Sinds Johnny Depp in Frankrijk woont, bij de moeder van zijn kind, Vanessa Paradis, maakt de karakteracteur verstopt in het lichaam van een filmster fascinerende carrièrekeuzes. Door Martha Frankel

‘Blow’ vanaf 3 oktober in de bioscoop.

‘Before Night Falls’ 10 en 11 oktober op het Filmfestival van Gent.

vanaf 17 oktober in de bioscoop.

‘From Hell’ vanaf 28 november in de bioscoop.

‘The Man Who Cried’ is uit op dvd op het label Columbia-Tristar.

Ondertussen leek zijn privé-leven wel een soapserie. Hij verloofde zich met de actrices Sherilyn Fenn, Jennifer Grey en Wynona Rider zonder een van hen te huwen. Hij ging verscheidene jaren uit met het topmodel Kate Moss en verwierf daarbij eeuwige roem door een New Yorkse hotelkamer te slopen bij een uit de hand gelopen ruzie. En nu speelt hij dus de uitgeweken vader bij de Franse actrice en popster Vanessa Paradis.

Bij zijn liefdesleven beginnen de contradicties eigenlijk nog maar. Hij is mede-eigenaar van The Viper Room in Los Angeles en het restaurant Man Ray in Parijs, maar beweert nooit uit te gaan. Hij maakte zijn school nooit af, maar leest alles wat onder zijn ogen komt. Hij is niet alleen nog zo’n filmacteur die ooit in een groepje speelde, maar staat ook bekend als een goede muzikant. Op het witte doek is hij uitgelaten en ongedwongen, maar in het echte leven beschrijven velen hem als schichtig en onzeker. Hij kraakt het geweld in de Verenigde Staten af, maar achtervolgde wel enkele paparazzi met een honkbalknuppel.

Vergeleken met zijn carrièreverloop vallen die persoonlijke tegenstellingen nog mee. Misschien omdat hij eigenlijk een karakteracteur is, verstopt in het lichaam van een filmster, verbaast hij zo met de keuze van rollen, vooral de jongste jaren dan. Fear and Loathing in Las Vegas? The Astronauts Wife? Chocolat? Maar hij deed ook Sleepy Hollow die niet alleen om te gillen was, maar zelfs heel wat opbracht. Before Night Falls, Jullian Schnabbels hooggeprezen film waarin Depp een schitterend typetje van een travestiet speelt, is een van zijn vier films die dezer dagen in de bioscoop of op dvd komen.

Het is gewoon onmogelijk om Depps heropleving niet toe te schrijven aan zijn val voor Paradis; hij ontmoette haar enkele jaren geleden tijdens het draaien van Roman Polanski’s The Ninth Gate in Parijs. Hij zag haar het eerst in een bar en schakelde een vriend in om haar te vragen bij hen te komen zitten. Zij gaf toe dat zij ook naar hem had zitten lonken. Samen hebben ze nu een dochtertje van één jaar, Lily-Rose Melody Depp, een appartement in Parijs en een huis in Zuid-Frankrijk.

Alhoewel hij nog een huis bezit in L.A. is Depp er rotsvast van overtuigd dat Europa zijn stek is geworden. Zelf deels Cherokee-indiaan vaart hij uit tegen de behandeling die de oorspronkelijke bewoners krijgen in de Verenigde Staten en hij prijst ook de soepeler houding tegenover ‘beroemdheid’ in Frankrijk. Maar de spreekwoordelijke druppel is hoogstwaarschijnlijk het roken.

‘In Parijs’, zegt hij met een dodelijke glimlach, ‘moedigen ze je haast aan te roken. Hoe kan je daar niet van houden?’

Maar Depp zit nu in een hotelkamer in New York, in jeans, werkhemd en slippers. De koffietafel trekt hij tot bij zich om een sigaret te kunnen rollen, van het soort dat tijdens het hele gesprek ergens in zijn mond hangt te bengelen. Hij drinkt de laatste druppels uit de eerste van zeker zeven koppen koffie. Echt voedsel lijkt hem niet aan te spreken.

Als hij de Viper Room-aansteker openklikt, zeg ik hem: ‘Dat geluid is mijn eerste herinnering.’ Hij fronst zijn wenkbrauwen en kijkt me vragend aan. Ik vertel hem dat ik er als kind van hield om naast mijn rokende vader te zitten. ‘Hij stierf echter toen ik jong was en jarenlang wachtte ik tot mijn moeder me zijn aansteker zou geven, mijn persoonlijke erfenis van hem. Toen ik het haar uiteindelijk vroeg, keek ze me aan of ik gek was en antwoordde dat ze hem aan een vriend van mijn vader had gegeven. Ik was verpletterd.’

Depp staart me een hele tijd aan en vraagt zachtjes of ik gek was van mijn vader. ‘Absoluut’, antwoord ik.

