroemde scènes uit Eyes Wide Shut, de laatste film van Stanley Kubrick. Ik moet zeggen: toen ik het zag, was ik voor de eerste keer blij dat Kubrick dood is. Hij heeft het niet meer moeten meemaken; ik wou dat ik van mezelf hetzelfde kon zeggen.

En dan moesten we nog kennismaken met het geheime wapen van de vrouwelijke verleidsters, de veelbesproken Rebecca Loos. De diplomatendochter die enkele jaren geleden de persoonlijke assistente was van David Beckham en haar job wel heel ter harte nam, wou tegen betaling ook haar nieuwe borsten in de strijd gooien. Die dingen zijn tenslotte niet goedkoop, en misschien kan ze ze zo nog afschrijven, wie zal het zeggen? Sinds ze met Beckham in bed dook en overal op de voorpagina’s belandde, probeert Loos steeds wanhopiger haar roem te bestendigen. Eerst deed ze mee aan enkele Britse reality-series, daarna presenteerde ze kortstondig een talkshow in Nederland, en nu duikt ze op in Temptation Island. Nog even en ze is weer bij af. Dat Loos werd binnengehaald als ‘beroemdheid’, bewijst vooral hoezeer dat woord de laatste jaren gedevalueerd is, al zal ze zich ongetwijfeld thuis voelen op het eiland: in tegenstelling tot wat de makers ons willen doen geloven, is dat immers geen plaats waar de ’tempteesjen’ heerst, maar de zelfbegoocheling.

Door Stefaan Werbrouck