Ik ben een pauw, ik toon mezelf graag aan de wereld. Dat zie je aan mijn zelfportret, en dat spreekt ook uit mijn beroep. Al van toen ik nog een kind was, voelde ik de goesting om op een podium te staan. En die goesting is er nu nog altijd, zelfs na meer dan twintig jaar acteren. Als ik naar een voorstelling van anderen ga kijken, zit ik vaak te sterven in de zaal. Dan zit ik twee uur lang jaloers te denken: ‘Mijn plaats is niet hier, maar daar, op de planken.’ Ik kan ook niets anders dan acteren. Mijn enige talent is spelen.

Acteur word je niet, dat ben je. In Platonov speelde ik samen met Serge Larivière, een Franstalig acteur. Een van die twee mannen uit de Kriek-reclame op tv. ‘Hoe ben jij met theater begonnen?’, vroeg ik hem. ‘Gewoon, door me als figurant aan te bieden’, antwoordde hij. Die man had er keihard voor geknokt, en dat hoor je van veel acteurs. Soms vind ik het bijna absurd dat ik betaald word voor wat ik doe. Zeker na een goede voorstelling. Of als die heerlijke geur van theater tijdens een repetitie plots in mijn neus slaat. Voor die geur alleen al zou ik het gratis doen. ‘Mevrouw’ worden, daar heb ik het moeilijk mee gehad. Ik ben heel lang 27 gebleven, en ‘juffrouw’. Zeker tot mijn 30e. Maar een paar jaar geleden begon iedereen me plots te ‘mevrouwen’. Van de ene dag op de andere, alsof het zo afgesproken was. ‘Mevrouw’ – ik hou niet van de bijklank van dat woord. Mevrouwen worden verondersteld alles te weten. Terwijl: ik weet helemaal niks. Als ik ergens van overtuigd ben, dan wel daarvan.

‘Jij beseft niet wat je doet’, kwam een vrouw me na een voorstelling eens zeggen. Ze had haar dochter verloren, en voor ze stierf, had ze gezegd: ‘Mama, als je me mist, moet je naar In De Gloria kijken. Dan zal je me horen lachen, en daar kan je dan troost uit halen.’ Dat verhaal, daar heb ik het dagen koud van gehad. Ik was daar echt ongelooflijk van gepakt, veel meer dan ik ooit zal kunnen zeggen. Want dat is precies wat me drijft als actrice: de mensen misschien heel even al hun zorgen doen vergeten.

Soms kan het me plots te veel worden, de wereld. Een oude man die op café eenzaam een sigaretje zit te rollen, terwijl de muziek veel te hard staat. Er zijn dagen dat ik speciaal terugloop voor zo’n tafereel. Om alle details in me op te slaan, en er een heel verhaal rond te fantaseren. Maar er zijn ook dagen dat ik het niet aankan. De tristesse van het bestaan, en de ondraaglijke zwaarte ervan. Maar daarin zit ook een groot deel van de schoonheid, zeker?

Actrice Tania Van der Sanden (44) werd bekend als ‘Mammie’ van ‘Vaneigens’ in ‘Man Bijt Hond’. Ze was ook te zien in ‘Het Eiland’ en ‘In De Gloria’. Van 30 juni tot 8 juli speelt ze in de KVS in ‘Oom Toon’, een stuk van de Nederlandse theatermaker Rieks Swarte. Info en tickets: www.kvs.be.