Johnny Depp: Zo voel ik me tegenover mijn dochter. Toen Vanessa zwanger was, dacht ik de hele tijd dat het een jongen zou worden, ik weet niet waarom. Niet dat ik liever een jongen dan een meisje wilde, ik voelde precies aan dat het een jongen was. Zelf toen ze uit de buik kwam, en je kon zien hoe het nu zat, die eerste halve seconde dacht ik… daar is ie, mijn schatje, mijn zoon maar… waar zit zijn piemel? Het duurde dan nog even voor ik besefte dat het allemaal in orde was.

Van vrouwen ben ik het gewoon dat ze zo over hun kinderen praten, maar niet van mannen.

Depp: ( lachend) Ik ben een klein meisje.

Je werkt vaak met dezelfde regisseurs, als Tim Burton (‘Edward Scissorhands’, ‘Ed Wood’ en ‘Sleepy Hollow’) en Lasse Hallström (‘What’s eating Gilbert Grape’ en ‘Chocolat’). Maakt dat het acteren gemakkelijker?

Depp: Werken met Tim is altijd een feest. Maar ik zal je iets vertellen: bij Sleepy Hollow was ik er 100 procent van overtuigd dat ik in de eerste drie weken zou worden ontslagen. Het bestond gewoon niet dat ik mijn karakter zo mocht uitbeelden. Tim verdraagt mijn stratosferische sprongen vrij goed, weet je, die vreemde dingen die ik gewoon doe, maar studio’s kunnen er meestal niet zo hard om lachen.

Ja, je versie van Ichabod Crane _ een gerechtswetenschapper met een zwakke maag _ was zeker anders.

Depp: Weet je wat het is met mij? Ik ga je de waarheid vertellen: ik let nooit op de regie-aanwijzingen bij het script. Ik lees alleen de dialogen, want dat is het enige wat me interesseert. Het kan me niet schelen of de schrijver wil dat ik rechtop sta of wat dan ook. Voor mij is een film groepswerk. Als het filmen begint, wil ik dat iedereen mijn suggesties hoort. Zo werk ik gewoon beter. En Tim, wel die denkt er net zo over, dus met hem heb ik nooit problemen. Bon… amper problemen.

En Lasse Hallström?

Depp: Eigenlijk heb ik Gilbert Grape nooit gezien.

Dat meen je niet!

Depp: Echt waar, ik was net dertig toen ik die film maakte en dat was een heel moeilijk jaar. Al weet ik nu dat alle jaren best wel moeilijk zijn. Het was een problematische periode, zowel emotioneel als sociaal. En toen Lasse op de proppen kwam met Chocolat, was ik echt verrast. Gilbert Grape was een goede ervaring maar ook een moeilijke. Ik sloeg ervan achterover dat hij opnieuw door een hel wilde met mij, ermee rekening houdend dat ik een humeurige, zwaarmoedige en gruwelijke klootzak ben.

Ben je humeurig?

Depp: Ja, maar dat is nodig voor acteurs. Ik was zo blij dat ik opnieuw met hem kon werken, mijn schuld een beetje inlossen, want hij is echt een magische kerel. En ik wilde ook met Juliette (Binoche) werken.

Toen ik Juliettte interviewde had ze net een oscar gewonnen voor ‘The English Patient’.

Depp: Heeft ze daarvoor een oscar gewonnen? Ik heb die prent nooit gezien, maar wel æ Les Amants du Pont-Neuf, waar ik enorm van heb genoten.

Ze vertelde me dat het leukste aan het winnen van die prijs was dat ze zich de drie weken erna als de koningin van de wereld voelde. Toen ging ze terug naar Parijs en niemand zei er nog iets van. Heb jij trouwens niet onlangs een César (de Franse oscar, zeg maar) gewonnen?

Depp: Dat was echt wel iets vreemds, ja, ik was er echt door gepakt. Normaal krijg je die prijs op het eind van je carrière, ergens vlak voor je dood, als een soort bekroning. Ik had het gevoel alsof er een hogere macht was die duidelijk méér wist dan ik, me vandaag deze prijs liet krijgen en me morgen zou laten sterven. Maar ik was echt wel geraakt, ik ben niet goed in die dingen. Ik begrijp het concept wel, maar ik sta niet helemaal achter het competitieve element van het uitreiken. En deze prijs voelde echt aan alsof ik verwacht werd hem te ontvangen en daarna een beroerte te krijgen en te sterven.

Je kreeg ook enkele Golden Globe-nominaties, voor ‘Edward Scissorhands’, ‘Benny and Joon’ en ‘Ed Wood’.

Depp: Ja, en dat zijn nu eens mensen die weten wat het is om te feesten. De mensen van de buitenlandse filmpers, daar hou ik gewoon van. Het is alsof je op iemands stoep staat, een soort van familiereünie waarbij iedereen maar zit te kibbelen en te ruziën. Het is zo echt en gek tegelijk. Ze hebben er echt een goed gevoel voor humor.

En je kunt er drinken, nietwaar?

Depp: Inderdaad, je mag er drinken, en de eerste keer dat ik erheen ging, mocht je zelfs roken, stel je voor. Hemels gewoon.

Bij de Academy die de oscars uitdeelt, lig je kennelijk niet zo goed in de markt?

Depp: Ik denk niet dat ik een favoriet ben van de Academy, maar ik geloof wel dat er een succesformule bestaat om nominaties binnen te halen. Je moet de meest tragische Hallmark-kaart nemen, daar een script van maken, je ogen constant lichtjes vochtig houden, een beetje clichématig spelen en hup… je valt in de prijzen. Ik wil hier niemand vernederen.

Veel mensen leveren schitterend werk, ze worden genomineerd op basis van deze uitzonderlijke prestaties en ze gaan dan ook lopen met de respectievelijke prijzen en het is schitterend hoe ze waardering krijgen voor hun werk. Maar toch vind ik het hele oscarcircus vreemd, heel vreemd eigenlijk. Toen ik Donnie Brasco had gemaakt, vond ik Pacino even goed of zelfs beter dan ooit. Ik was weggeblazen door zijn prestaties, zijn subtiliteiten en zijn manier van spelen in het algemeen. En hij werd niet genomineerd. Dat kon ik me gewoon niet inbeelden.

Hij kreeg dan wel een oscar voor een film waarin hij slechts middelmatig speelde, ‘Scent of a Woman’.

Depp: Ik wil die film niet afbreken, maar zijn vertolking in die film was niet te vergelijken met zijn prestatie in Donnie Brasco. En dan beginnen de mensen te zeiken dat hij niet was genomineerd, omdat de film uitkwam in maart. Alsof de mensen maar een geheugen hebben van een maand.

Ben je ooit naar de uitreiking van de Academy Awards gegaan?

Depp: Eén keer, ze vroegen me al enkele jaren of ik niet eens wilde presenteren. Het idee zat me niet echt lekker. Ik spreek niet gemakkelijk voor een publiek en wilde niet al te belachelijk overkomen. Ik ging uiteindelijk akkoord omdat ik dan Neil Young kon aankondigen. Ik ging erheen met mijn impresario en we deden de persvoorstelling en ze vroegen me maar van alles, over wat ik ging dragen en zo, en ik kon niets anders zeggen dan ‘die ene Italiaan’, ik veronderstel dus Armani.

Het was echt zo’n alles-of-niets-situatie, alsof ik aan de afgrond stond van iets heel onaangenaams, maar op het einde wachtte er toch een of andere beloning en ik moest er gewoon doorheen. Iedereen sprak je ook aan met de voornaam. Enorm bekende mensen kwamen voorbij en vroegen dan: ‘Hé Johnny, hoe is het, alles goed?’, en ik had ze nog nooit ontmoet, echt gek. Ik moest dan ook een eindeloze speech voorlezen over het belang van muziek in de film, ik dacht echt: dit wil niemand van mij horen. Het publiek wacht gewoon op Neil Young en zijn nummer. Dus ik zei hen: ‘Ik wil het doen, maar ik dreun niet de hele rimram af. Ik kan het voorleesscherm niet lezen, dat staat te ver en ik ben bang dat ik eronderdoor ga van de zenuwen.’ Ik maakte me ervan af met twee zinnetjes, gevolgd door: ‘En dan nu: Neil Young’. Toen ben ik er onmiddellijk vandoor gegaan.

Zonder naar zijn optreden te luisteren?

Depp: Ja, toen ik van de scène was, loog ik mijn impresario iets voor over een nicotinetekort, maar toen konden we onze chauffeur niet vinden, die zat zich ergens te bezatten, en dus stalen we de limousine van Harrisson Ford. We vertelden zijn chauffeur: ‘Het duurt hier nog minstens anderhalf uur, dus breng ons even naar ons hotel en kom rustig terug, hij zal hier zeker nog zijn.’ Maar al bij al was het een vreselijke ervaring.

Las je ooit een script dat je meteen inschatte als een hit?

Depp: Nee, want weet je, je hebt dat niet in de hand. Je doet je werk, maar het resultaat kan zoveel verschillen van je eigen voorstelling. En dan moet je nog kunnen voorspellen wat de mensen ervan gaan denken, hoe de box-office zal zijn. Ik zit er op dat vlak toch steevast naast.

En omgekeerd, was er ooit een film waarvan je dacht, niemand wil dit misbaksel ooit zien?

Depp: Dat zeg ik meestal ( Hij lijkt te grappen, maar zegt het niet om te lachen).

Heb je nooit een gewone jongen willen spelen?

Depp: ( denkt lang na). Zoals ‘jongen ontmoet meisje, jongen speelt ze weer kwijt, ze vinden elkaar weer’? Er zijn andere mensen die dat al geweldig doen, dus waarom zou ik dat nog proberen? Ik weet niet of ik er extreem goed in zou zijn. Waarschijnlijk zou ik me dood vervelen en helemaal gek worden.

Hoe zit het met je nieuwe films? Te beginnen met ‘From Hell’?

Depp: De Hughes-broers, zalige kerels zijn dat. Heb je American Pimp gezien? In ieder geval, From Hell is gebaseerd op een Jack the Ripper-stripverhaal, het script is echt maf. Het draaien was dolle pret, al was het in Praag, waar ik me erg eenzaam voelde. Ik speel een detective op de zaak van Jack The Ripper. De regisserende broers zijn te gek omdat ze alles weten. Ze studeren zo hard dat ze elke invalshoek kennen, elke theorie. Wat ze in de toekomst ook gaan doen, ik speel met volle overtuiging mee. Wat komt er zo nog uit met mij?

‘Blow’.

Depp: Och ja, een heel wild project. Door Ted Demme geregisseerd, en die is gewoon hilarisch. Het was leuk om met hem te werken, omdat hij echt openstaat voor alle ideeën. Je krijgt de vrijheid om van alles te proberen. Het is een waar gebeurd verhaal over de eerste gringo die zaken deed met Pablo Escobar en de Colombiaanse drugskartels. Ray Liotta speelt mijn vader en Penélope Cruz is mijn vriendinnetje. Deze man bracht cocaïne binnen in de Verenigde Staten, maar dan in megahoeveelheden. Hij verdiende ergens tussen de 300 en 600 miljoen dollar. Toen werd hij gepakt, maar het geld is verdwenen.

Dus toch een klein beetje moraalles?

Depp: ( lijkt gekwetst) Ik hoop van niet.

Vertel eens iets over ‘Before Night Falls’.

Depp: Een film van Julian Schnabel. Een wispelturige vriend van me, al vele jaren. Hij is een toffe peer, maar een beetje vreemd, omdat hij altijd over zichzelf en zijn werk ligt te leuteren. Maar echt wel charmant, grappig en slim (en dat was een leuke verrassing). Hij belde me en vroeg of ik niet Bon Bon wilde spelen, een travestiet. Ik bedoel niet met een klein behaatje onder je T-shirt, nee, deze kerel was precies Sofia Loren.

En heb je nu meer respect voor vrouwen?

Depp: Schatje, nadat ik Ed Wood had gemaakt, had ik pas sympathie voor vrouwen. Beha’s en korsetten en die… hoe heet het weer… jarretellen en panty’s. Je kunt gewoon niet meer ademen. Dat is nog eens werken. En dan moet je nog uitgaan en bewegen en zo. En dan nog eens elegant wezen, zeker. Mannen hebben gewoon geen besef.

En ‘The Man Who Cried’?

Depp: Sally Potter, die ook Orlando maakte, regisseerde deze film en ze is een interessante, scherpe, heldere, diep bezorgde vrouw. Het verhaal gaat over de nazi’s die Parijs binnentrekken en wat ze de joden en zigeuners allemaal aandoen. Ik speel een zigeuner en ik kan je verzekeren, deze mensen hebben echt wel afgezien. Niemand praat erover, dus ik vond het een mooie kans om iets meer over deze wantoestanden naar buiten te krijgen. Het verhaal van de woonwagenbewoners lijkt wel een beetje op dat van de indianen in het midden van de 19de eeuw, de terreur van de angst, van Andrew Jackson en die andere eikels. De zigeuners werden meer dan duizend jaar gehaat. Ze worden afgeschilderd als de enigen die de spijkers wilden fabriceren om Christus aan het kruis te nagelen. De verzinsels gaan echt wel ver. Hitler wilde ze zelfs niet in zijn werkkampen, ze moesten gewoon dood. Maar de geschifte dokter Mengele wilde ze om experimenten op uit te voeren. Hij wilde de kleur van hun ogen veranderen.

XXX

Depp zit letterlijk te schokken op zijn stoel, zo aangedaan is hij. Een beetje koffie en enkele sigaretten later is hij opnieuw zijn normale abnormale zelf. Maar tegen die tijd moet ik ervandoor. Als ik opsta om te vertrekken, stapt Johnny naar me toe, geeft me een kus en steekt zijn hand uit bij wijze van afscheid. Als mijn palm in de zijne glijdt, laat hij zijn zippo erin vallen.

Ik protesteer: ‘Dat moet je echt niet doen.’

‘Als het moest, had ik het niet gedaan’, straalt hij.

Is hij niet te mooi om waar te zijn?

Copyright Movieline. Vertaling Maarten Billiet

NOOIT DE GEWONE JONGEN